آی‌اسپورت- حسین حسینی رکورد بسته نگه داشتن دروازه در لیگ را شکسته و معلوم نیست تا کی آن را برای خود نگه خواهد داشت. یکی از زیباترین اتفاقاتی که ممکن است برای فوتبالیست بیفتد. گرفتن جامی نامرئی که شاید تا آخر عمر یا حتی بیشتر، قرن­ها بعد،کسی نتواند پس­اش بگیرد. حالا، بعضی­‌ها به حسینی ایراد می‌­گیرند که برای این رکوردشکنی نمایش داده، این که اخلاقی رفتار نکرده و چند دقیق‌ه­ای وقت تلف کرده تا به جام برسد. بی­‌خیال. کی ممکن بود در آستانه کسب چنین عنوان و افتخاری، کمی شیطنت نکند. این که لفت بدهی و کمی بیشتر روی زمین بمانی چیزی نیست. در مقابل عنوانی که حالا به نام اوست اصلا اهمیتی ندارد. بالاخره از زندگی ورزشی قهرمان­‌ها هم فقط صحنه­‌های خاص‌­اند که برای همیشه به اذهان می­‌چسبند. که اسم قهرمان را به ابدیت سنجاق می‌­کنند. چطور می­‌شود از مارادونا انتظار داشت که در لحظه موعود، وقتی با پیتر شیلتون به هوا پریده، کمی شیاد نباشد و دستش را بالا نیاورد. چطور از ملی­‌پوشانی که ۱۸۰ دقیقه مقابل استرالیا دویده‌­اند و حالا دارند تاریخ را می­‌نویسند، می‌­شود خواست معصوم و آسمانی رفتار کنند.

اینها تابلوهایی بی­‌خدشه‌­اند. ما افتخارات بسیار کوچکتر را هم گوشه قلب­مان نگه خواهیم داشت. مثل هادی طباطبایی در بازی تاریخی با دانمارک. ۱۸ مهر ۷۸٫ آن روز تکرارنشدنی. کسی یادش هست در آن روز هادی برای کشتن وقت و ثبت مهم‌­ترین کلین‌شیت زندگی‌­اش چند بار زمین افتاده یا احتمالا چند بار توپ را بیرون زده؟ اینها در مقابل عنوان «شیر کپنهاگ» چقدر اهمیت دارد. یا وقتی که کی­‌روش کنار خط جنگ روانی راه می­‌اندازد و بطری آبش را زمین می­‌کوبد.

این حرف­‌ها تشویق به امر مذموم و توجیه بی‌­اخلاقی و بداخلاقی نیست. اینجاها تقلبی نشده و قرار نیست ناجوانمردانه نتیج‌ه­ای برگردد و حقی ناحق شود. اینها جر زدن‌های کوچک وسط بازی‌­اند تا همه چیز از دست نرود. اگرنه، خیلی‌­ها هم بوده‌­اند که به خاطر حوادثی سیاه و خاکستری در خاطره‌ها مانده‌­اند. مشتی که برومند به صورت پایان رأفت کوبید و حرکتی که زندگی شیث و نصرتی را به قبل و بعد از خود تقسیم کرد. اینطوری هم می­‌شود در یادها ماند. می­‌شود صحنه‌­های بدیع و خاطره­‌انگیز خلق کرد. اما کسی که اینها را تأیید نمی‌­کند. فقط تقبیح.

حالا کسی هم دقیقه به دقیقه بازی­‌های بهرام مؤدت را در خاطر ندارد. پس آن چهار پنج دقیقه بازیگوشی حسین حسینی را شماتت نمی­‌کنیم. بالاخره همه فوتبال برای همین رکوردها و قهرمانی‌هاست. برای همین اعداد خاص و لحظه­‌های ویژه که آویزان می­‌شوند به دیوارهای سرسرای تاریخ.

۸۷۳ دقیقه گل نخوردن شوخی نیست. رویایی است. نه صحبت کردن از تیر دروازه و شانس چیزی از ارزش‌­اش کم می­‌کند نه گفتن از بی­‌دقتی مهاجمان حریف. به پاس همین افتخار، باشگاهش اگر باشگاه بود، میهمانی می­‌گرفت و کمی با آن پز می­‌داد. در سایت باشگاه به حسینی تبریک می­‌گفتند و به او لقبی می­‌دادند و به تالار حماسه­‌سازان استقلال راه می‌­یافت. هر سال ۲۲ دی ماه، کار عظیم‌­اش را به هواداران یادآوری م‌ی­کردند و عکس سوپرسایز او را بر دیوارهای باشگاه م‌ی­زدند تا به بعدی‌ها و قبلی‌­ها خاطرنشان کنند قدرش را می‌­دانند. که کار بزرگش چه ارزشی دارد و باشگاه از قهرمانانش چه می­‌خواهد. تا همه یادشان باشد اگر بزرگی کنند چه جایگاهی خواهند داشت. اگر عرق بریزند و برای تیم جان بدهند.

تازه همه اینها مال وقتی است که فرض کنیم او کمی هم شیطنت کرده. اما از کجا معلوم؟ کی می‌­تواند متهم‌­اش کند؟ چه بسا همه آن درد کشیدن روی زمین واقعی بوده. چه بسا حتی شوی کوچکی هم در کار نبوده. او امروز برنده بازی است و این را باید بهش تبریک گفت.  روز بزرگش را تلخ نکنیم.

فرهنگستان فوتبال