تنیس

قهرمانی که جام نگرفت، برنده‌ای که باخت، ستاره‌ای که زمین‌گیر شد و چمنی که به سلطانش وفا نکرد و شد خوراک رقیب صرب؛ این پایان داستان ماراتن چهار ساعت و ۵۷ دقیقه‌ای ویمبلدون ۲۰۱۹ بود

تماشای مادر نواک در حالی که صلیب گردنبندش را توی مشت گرفته بود و همسر فدرر که دستانش را توی هم قلاب کرده بود و پیشانی بر آن‌ها گذاشته بود و برای موفقیت عزیزانشان دعا می‌کردند جلوه‌ای ملموس از حکایت مبارزه‌ی دشوار داشت. مبارزه‌ی دشواری که پیروزش در زمان تای بریک نهایی هم نقش بر زمین شد تا شکننده بودنش بیش از پیش نمایان شود.

بازی فینال ویمبلدون بین راجر فدرر و نواک جوکوویچ می تواند در نحوه به خاطر سپردن رقابت همیشگی این دو غول تنیس تعیین کننده باشد.

تیم ملی تنیس ایران که امیدوار بود با پیروزی در رقابت‌های گروه سوم آسیا در چارچوب جام دیویس ۲۰۰۹ به دسته دوم این قاره راه پیدا کند، در سنگاپور در مسابقه با هر سه حریف نخست خود مغلوب شد تا از هدفش دور بماند و یک سقوط آزاد هولناک و تازه را تجربه کند

چه کسی می‌تواند ادعا کند که می‌داند نادال ۳۳ ساله چه مدت دیگر می‌خواهد ستون‌های این کاخ رسی باشد. او دارد جایگاه، اعتبار و میراثش در اوپن فرانسه را سال به سال، دوئل به دوئل و قهرمانی پس از قهرمانی ارتقا می‌دهد.

نادال توانست یک رکورد فوق العاده به نام خود ثبت کند و هر ۱۲ فینال رولان گاروس را با پیروزی به پایان برساند.

زمانی که مقابل حریفانی مانند «کاسپر رود» بازی می‌کنید از خودتان می‌پرسید، وقتی من داشتم بازی می‌کردم آنها کجا بودند؟ زمانی که من کارم را شروع کردم، فکر نمی‌کنم زیاد از تولد او گذشته باشد

وزن تاریخ روی شانه‌های رافائل نادال و نواک جوکوویچ بیش از همیشه سنگینی می‌کند اگرچه در روز دوم مسابقات اوپن فرانسه نشانه‌ای از ضعف و زوال در آنها مشاهده نشد.

روژه فدرر خوشحال است؛ خوشحال به‌خاطر بازگشت به رولان گاروس بعد از سه سال دوری و به‌خاطر اینکه کسی خیلی رویش حسابی باز نکرده

چرا قهرمانی جوکوویچ در این مسابقات یکی از مهم‌ترین اتفاقات ورزش دنیا در سال گذشته به حساب می‌آید؟