دکلن وارینگتون
 
رئالِ مادرید شانسِ دفاع از قهرمانیِ چمپیونز لیگ‌اش را از دست داد و لا لیگا را هم به بارسلونا واگذار کرد. به نظر می‌رسد کارلو آنچلوتی در پایانِ فصل بهایِ این ناکامی‌ها را بپردازد. اما واقعیت این است که خودویرانگریِ رئال در زمینه‌یِ جوانانش، لطمه‌یِ زیادی به این تیم زده است. آلوارو موراتا در عینِ خونسردی در دو بازیِ رفت و برگشت دروازه‌یِ تیمِ سابقش را باز کرد و یوونتوس را به فینال برد. طبیعتا سوالی که پیش می‌آید این است که چرا رئالِ مادرید اینقدر راحت او را فروخت؟ این انتقال نه تنها به لحاظِ فوتبالی دوراندیشانه نبود، بلکه حتی به لحاظِ مالی هم خیلی درست به نظر نمی‌آمد. موراتا می‌توانست یک فصلِ دیگر در رئال بماند و کمکِ بسیاری به این تیمِ خسته بکند (رئال 2 بازی از 3 بازیِ اولش در لا لیگا را باخت) و تابستان امسال با قیمتی قطعا بیشتر از 20 میلیون یورو فروخته شود.
نکته‌ای که خیلی کم موردِ توجه قرار گرفته این است: وقتی سالِ 2006 فابیو کاپلو مربیِ رئال بود آکادمی این تیم بازیکنانی مثلِ خوان ماتا، روبن دلا رد، آلوارو نگردو، آلوارو آربلوا، استبان گرانرو، خاوی گارسیا، روبرتو سولدادو، دیگو لوپس و بورخا والرو را داشت. از این میان تنها لوپس، آربلوا و گرانرو طعمِ بازی در تیمِ اول را چشیدند. این مجموعه وقتی به تیم‌هایِ دیگر منتقل شدند، رویِ هم به قیمتِ 123 میلیون پوند (با کنارِ هم قراردادن بیشتر قیمت‌شان) فروخته شدند. در نظر بگیرید که رئال می‌توانست این بازیکنان را بدونِ اینکه در ابتدا پولی بابت‌شان پرداخت کند، بفروشد. در حالیکه کاسیاس و رائول، بهترین نمونه‌هایِ آکادمی، بازیکنان محبوبِ برنابئو بوده‌اند و بارسلونا با محصولاتِ لاماسیا همینطور جام می‌برد، رئال خیلی راحت جوانانش را از دست می‌دهد.
خروجِ این نسلِ طلایی از جوانان رئال معنایش این بود که 67 میلیون یورو باید خرجِ رویستون درنته، کلاس-یان هونتلار، لاسانا دیارا و رافائل فن در فارت می‌شد. حتی برایِ باشگاهی به ثروتمندیِ رئال هم این خرج‌ها مثلِ پول آتش زدن بود. درسته که در کوتاه مدت فروشِ روبن و اسنایدر این پول را جبران کرد، اما باز این تابستان شاهدِ فروشِ مهره‌هایی کلیدی‌ای چون ژابی آلونسو و آنخل دی ماریا بودیم تا جا برایِ خامس رودریگسِ 80 میلیون یورویی باز شود.
خیلی از مشکلاتِ رئال این فصل حاصلِ خستگیِ تونی کروس بعد از جامِ جهانی و نداشتنِ گزینه‌هایِ مناسبی برایِ جایگزینی مودریچ و بنزما بود، گزینه‌هایی که ژابی آلونسو و دی ماریا و موراتا خیلی عالی می‌توانستند برایِ تیمشان فراهم کنند. میچل،هافبکِ سابقِ رئال و مربیِ سابقِ کاستیا سالِ 2012 از این قضیه با دلخوری یاد کرد: «فقط دل بوسکه در رئال به جوانانِ آکادمی بازی می‌داد.» البته قرار نبود اینطور باشد. فلورنتینو پرس قرار بود سیاستِ "زیدان‌ها و پاون‌ها" را در برنابئو اجرا کند. یعنی یک کهکشانی به علاوه‌یِ یک جوانِ آکادمی. اما عملا این اتفاق نیفتاد و حالا خسه ممکن است آخرین قربانیِ این سیاست‌گذاریِ غلط باشد.
با تمامِ این تفاسیر رئال همچنان یکی از پرافتخارترین باشگاه‌هایِ جهان است. از وقتی کاپلو سالِ 2007 رئال را قهرمانِ لا لیگا کرد، دو عنوانِ دیگر در لیگ، دو کوپا دل ری، دو سوپرکاپ، یک جامِ باشگاه‌هایِ جهان و یک قهرمانی در چمپیونز لیگ به دست آورده است (لا دسیما). اما نکته اینجاست که برایِ تیمی که می‌خواهد قدرتِ مطلق در جهان باشد و هرسال همه‌یِ جام‌ها را ببرد (مثلِ بارسلونایِ گواردیولا)، تکرار این اشتباهات و تصحیح نکردنِ آن‌ها در بلند مدت می‌تواند باعثِ دور شدنِ باشگاه از اهدافش شود. رئال سالِ گذشته با گلِ ثانیه‌هایِ پایانیِ راموس به فینالِ اروپا بازگشت و نهایتا قهرمان شد و در لیگ هم تنها 3 امتیاز اختلاف با صدر فاصله داشت. وقتی رقابت تا این حد فشرده و نزدیک است، همین نکاتِ ریز است که تفاوت‌ها را رقم می‌زند. رئال باید به این نتیجه برسد که برایِ حکومتِ مطلق بر جهان فوتبال حتما لازم نیست بهترین بازیکنانِ جهان را داشته باشد. گل‌هایِ موراتا در نیمه نهایی، یادآوری خوبی برایِ رئال بود.
 
کد خبر: 9409