جو ورزشگاه: تماشاگران عصبانی از داوری. بعد از اخراج آندو، همه علیه داور شعار می‌دهند و بعد از چند سوت مشکوکِ دیگر، پرونده‌ی فغانی سنگین‌تر می‌شود: «آند اولا ستارخانا، بیز دوشه‌روخ میدانا».
ارتباطات: تلفن‌ها قطع نشده اما تماس به سختی ممکن است. صدا به صدا نمی‌رسد. اینترنت، در جایگاه خبرنگاران برقرار است و تلویزیون هم. دقایق آخر. خبرنگاران حیرت زده‌اند. گوینده‌ی ورزشگاه اشاره‌ای به نتیجه‌ی بازی سپاهان نمی‌کند اما می‌گوید «آرامش خودتان را حفظ کنید. بنشینید تا جشن اهدای جام برگزار شود». [اسد فتح‌الهی؛ مهندس برق؛ تماشاگر در روبروی جایگاه: بعد از چند بار تلاش، زنگ زدم به برادرم. گفت سپاهان برده. گفتم چی می‌گی؟! اینا می‌گن می‌خوایم جام بدیم. بعد دیدم که چند نفر کاورپوشِ دورِ زمین رفتند اون سکوهای زرد ایرانسل رو آماده کنن. گیج شده بودم].
نیمکت: به تونی و بقیه «گفته شده» بازی سپاهان مساوی شده. چه کسی گفته؟ مشخص نیست. احتمالاً همانی که به تدارکات گفته سکوی اهدای جام را آماده کنند. تونی، تعویض دفاعی می‌کند و نیمکت منتظر است بازی همین‌طور تمام شود و قهرمان شوند. انگار که دیواری نامرئی بین آدم‌هاست و رفتارها هستند که تفسیر می‌شوند و هر کس بسته به ذکاوتش باید حدس بزند که چه اتفاقی دارد می‌افتد. [علی علایی؛ سردفتر اسناد رسمی؛ تماشاگر در طبقه دوم ورزشگاه: تلفن نمی‌گرفت. از نیمکت حدس زدیم که قهرمان شده. بلندگو نتیجه‌ی سپاهان رو نگفت ولی گفت که آروم باشین تا جشن بگیریم. گول‌مون زدند].
تماشاگران: هم‌چنان متحیر؛ در محاصره‌ی اطلاعاتِ درست و غلط. تصمیم با خودت است. می‌توانی خوشحال، ناراحت یا خشمگین باشی. زمان اما به سرعت می‌گذرد و تصمیمی که می‌گیری، ناگزیر، احساسی و شتاب زده است. قطعی اما این‌که آن‌هایی که به زمین ریختند برای جشن آمده بودند و این با توجه به شرایط و مهم‌ترین‌اش جو نیمکت تراکتور، طبیعی و بسیار محتمل به نظر می‌رسد. [یوسف مونسی؛ عکاس در کنار زمین: من لحظه‌ی پنالتیِ سوخته‌ی تراکتور قبل از گل سوم نفت رو گرفتم. این صحنه تماشاگرها رو عاصی کرد و بعد از گل مساوی نفت جو بدی علیه فغانی درست شد. شاید یکی از دلایلی که خواستند فضا رو با دروغ آروم کنند همین صحنه بود].*
تبریزی‌ها چرا کم حرف می‌زنند: فضا کماکان امنیتی است چون قلابِ ماهی‌گیرانِ آب‌های گل‌آلود برقرار است. منادیان تجزیه‌طلبی و آن‌ها که در تلویزیون‌های‌شان منتظر چنین بساطی هستند تا چنان تند دنبال نیت‌شان بروند که هر فریاد تظلم‌خواهی بر حقی، برچسب «پان» بخورد و محکوم شود. صدای آن‌ها باید آن‌قدر بلند باشد که این طرفی‌ها، به بهانه‌ی مصلحت، صدای حق‌خواهی را خاموش کنند که مبادا مورد سوءاستفاده فلانی‌ها قرار بگیرد. کسی اما نمی‌آید برای جلوگیری از این سوء، کلاهش را قاضی، و استفاده کند از حرف کسانی که فکر می‌کنند حق می‌گویند.
نتیجه: فریب، قطعی است. دروغ بزرگ، گفته شده. تراکتور و تراکتورچی‌ها، در استیصال مطلق، بدترین روزهای‌شان را تجربه می‌کنند. و حرف و حرف و حرف؛ توطئه اصفهانی؟ اشتباه داوری؟ فضای امنیتی؟ چه اهمیتی دارد؟ درد و درد و درد.

عیسی عظیمی