كالدرون مخصوصا از حمیدخان درخشان باید حلالیت ویژه بطلبد؛ به هر حال او بنیان‌گذار سجده بقا در پرسپولیس است و به گردن مردم دین تاریخی دارد، كسی كه تیمش پنج سال پیش بازی دو هیچ برده را جلوی نفت مسجد سلیمانی مساوی كرد كه چهل دقیقه آخر یك بازیكن كمتر داشت. كالدرون و معدل حقیر دو امتیاز از هر بازی كجا، شما و تیم درخشان‌تان كجا حمیدخان؟

خط هافبک تیم ملی بزرگترین معمای ایران در دوره گذار است. آنجا که تا همین چند ماه گذشته نقطه قوت تیم ایران محسوب می‌شد اما در دوره گذار و دگردیسی این نقطه قوت رنگ باخته و بدل به یک علامت سؤال پررنگ شده.

مرور احکام متناقض انضباطی که آمپر سرخ‌ها را به سقف چسباند

چند بازیکن مطرح فوتبال ایران به دلایلی متفاوت و البته عجیب فرصت بازی در تیم ملی را پیدا نمی‌کنند. آیا آنها باید قید تیم ملی را تا همیشه بزنند؟

ثلث اول لیگ در حالی تمام شد که طبق انتظار سپاهان، شهر خودرو، پرسپولیس، استقلال و تراکتور حساب‌شان را از سایرین جدا کردند و خود را به عنوان مدعیان جدی قهرمانی شناساندند.

برای مربی پرتغالی صرف اتیکت لژیونر بودن برای حضور در تیم ملی کفایت می‌کرد و تمامی لژیونرها با هر کیفیتی ولو مصدوم، ناآماده و نیمکت نشین به تیم ملی دعوت می‌شدند اما ویلموتس رویکرد متفاوتی را در پیش گرفته و لژیونر را تنها در شرایطی به تیم ملی دعوت می‌کند که شرایط ایده‌آلی داشته باشد، بیش و کم در ترکیب تیمش بازی کند و البته مصدوم و بی‌خانمان! نباشد.

ارمین در مذاکراتی که با باشگاه رویال‌انتور بلژیک داشته، به مدیران آن باشگاه گفته: «قرارداد ویلموتس و دستیارانش برای سال اول ۳ میلیون یورو است، بنابراین اگر شما بخواهید این کادر را به بلژیک بیاورید قاعدتاً باید در همان حدود هزینه کنید.»

وریا در پستی می‌درخشد که چهره‌ شدن در آن دشوار‌تر از دیگر پست‌ها است. شاید در پست دفاع میانی یا هافبک میانی بازیکنان بیشتر دیده شوند. شاید در خط حمله مهاجمان بیش از دیگر بازیکنان به چشم آیند اما پست گوش راست، یا دفاع راست نقطه‌ای نیست که به سادگی بتوان در آن درخشید و خود را به عنوان بازیکنی محوری در اذهان جا انداخت.

این اقدام شورای شهر تهران قابل تحسین است. گرچه باز هم به عادت همیشگی همه ارکان این جامعه برای اینکه از حمله مصون بمانند به هر دو طرف قرمز و آبی امتیاز مساوی داده‌اند. یک خیابان به این یکی، یک میدان به آن یکی. چرا؟ چون عده‌ای چنان حمله می‌کنند و می‌تازند و متهم می‌کنند به رنگی بودن که همه اعضای شورا از خیرش می‌گذرند و می‌گویند: سری که درد نمی‌کند را دستمال نمی‌بندند!

گاهی اوقات شانس باید در خانه آدم را بزند. مثل همان روزی که شانس به سراغ داریوش آمد و در یک بازی دوستانه چشم فراز کمالوند را گرفت. شاید اگر آن بازی کم اهمیت نبود داریوش ۲۳ ساله نمی‌توانست اینقدر سریع از سطح سوم فوتبال ایران به لیگ برتر برسد و ‌ای بسا آنقدر نادیده گرفته می‌شد که برای دیده شدنش دیر می‌شد. چه کسی حاضر است روی فوتبالیستی که تا نزدیکی سی سالگی در دسته سه بازی می‌کند، سرمایه‌گذاری کند؟ اما فوتبال همین است. برای پیشرفت گاهی باید قضا و قدر هم با تو مهربان باشد.