انتخاب عمان از سوی برانکو ایوانکوویچ نشان می دهد که او دیگر حوصله کارهای سخت و پرفشار را ندارد....

در حال حاضر با توجه به فرصت کمی که تا فروردین و بازی‌های حساس مقابل عراق و بحرین باقی مانده، بهترین چاره این است که از مربی داخلی استفاده شود که شناخت درستی از بازیکنان و فضای فوتبال ایران داشته باشد. ضمن این که بسیار مهم است گزینه‌ای انتخاب شود که بین بازیکنان از مقبولیت و محبوبیت برخوردار باشد و بتواند از نظر روانی بازیکنان را آماده شرایط خاصی که تیم در آن گرفتار شده بکند

درخشش بازیکنانی مانند آزمون و جهانبخش در اروپا مسیر را برای دیگر مهاجمان ایرانی باز کرده است.

سرخ‌ها موفق شدند از فرناندو گابریل وقت بگیرند تا مانع از اجرای حکم فیفا شده و پول این بازیکن را پرداخت کنند. پولی که پیش از این یک بار بطور کامل به وکیل قانونی گابریل در تهران پرداخت شده بود ولی دوباره به او داده می‌شود اما پرداخت دوبار پول برای یک طلب نهادهای نظارتی و مأموران سازمان بازرسی را برآن داشته تا با ورود به این پرونده دلایل این اقدام را بررسی کنند. بازرسی از این پرونده با این هدف صورت می‌گیرد که تکلیف مبلغ پرداخت شده مشخص شود.

البته وظیفه انتخاب سرمربی بر عهده بازیکنان نیست؛ طبعاً فدراسیون فوتبال باید در این زمینه حرف اول و آخر را بزند اما این فدراسیون وقتی صاحب رئیس مستعفی و این همه بلاتکلیفی نبود، سلیقه‌اش ویلموتس بود! بنابرین چه تضمینی وجود دارد که در یک بدسلیقگی آشکار دیگر، شاهد اشتباهی ویران‌کننده نباشیم؟

به واسطه «چیزندانی‌هایمان»! جوانان پرمایه و بسیار مستعدی را بازنده کردیم و از دایره پیروزمندی، دورشان کردیم تا بدانیم که نمی‌دانیم! تا بفهمیم که درک‌مان اندک است.

باور کنید درد ما قبل از آن که نفوذ سعودی‌ها و لابی بحرینی‌ها و دخالت اماراتی‌ها باشد، حضور بی‌فایده همین خودی‌ها و نخودی‌هاست که تا به حال هیچ کاری برای فوتبال ایران نکرده‌اند و بعد از این هم نمی‌کنند.

این خوشبینانه است که یک‌شبه ارتباطات بین‌المللی قوی و مؤثر پیدا کنیم یا با یک چهره به کرسی‌های بین‌المللی چنگ بیندازیم. این موقعیت‌ها طی یک جریان قوی آموزشی برای ورزش شکل می‌گیرد و ارتباطات بین‌المللی نیز طی سال‌ها همکاری و ایده‌پردازی و شرکت چهره‌های متخصص در امور اجرایی به دست می‌آید. ورزش ایران فقط وقتی به یاد این حرف‌ها می‌افتد که دچار بحران شده باشد و فردای بحران دوباره همه چیز از یاد خواهد رفت.

حالا برای فوتبال ما ۲ راه‌حل بیشتر باقی نمانده است. اول اینکه سر خم کنیم و بپذیریم که در کشوری ثالث بازی‌هایمان را انجام دهیم و بحث دوم هم این است که جرایم و محرومیت‌ها را به جان بخریم ولی حاضر نشویم که بخواهند عزت ملی ما را زیر سوال ببرند.

کلوپ مورد تمسخر قرار گرفت. جیمز مک کلین او را کمی احمق نامید. درست هم بود چرا که تساوی خانگی دو بر دو مقابل وست برومویچ هیچ شادی بزرگی ایجاد نمی‌کرد. اما به جای اینکه بیشتر این شادی مورد توجه باشد باید این را بدانیم که کلوپ آن زمان یک قدم بزرگ برداشت.