آی‌اسپورت – بازهم یونایتد و بازهم رونی. از وقتی کریس رونالدو یونایتد را در تابستانِ 2009 ترک کرد، وین رونی بیشترین تاثیر و مسئولیت را در اولدترافورد داشته است. این فصل رونی علیرغم اینکه در خیلی از بازی‌ها مجبور بود ضعفِ خطِ میانی‌اش را پوشش بدهد و از پستِ طبیعی‌اش خارج شود، بازهم با 12 گل بهترین گلزنِ تیمش بود. این آمار البته بیشتر از اینکه از زاویه‌یِ رونی موردِ تقدیر قرار بگیرد باید انتقادی باشد به رابین فن پرسی و رادامل فالکائو. "ال تیگره" که با ژستی که از اولدترافورد در بازیِ دیروز خارج شد، بعید است دیگر آینده‌ای در منچستر داشته باشد و فن پرسی هم تنها یک سال از قراردادش باقیست و حتی اگر این فصل هم بماند، فصلِ بعد بعید است.
پس سوالِ اصلی برایِ لویی فن خال این است: آیا رونی به علاوه‌یِ فن پرسی و ویلسون برایِ خطِ حمله کافی هستند؟ اگر نه، با فرضِ اینکه یک مهاجمِ درجه‌یِ یک، از هری کین گرفته تا ادینسون کاوانی، خریده شود، تکلیف رونی و سیستمِ تیم چه می‌شود؟ با آمدنِ ممفیس و درخششِ اشلی یانگ و فرمِ کلی‌ای که از یونایتد در چند ماهِ اخیر دیده‌ایم به نظر نمی‌رسد فن خال به 3-3-4 (یا 1-4-1-4) خودش برایِ فصلِ آینده دست بزند. پس اگر مهاجمی جدید به تیم اضافه شود و قرار باشد در ترکیبِ اصلی بازی کند رونی بازهم باید یک خط عقب‌تر بیاید (با فرضِ اینکه هر دو بازیکن آماده باشند). به همین جهت از منظرِ فن خال شاید منطقی‌تر باشد که مهره‌ای برایِ پر کردنِ جایِ کریک پیدا کند (مثلا مارکو وراتی) و یک هافبکِ دفاعیِ دیگر به تیمش اضافه کند تا یک مهاجم. اگر شایعاتِ مربوط به جابجاییِ دخئا با بیل را هم بخواهیم جدی بگیریم، این رویکرد منطقی‌تر به نظر می‌رسد. تیمی که دو وینگرش بیل و ممفیس هستند، نیازی به یک شماره‌یِ 9 کلاسیک ندارد و اتفاقا با یک 9 کاذب یا بازیکنی مثلِ رونی که ذاتِ بازی‌اش پستِ شماره‌یِ 10 است، تعادلِ بیشتری پیدا می‌کند. خوبیِ فن خال از منظرِ هوادارانِ یونایتد این است که دقیقا مشکلِ تیمش را فهمیده و دقیقا می‌داند چه خرید و فروش‌هایی برایِ ترمیمش لازم است. باقی دستِ اد وودوارد است و هنر و سیاست‌مداریش در ترنسفرهایِ تابستانی.
از سویِ دیگر آرسن ونگر هم این فصل وضعیتی "یورکایی" داشت و بالاخره بعد از سال‌ها موفق شد مهره‌یِ گمشده‌اش در خط میانی را پیدا کند. فرانسیس کوکلنِ فرانسوی دقیقا همان هافبکِ دفاعی‌ای بود که اوزیل و رمزی و کاسورلا و سانچس و چمبرلن و ولکات لازم داشتند، هافبکی که به بک‌فورش می‌چسبد و خیالِ بقیه‌یِ هافبک‌ها را از پوشش دفاعی راحت می‌کند.
اما مهره‌ای که واقعا این فصل منبعِ الهام و خلاقیتِ آرسنال بود کسی نبود جز الکسیس سانچس. دومینِ خرید پیاپیِ ونگر از بارسا و رئال در دو فصلِ اخیر، حتی از خرید اولش، اوزیل، هم بیشتر به آرسنال کمک کرد. 16 گل و 8 پاسِ گل آماری عالی برایِ ستاره‌یِ سابقِ بارسلونا در امیریتس بود. در برخی از بازی‌ها سانچس واقعا با یک لحظه خلاقیت و درخشش نتیجه را عوض می‌کرد و این دقیقا چیزی است که هر تیمِ بزرگی نیاز دارد. حالا قطعا لیورپولی‌ها به این فکر می‌کنند که اگر سانچس آنفیلد را برگزیده بود، تیمشان چه تفاوتی می‌کرد. شاید تنها بازیکنی در اندازه‌یِ سانچس بود که می‌توانست جایِ سوارس را پر کند.
آرسن ونگر برایِ فصلِ آینده احتمالا دنبالِ بک‌آپی برایِ اولیویه ژیرو می‌گردد. نمایش دنی ولبک این فصل در آرسنال مهرِ تاییدی بود بر تصمیمِ لویی فن خال در فروختنش. ولبک با تمامِ کیفیاتی که دارد هرگز نمی‌تواند مسئولیتِ گلزنیِ یک تیم را به دوش بکشد، چون هم زیاد مصدوم می‌شود و هم ضرباتِ آخرش را خوب نمی‌زند. پس احتمالا یک مهاجم به آرسنال اضافه خواهد شد، چه از بازیکنانِ قرضی یا آکادمی و چه از خارج از باشگاه. خطِ دفاعیِ آرسنال و دروازه‌بانانش هم همچنان نقطه‌یِ ضعفِ این تیم هستند. اگر آرسنال واقعا می‌خواهد برایِ قهرمانی و بالا رفتن در چمپیونز لیگ بجنگد باید فکری به حالِ انتهایِ زمینش بکند.  

کد خبر: 9409