داوید دخئا در اولین فصلِ حضورش در اولدترافورد بدل به پاشنه‌یِ آشیلِ یونایتد شده بود. تمامِ تیم‌ها می‌دانستند بهترین راه برایِ گل زدن به تیمِ سر الکس ارسال توپ رویِ دروازه، شلوغ‌ کردنِ باکس و چسباندنِ یک بازیکن به دخئا است. از لیورپول گرفته تا بلکبرن، رقبایِ یونایتد در فصلی که من سیتی اولین قهرمانی‌اش را جشن گرفت، از این ضعفِ دروازه‌بانِ جوانِ مادریدی نهایتِ استفاده را بردند. لیورپول یونایتد را از جامِ حذفی، حذف کرد و بلکبرن، تیمِ آخرِ جدول، در شبِ ژانویه، در حالی که به نظر می‌رسید یک بازگشتِ کلاسیکِ دیگر در اولدترافورد دارد رقم می‌خورد (از 2-0 به 2-2)، گلِ سوم را رویِ همین طرحِ ساده زد، تا در نهایت سر الکس و شاگردانش در ناباوریِ مطلق قهرمانی را در ثانیه‌هایِ آخر، رویِ اختلافِ گلِ کمتر از دست بدهند.
از چهار سال پیش تا به امروز داستانِ دخئا چرخشی دراماتیک داشته و از پاشنه‌یِ آشیل بدلش کرده به آخرین سنگرِ دفاعیِ یونایتد، به مطمئن‌ترین بازیکنِ تیم. کافیست نگاهی به آمارِ زیر بیندازید تا نقشِ حیاتی دخئایِ این فصل را برایِ تیمِ فن خال درک کنید.
 

 
خطِ دفاعیِ متزلزلِ یونایتد این فصل (خطِ دفاعی که مثلا در بازی با آرسنال در امیریتس شاملِ دو بازیکنِ آکادمی، تایلر بلکت و پدی مک‌نیر، به علاوه‌یِ  کریس اسمالینگ بود) 28 بار با اشتباهاتِ خودش برایِ حریف موقعیتِ گل ایجاد کرده است. فقط اورتون و نیوکاسل در این آمار بالایِ سرِ یونایتد قرار می‌گیرند. اما آنچه مهم است درصدِ گل‌هایی است که بابتِ این اشتباهات به ثمر رسیده. این عدد برایِ یونایتد به شکلی باورنکردنی تنها 3 است. 28 موقعیت و 3 گل، آماری که فقط یک ستاره درونِ دروازه می‌تواند از خودش به جا بگذارد. عجیب نیست که تماشاگرانِ Match of the Day ، سیوهایِ دخئا مقابلِ لیورپول و اورتون را به عنوانِ بهترین سیوهایِ فصل، بالاتر از جو هارت و کسپر اشمایکل و تیم هاوارد انتخاب کردند.
آمارِ دیگری که باید بهش اشاره کرد، درصدِ سیوِ موقعیت‌هایِ بزرگ است. البته باز سرِ انتخابِ موقعیتِ صد در صدِ گل نمی‌توان به یک اشتراک و نتیجه‌یِ نهایی رسید، اما به هر سو می‌بینیم که در این آمار هم تنها فریز فورستر و دخئا هستند که بیش از نیمی از موقعیت‌هایِ بزرگ را سیو کرده‌اند. با توجه به اینکه فورستر این فصل به دلیلِ مصدومیت 30 بازی بیشتر انجام نداده و دخئا هر 37 بازی را تا اینجا درونِ دروازه بوده (و البته به نظر می‌رسد او هم به خاطرِ مصدومیت بازیِ آخر را از دست بدهد)، این آمار و برتریِ اندکِ فورستر هم امکان داشت جا به جا شود.


 
به هرشکل لویی فن خال بعد از بازیِ آرسنال عملا اعلام کرد سرنوشتِ دخئا فقط و فقط در دستانِ خودش است و با توجه به تجربه‌یِ سالیانِ گذشته در بابِ ستاره‌ها (به خصوص اسپانیایی و لاتین) و رئال مادرید، منطقی است فکر کنیم اگر دخئا به مادرید نرود اتفاقی عجیب افتاده. حالا بحثِ مهم برایِ یونایتد جایگزینی اوست و بحثِ مهمتر، به قولِ جرمن جینس، این است که اصلا چرا تیمی در اندازه‌یِ یونایتد که می‌خواهد برایِ قهرمانیِ انگلیس و اروپا بجنگد باید نیاز به دروازه‌بانی داشته باشد که 6 سیوِ حیاتی مقابلِ لیورپول، در اولدترافورد بکند تا تیمش 3-0 برنده شود. شاید اگر فن خال تصمیمی اساسی برایِ خطِ دفاعش بگیرد و البته کمی شانس هم بهش رو کند و اینقدر مدافعینش مصدوم نشوند، ویکتور والدس برایِ یونایتد، فعلا کافی باشد.