یادداشت: ستاره‌یِ دنیپرو آماده‌یِ لیگِ برتر
جاناتان ویلسون
«هیچکس فکرش را نمی‌کرد ما تا اینجا برسیم. اما ما همه میدونستیم داریم برایِ چی بازی میکنیم. این یک باشگاهِ ویژه است. ما هوادارایِ فوق‌العاده‌ای داریم و شهرِ دنیپروپتروفسک عاشق فوتباله. ما چند وقتی هست باهم بازی کردیم و همیشه روحیه‌یِ بالایی داشتیم. فکر می‌کنم این دلیل موفقیتمون بوده.»
کونوپلیانکا بخشی از سنتِ دنیپرو است. وینگرِ 25 ساله‌یِ اهلِ کیروفوهراد (در 150 مایلیِ دنیپروپتروفسک) که در دو گلِ تیمش در نیمه نهایی را به ناپولی زد، فوتبال را از باشگاهِ محلیِ اولیمپیک شروع کرد و همزمان کمربندِ مشکیِ کاراته هم گرفت. او در 16 سالگی، در سالِ 2006 به دنیپرو پیوست. دنیپرو قبل از شاختار و دینامو خصوصی شده بود، اما در رقابت با این دو تیم عقب افتاده بود. برایِ همین دست به احداثِ آکادمیِ خودش زد. منطقِ پشتِ این آکادمی این بود که اگر آنها به لحاظِ مالی قادر نیستند بازیکنانی در سطحِ شاختار و دینامو بخرند، پس باید خودشان بازیکن بسازند. دنیپروپتروفسک شهرِ صنعتیِ دلگیری است، اما به لحاظِ فوتبالی به واحه‌ای وسطِ بیابان می‌ماند. آکادمی دنیپرو از همان سالِ 2006 شروع به کار کرد و نتیجه‌اش 12 بازیکن از تیمِ اصلی بودند که به فینالِ یوروپا لیگ رسیدند.
از این 12 بازیکن، کونوپلیانکا با فاصله‌ای بسیار، درخشان‌ترین‌شان است و جایِ تعجب دارد که چطور هنوز در باشگاه باقی مانده است. کونوپلیانکا از سالِ 2010 برایِ تیمِ ملی اکراین بازی کرده (در واقع اولین بازیِ ملی‌اش تحتِ رهبریِ میرون مارکویچ، مربیِ حالِ حاضرِ دنیپرو بود) و در سال‌هایِ 2010، 2012 و 2013 به عنوانِ فوتبالیستِ سالِ اکراین انتخاب شده است. او سریع و مستقیم بازی می‌کند و ضرباتِ ایستگاهی خیلی خوبی می‌زند. این خصوصیات ایدئالِ فوتبالِ ضدحمله‌ای دنیپرو در این فصلِ اروپا بود. گلِ او در بازیِ برگشتِ دورِ سوم که باعثِ حذفِ آژاکس شد بیانگرِ روشنی از استعداد و نوعِ بازیِ او بود: کونوپلیانکا توپ را در سمتِ چپ گرفت، با حرکتی عرضی و رو به تو به پشتِ باکسِ حرف رسید، تغییر جهت و سرعتِ ناگهانی‌اش مدافع مقابل را از پیشِ رو برداشت و نهایتا با ضربه‌ای دقیق دروازه را باز کرد.
سالِ گذشته تنها اختلاف بر سرِ مبلغِ قرارداد بود که باعث شد کونوپلیانکا به آنفیلد منتقل نشود. او ژانویه‌یِ امسال هم پیشنهادِ رم را رد کرد، چون همچنان انگلیس مقصدِ محبوبش است: «از بچگی هدفم این بود که در انگلیس بازی کنم. لیگِ انگلیس خیلی قدرتیه و من دوست دارم شانسم را اونجا امتحان کنم.»
رسیدن به فینالِ یوروپا لیگ بدرودِ طلاییِ او با دنیپرو بود.
کد خبر: 9409
«هیچکس فکرش را نمی‌کرد ما تا اینجا برسیم. اما ما همه میدونستیم داریم برایِ چی بازی میکنیم. این یک باشگاهِ ویژه است. ما هوادارایِ فوق‌العاده‌ای داریم و شهرِ دنیپروپتروفسک عاشق فوتباله. ما چند وقتی هست باهم بازی کردیم و همیشه روحیه‌یِ بالایی داشتیم. فکر می‌کنم این دلیل موفقیتمون بوده.»
کونوپلیانکا بخشی از سنتِ دنیپرو است. وینگرِ 25 ساله‌یِ اهلِ کیروفوهراد (در 150 مایلیِ دنیپروپتروفسک) که در دو گلِ تیمش در نیمه نهایی را به ناپولی زد، فوتبال را از باشگاهِ محلیِ اولیمپیک شروع کرد و همزمان کمربندِ مشکیِ کاراته هم گرفت. او در 16 سالگی، در سالِ 2006 به دنیپرو پیوست. دنیپرو قبل از شاختار و دینامو خصوصی شده بود، اما در رقابت با این دو تیم عقب افتاده بود. برایِ همین دست به احداثِ آکادمیِ خودش زد. منطقِ پشتِ این آکادمی این بود که اگر آنها به لحاظِ مالی قادر نیستند بازیکنانی در سطحِ شاختار و دینامو بخرند، پس باید خودشان بازیکن بسازند. دنیپروپتروفسک شهرِ صنعتیِ دلگیری است، اما به لحاظِ فوتبالی به واحه‌ای وسطِ بیابان می‌ماند. آکادمی دنیپرو از همان سالِ 2006 شروع به کار کرد و نتیجه‌اش 12 بازیکن از تیمِ اصلی بودند که به فینالِ یوروپا لیگ رسیدند.
از این 12 بازیکن، کونوپلیانکا با فاصله‌ای بسیار، درخشان‌ترین‌شان است و جایِ تعجب دارد که چطور هنوز در باشگاه باقی مانده است. کونوپلیانکا از سالِ 2010 برایِ تیمِ ملی اکراین بازی کرده (در واقع اولین بازیِ ملی‌اش تحتِ رهبریِ میرون مارکویچ، مربیِ حالِ حاضرِ دنیپرو بود) و در سال‌هایِ 2010، 2012 و 2013 به عنوانِ فوتبالیستِ سالِ اکراین انتخاب شده است. او سریع و مستقیم بازی می‌کند و ضرباتِ ایستگاهی خیلی خوبی می‌زند. این خصوصیات ایدئالِ فوتبالِ ضدحمله‌ای دنیپرو در این فصلِ اروپا بود. گلِ او در بازیِ برگشتِ دورِ سوم که باعثِ حذفِ آژاکس شد بیانگرِ روشنی از استعداد و نوعِ بازیِ او بود: کونوپلیانکا توپ را در سمتِ چپ گرفت، با حرکتی عرضی و رو به تو به پشتِ باکسِ حرف رسید، تغییر جهت و سرعتِ ناگهانی‌اش مدافع مقابل را از پیشِ رو برداشت و نهایتا با ضربه‌ای دقیق دروازه را باز کرد.
سالِ گذشته تنها اختلاف بر سرِ مبلغِ قرارداد بود که باعث شد کونوپلیانکا به آنفیلد منتقل نشود. او ژانویه‌یِ امسال هم پیشنهادِ رم را رد کرد، چون همچنان انگلیس مقصدِ محبوبش است: «از بچگی هدفم این بود که در انگلیس بازی کنم. لیگِ انگلیس خیلی قدرتیه و من دوست دارم شانسم را اونجا امتحان کنم.»
رسیدن به فینالِ یوروپا لیگ بدرودِ طلاییِ او با دنیپرو بود.
کد خبر: 9409
نظر دهید