آی اسپورت- رئیس سابق فدراسیون فوتبال ایران، شب گذشته مهمان گفتگوی ویژه خبری شبکه دوم سیما بود. حرف های عجیب وزیر ورزش در مورد کی روش، بهانه ای شده بود تا در این بخش خبری، از محمد دادکان دعوت شود و او در معرض پرسش هایی در مورد رفتارهای مدیران فوتبالی ایران با سرمربی پرتغالی تیم ملی قرار بگیرد. دادکان درست مثل همیشه، در این برنامه نیز در قامت یک منتقد کاملا جدی ظاهر شد و خیلی زود، صفحه های ورزشی شبکه های اجتماعی را به تسخیر خود و جمله های تندش درآورد.

در این سال ها، محمد دادکان بارها به عنوان «نسخه شفابخش» فوتبال ایران معرفی شده است. از نگاه علاقه مندان به فوتبال در ایران، او همان مدیر مقتدری و معجزه گری ست که باید از راه برسد و همه ناپاکی ها و ناکامی ها را از فوتبال ایران جدا کند. اهالی فوتبال در ایران، معمولا کم حافظه تر از آن هستند که بیش از بت سازی و قهرمان پروری، همه تصمیم های گذشته افراد را مرور کنند و مثلا به یاد بیاورند که دادکان، مدیرِی با ژست های «مستقل» این روزها، زمانی قصد داشت شاهرخی را به عنوان نفر اول روی نیمکت تیم ملی بنشاند و این تصمیم توسطِ رئیس وقت سازمان تربیت بدنی وتو شد تا قرارداد برانکو ایوانکوویچ در دفتر شخصِ مهرعلیزاده به امضا برسد. تعطیلی فوتبال ایران برای چند سال در جهت بازسازی، یکی از عقاید جدی دادکان به شمار می رود. او این موضوع را بارها در مصاحبه های مختلف مطرح کرده است. از انتخاب شاهرخی تا تعطیلی فوتبال. اگر هر کدام از این تصمیم ها با تصمیم این مدیر عملی شده بودند، حالا دیگر خبری از محبوبیت نبود که به رمزگشایی نیاز داشته باشد!

پاسخ منفی به پست های کلان مدیریتی. این همان اتفاقی ست که از دادکان، یک چهره کاملا محبوب می سازد. او بعد از کنار گذاشته شدن از فدراسیون فوتبال در ابتدای حیات دولت احمدی نژاد، چند بار با پیشنهادهای مدیریتی مواجه شد و هر بار پاسخ منفی بود تا جایگاه اش را در بین مردم حفظ کرده باشد. شاید اگر محمد مایلی کهن نیز در همه این سال ها به جای هدایت تیم های لیگ برتری به سمت مناطق خطرناک جدول، تنها از بیرونِ گود به فوتبال پرداخته بود، امروز می توانست محبوبیتی در اندازه های دادکان داشته باشند. آنقدر که هر جمله ساده اش را کوتیشن کنند و به در و دیوار فضای مجازی بکوبند و کلمه های شجاعت و شهامت را بی کنتور برایش ردیف کنند. حقیقت اما آن است که یک مدیر، باید با تصمیم ها و توانایی ها و اعتقادهای مدیریتی اش به ذهن سپرده شود و نه یک عمر اعتراض ممتد و غرولند صرف!