این نمایی از ورزشگاه اتحاد یکی از سه ورزشگاه اصلی شهر ملبورنه که جمعه شب برای دربی این شهر پر شده بود. ورزشگاه اتحاد در قلب شهره و ورزشگاه AAMI PARK محل برگزاری جام ملتها و ورزشگاه 100 هزار نفری MCG که بازی تاریخی ایران- استرالیا در اون برگزار شد هم با حدود دوسه ایستگاه فاصله روبروی هم قرار دارند. نکته جالب اینکه جمعه شب هر سه ورزشگاه به صورت تقریبا همزمان میزبان سه لیگ مختلف بودن؛ فوتبال، راگبی و فوتی که اگر در بدبینانه ترین حالت اون دو ورزشگاه فقط نصفشون هم پر شده باشه با احتساب 51 هزار نفری که برای تماشای دربی ملبورن به ورزشگاه اومده بودن، جمعا چیزی در حدود 120 هزار نفر به صورت همزمان مشغول تماشای این سه لیگ بودن.این اتفاق در شهری می افته که فقط 4 میلیون جمعیت داره که بخشی از این جمعیت هم مهاجرینی هستن که شاید با ورزش و باشگاههای این کشور ارتباط برقرار نکرده باشن. از طرفی در شهری مثل ملبورن در شبهای آخر هفته کلی تفریح دیگه هم وجود داره که میتونه جای ورزش رو پر کنه ولی ورزش انقدر جذابیت داره که اونا رو به ورزشگاه بکشونه. حالا این وضعیت رو مقایسه کنیم با شهر تهران که بیش از 12 میلیون جمعیت داره اما برای دو تیم بزرگش 10 هزار نفر هم به استادیوم نمیرن. تفاوت ورزش و سیستم مدیریتی کارآمد و سالم با سیستم ناسالم همین جا مشخص میشه. ربطی به جهان اول و جهان سوم بودن هم نداره. وقتی بازی تیمی مثل پرسپولیس در کرج برگزار میشه و اونجا هم نمی تونن ورزشگاه رو پر کنن یا برای بازی این تیم در لیگ قهرمانان آسیا مجبور میشن بلیت رایگان بدن و بازهم ورزشگاه پر نمیشه حتما یه جای کار ایراد داره. دیگه وصعیت اسفناک استقلال و تیم ملی و باشگاهها و ورزشهای دیگه هم برای همه مشخص شده و آشکاره. به نطر میرسه هر چی درباره ورزش و فوتبال ایران گفته بشه مصداق بارز آب در هاون کوبیدنه ولی ای کاش حداقل بخشی از این میلیاردها تومانی که هر سال داره هزینه میشه ( حتی بیشتر از پولی که در کشوری مثل استرالیا هزینه میشه) در جایی هزینه میشد که زندگی یه تعداد انسان نیازمند رو نجات میداد نه اینکه این پولهارو بریزن توی جوی اب و هیچ تاثیر مثبتی نداشته باشه.

محمد شهرابی

کد خبر:9401