گراهام هانتر
 
«مردم ریختن تویِ زمین و فکر میکنن بازی تموم شده... خب حالا تموم شد!» این را کنث ولستنهولم، گزارشگرِ فینالِ جام جهانی 66 گفت. این وضعیتِ بارسلونا در شبِ فینالِ کوپا دل ری بود. برایِ دومین بار در هفتِ روز گذشته همسران و فرزندانِ بازیکنانِ بارسلونا رویِ چمنِ نوکمپ بالا و پایین می‌پریدند. همه چیز از قبل برنامه‌ریزی شده بود، بدونِ اینکه شک و تردیدی در قهرمانیِ بارسا بعد از سه سال باشد. اگر بارسلونا همینطور پیش برود، فرزندانِ بازیکنانش چمنِ نوکمپ را با حیاط‌شان اشتباه خواهند گرفت!
درسته که این نتیجه خفیف‌تر از دو فینالِ قبلی بین دو تیم بود (3-0 و 4-1) و اتلتیکو در دقایقی برایِ بارسلونا مشکل‌ساز شد اما در کل بارسلونا از دقیقه اول تا آخر سوار بر بازی بود. تنها جایی که بارسلونا بازیِ دیشب را باخت در آواز و هیاهویِ هودارانش بود. هوادرانی که هر هفته به نوکمپ، این شگفتیِ هشتمِ جهان، می‌آیند در این شب اصلا یا نبودند، یا اگر بودند هم انگار بدل به موجوداتی از گونه‌ای دیگر شده بودند. یکی از دلایلِ این امر فروشِ بلیطِ فینال برایِ درآوردنِ مخارجِ سفرِ هفته‌یِ آینده به برلین بود. برایِ همین هودارانِ اتلتیکو جوِ ورزشگاه را در دست گرفته بودند. اما در پایان آرامشی بینِ بارسایی‌ها دیده می‌شد. انگار حتی در آستانه‌یِ دومین سه‌گانه قرار گرفتن هم تاثیری بر اعصابشان نداشت.
چیزی که از منظرِ بارسلونا در این پیروزی اهمیت داشت، راهِ درازی بود که برایِ رسیدن بهش طی کرده بودند. لوئیس انریکه مربی‌ای نبود که از اول فصل درکِ متقابلی با بازیکنانش داشته باشد و ترکیب عوض کردن‌هایش هوادران و مطبوعات را گیج کرده بود و حتی صدایِ بازیکنانِ خودش را هم درآورده بود. اما این مدیریت نیرو توسطِ او نتیجه داد و حالا بارسلونا تنها یک قدم تا پایانِ این راهِ پرافتخار فاصله دارد.
بازیکنانِ بارسلونا از آگوست بدین سو، برایِ پیروزی تلاش کردنده‌اند، رویایش را دیده‌اند، از خود گذشتگی نشان داده‌اند و برایِ پیروزی به هم پاس داده‌اند، نه اینکه صرفا آن را با دریبل و شوت به دست بیاورند. این نکته در بازیِ دیشب کاملا نمود داشت و تمرکزِ بالا و کارِ تیمیِ آن‌ها را نشان می‌داد. گلِ اول بارسلونا یکی از زیباترین گل‌هایِ تاریخِ فینالِ کوپا دل ری بود، شاید زیباترین. من این گل را اینطور نمی‌بینم که مسی در حالِ حرکت به سویِ دروازه‌یِ حریف است و با خودش می‌گوید: «باید گل بزنم، باید گل بزنم.» نه، پشتِ این گل تمامِ تاریخ فوتبال و خدایانش بودند که مسی را حمایت کردند و گفتند: «این پسری است که ما برایِ فوتبال خلق کردیم، برایِ اینکه بر تاریخِ فوتبال حکمفرمایی کند...»
حالا باید ببینیم استعداد به علاوه تلاشِ خستگی ناپذیر مساوی با پیروزیِ نهایی می‌شود یا نه، جایی که رقیبی بسیار بسیار خطرناک‌تر و تواناتر انتظارِ بارسا را می‌کشد. فعلا 2تا از 3تا.