آی اسپورت - اگر از قهرمانی آسیا فاکتور بگیریم برانکو با پرسپولیس همه جام‌های ممکن را درو کرد. کاری که هضمش حالا حالاها برای فوتبال‌مان زمان می‌طلبد. طوری که در سایه همین موفقیت‌ها و ساختن پرسپولیس مدرن با اندکی کرامت می‌توان از خداحافظی عجیب و ناشایست رهبر کروات‌شان گذشت. سرخ‌ها حالا مشغول سیر در یکی از حیاتی‌ترین و حساس‌ترین برهه‌های تاریخ خود هستند. فرار از ترکش‌های دوران پسابرانکو همت زیادی می‌طلبد و صدالبته تهدید رقبا نیز به غایت خود رسیده‌است. قلعه‌نویی که حسابی از برانکو داغ ‌دیده بود حالا با ارتش مجهزش می‌خواهد تلخی ناکامی‌های خود در تراکتور، ذوب آهن و سپاهان فصل گذشته را جبران کند. آبی‌های پایتخت این فصل کمی هوشمندانه‌تر عمل کردند و مقدمات تمرین‌ها و اردوهای خود را زودتر از همیشه فراهم کردند. و اما از یحیی نیز نمی‌شود غافل شد، برانکو هر چه‌قدر فصل قبل با پرسپولیس جام می‌آورد اما حقیقتاً در زمینه فوتبال زیبا و دلچسب از یحیی عقب افتاده‌بود، پس طبیعی‌ است مشهدی‌ها را یکی از مدعیان کسب تاج و تخت بدانیم. دست آخر هم می‌رسیم به دنیزلی و تیم کهکشانی خود. یک دوجین ستاره که خیلی زود کار تمرینات خود را استارت زده بودند. زنوزی حالا بیش از همیشه برای کسب جام مصمم شده‌است. اگر همه قطعات این پازل تاج و تخت را کنار هم قرار دهیم، از هیجان به عرش می‌رویم. جنجال برای حکم‌رانی فوتبال ایران حالا به بالاترین حد خود رسیده‌است. خصوصاً که دروکننده جام‌ها در عربستان مشغول شنا در استخر پر از دلار است. این بهترین فرصت برای پایین کشیدن پرسپولیس از تخت پادشاهی است. اما می‌توانیم انتظار تسلیم راحت سرخ‌ها را داشته باشیم؟ بی‌خیال! آن‌ها همان کسانی هستند که به هیچ وجه زانو نزدند و با دستان بسته تا یک قدمی قهرمانی آسیا رفتند. در ادامه کمی موشکافانه دلایل شایستگی پرسپولیس را در فصل جاری بررسی می کنم.

میراث برانکو

درست است که پرسپولیس مهم‌ترین برگ برنده خود را دو دستی به شیوخ عربستانی هدیه کرد اما نمی‌شود از تیمی که او به جا گذاشت غافل شد. بازیکنانی که چندین فصل کنار هم توپ می‌زنند و چشم بسته هم را در زمین پیدا می کنند. نتیجه تمام تلاش‌های چهارساله برانکو می‌شود اینکه حالا در هر پستی می‌توان دو بازیکن تاپ را برای‌شان متصور شد. بازیکنانی که بنابر اصول پیرمرد کروات متحد هستند و حاشیه‌های کمی حول‌شان شنیده می‌شود. پس بیراه نیست بگوییم که کالدرون بار کمتری را نسبت به اوایل دوران سرمربی برانکو به دوش می‌کشد. یک تیم آماده که رهبر آرژانتینی هم از توانایی‌های‌شان به وجد آمده‌است.

این‌بار متحدتر از همیشه

فصل گذشته مدعیان لیگ با انگشتان اتهام خود نزدیک بود چشم‌های پرسپولیس را از کاسه دربیاورند. اما دست آخر این قرمزهای پایتخت بودند که تمامی جام‌های معتبر داخلی را با نام خود حکاکی کردند. این ادعا که از سر تا پای فوتبال می‌خواهند پرسپولیس قهرمان شود مدتی شمع محافل مدعیان شده‌‌بود. اما این فصل قضیه خیلی فرق دارد. هواداران و سرخ‌دوستان این‌بار وزارت ورزش و متولیان فوتبال را عامل جدایی برانکو و تضعیف‌شان می‌دانند. این حجم از خشونت را می‌توان از تجمع‌های حتی روزانه آن‌ها فهمید. اکنون که پرسپولیسی‌ها که خود را زخم‌ خورده می پندارند می‌خواهند برای اعتبار خود بجنگند و ثابت کنند همه قهرمانی‌ها و پادشاهی‌ها بخاطر توانایی‌های‌شان بوده‌است.

هوادار و هوادار و هوادار!

مهم‌ترین معماران پرسپولیس مدرن همین هواداران هستند. کسانی که بعد شکست دربی، بعد از دست دادن قهرمانی در لحظات آخر و بعد از ناکام ماندن در قهرمانی آسیا تیم‌شان را تشویق کردند. زخم خورده‌هایی که نهال ایمان به تیم را در دل خود پرورانده‌بود و به آنچنان بلوغ فکری رسیده‌بودند که حتی آسیا را به تحسین خود وادار کنند. وقتی که دست‌های پشت و جلوی پرده مشغول خواندن فاتحه برای برانکو بودند این هواداران بودند که با رتبه شانزدهم جدول کنار آمدند و دست آخر هم با بداقبالی دست‌شان از جام کوتاه ماند.

سکان‌دار آرژانتینی

خیلی‌ها در ابتدای کار نسبت به انتخاب کالدرون خود را بی‌میل نشان دادند. او در چند سال آخر توفیق که چه عرض کنم، غیر از شکست‌ چیزی به چشم ندیده‌بود.اما باید قبول کرد که نمی‌شود از موفقیت‌ها و قهرمانی‌های او به خصوص در عربستان غافل شد. بیشتر تیم‌هایی که کالدرون هدایت آن‌ها را برعهده داشته‌است تیم‌هایی بوده‌اند که می‌خواستند صرفاً با جذب مربی و چند ستاره خوب از مس طلا بسازند. تقریباً یک چیزی تو مایه‌های استیل آذین چند سال پیش. البته نمی‌شود در این بین از صبر متولیان این تیم‌ها نیز گذشت کرد. خود برانکو هفت هفته به فجیع‌ترین شکل ممکن نتیجه گرفت و دست آخر با صبر زیاد تیم به عرش رسید. گذشته از این‌ها کالدرون از لحاظ شخصیتی نیز حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. می‌شود جاه‌طلبی و میل به موفقیت را در سخن‌هایش شنید. کسی که با 60 سال سن پا به پای بازیکنان جوان خود تمرین می‌کند، قطعاً یک پشتوانه بزرگ برای بازیکنان و صدالبته هواداران مبدل خواهد شد.