آدام بیت
 
این بهترین آرسنالِ ممکن بود، تیمی که به رکوردِ قاطع‌ترین پیروزیِ فینالِ اف.ای. کاپ در صد سالِ اخیر رسید. آرسنال بعد از 9 سال بی جامی، حالا تنها تیمِ انگلیسی است که هر دو فصلِ گذشته جامی معتبر کسب کرده است. آیا این نقطعه‌یِ عطف توپچی‌ها است؟
شاید کمی بی رحمانه باشد که به جایِ اینکه وقتِ شادی و خوشحالی به آرسنال بدهیم، از حالا حرفِ فصلِ آینده را بزنیم. اما وقتی خودِ تیو ولکات بعد از بازی از این موضوع می‌گوید، نشان می‌دهد که تمرکزِ آرسنال کجاست. مسئله کیفیتِ آرسنال است. آنها در سالِ 2015 از هر تیمِ دیگری بیشتر امتیاز کسب کرده‌اند و فوتبالِ روانی که بازی می‌کنند، برایشان 9 پیروزیِ پیاپی به همراه داشته است.
تئوری‌ای در فوتبال است که می‌گوید وقتی سوار بر بازی هستی باید گل بزنی، وگرنه موقعیت از دست می‌رود. آرسنال در ومبلی این تئوری را به سخره گرفت. لوران کوشیلنی و آرون رمزی کلی موقعیت از دست دادند تا بالاخره ولکات دروازه‌یِ استون ویلا را باز کرد. این گل تاییدی بود بر انتخابِ مهاجمِ انگلیسی توسطِ ونگر و نیمکت‌نشین کردنِ اولیویه ژیرو. در ضمن چون گل از سمتِ چپ پایه‌ریزی شد نقشِ حضورِ مونرئال را هم برجسته کرد.
حالا با توجه به بازیکنانِ گران‌قیمتی مثلِ اوزیل و سانچس، امید به آرسنال بازگشته است. آرسنال این فصل مقابلِ تیم‌هایِ نیمه‌یِ پایینِ جدول بدونِ شکست بود و هیچ رحمی بهشان نشان نداد. اما مهمتر از آن پیروزیِ توپچی‌ها در ژانویه مقابلِ من سیتی بود که نشان داد بزرگانِ جزیره هم باید خطرِ آرسنال را حس کنند. به بازی آمدنِ چمبرلن، ویلشر و ژیرو، نشان‌دهنده‌یِ عمقِ بالایِ اسکوادِ آرسنال است و خطِ هافبکی که حالا با فرانسیس کوکلن، مهره‌یِ گم‌شده‌اش را هم پیدا کرده است.
درسته قهرمانی در اف.ای کاپ خودش هدفی بزرگ است، اما برایِ این آرسنال شاید حکمِ شروعی برایِ کسبِ افتخاراتِ بیشتر داشته باشد.
 
کد خبر: 9409