تحلیل ویژه: سیکل معیوب در جزیره/ استخدام بد، اخراج‌های زیادی!
سر الکس فرگوسن شاید در طول 25 سال، بهترین مربی حاضر در بریتانیا بود. اما حتی او هم در انتخاب جانشینش اشتباه کرد. دیوید مویس فقط 10 ماه در الدترافورد دوام آورد. فرگوسن او را انتخاب کرد و به او هشدار داده بود که این، بزرگترین شغل در فوتبال انگلیس است. مویس یکی از 12 مربی اخراجی لیگ برتر در 2013/14 بود، بیشترین تعداد در 10 سال اخیر. به گفته اتحادیه مربیان لیگ، در فصل گذشته 47 مربی در 4 دسته بالایی انگلیس از شغل خود برکنار شده اند. بالاترین رقم در 13 فصل گذشته. رکورد تعداد اخراجیان عدد 53 است که در فصل 2001/02 رقم خورد. با وارد شدن قرارداد جدید حق پخش در انگلیس و تقاضاهای رسانه ای 24 ساعته، اتحادیه مربیان طبیعت فرّار این صنعت را معرفی کرده و می گوید که مالکان باشگاه ها صبرشان را بیش از همیشه از دست می دهند. سئوالی که مطرح می شود این است: آیا باشگاه ها در همان ابتدا هنگام استخدام مربی، تصمیمات درستی را اتخاد می کنند؟
آیا ارتباطی میان استخدام و برکناری وجود دارد؟
لز رید مدیر اجرایی ساوتهمپتون که تجربه کار به عنوان مربی چارلتون در 2006 را هم دارد، تئوری جالبی در این مورد مطرح می کند:« تعداد اخراجی ها به خاطر این است که سیاست مشخصی برای جذب افراد وجود ندارد. این اتفاق همیشه به خاطر یک عکس العمل احمقانه می افتد؛ مربی یا اخراج می شود و یا خودش از باشگاه می رود. بعد از آن ترس فرا می رسد. برنامه ریزی خیلی محدودی برای موفقیت وجود دارد. ما در ساوتهمپتون سعی کرده ایم این برنامه ریزی را داشته باشیم و خیلی خوب هم جواب داده است.» سخت بشود با این نظر مخالفت کرد. از زمانی که رید مدیر اجرایی ساوتهمپتون شده، آن ها از لیگ وان به رده هفتمی لیگ جزیره رسیده اند (از 2010 - ). در این مدت آن ها مربیانی را استخدام نموده اما در هر مورد، با روندی که اطمینان پیدا کنند باشگاه به جلو حرکت خواهد کرد.
رید اضافه می کند:« ما یک پروفایل از مربی داریم که به درد باشگاه و فرهنگ ما می خورد. این گونه ما به شکار گزینه های خودمان می رویم.» یکی از مربیان اخیر سینتس، پوچتینو حالا سرمربی تاتنهام است. باشگاهی که برنامه رو به جلو در آن کمتر دیده می شود. رییس تاتنهام دنیل لوی که از 2001 تاکنون ریاست باشگاه را بر عهده داشته، با نهمین مربی خود سر می کند. دامین کومولی مدیر اجرایی سابق آن ها بین سال های 2005 تا 2008، می گوید کمبود دید مشخص برای آینده بخشی از مشکلات تاتنهام بوده. او همچنین به اشتباه خودش در انتخاب خوانده راموس هم اعتراف می کند، مربی اسپانیایی که تنها یک سال در وایت هارت لین دوام آورد:« قبل از آمدن او، من شوک فرهنگی کسی که با نتایج فوق العاده از سویا به لیگ جزیره می آمد را خوب حساب نکرده بودم. او نمی توانست با فرهنگ انگلیس خودش را سازگار کند، با فرهنگ فوتبال و مخصوصا خود بازیکنان بریتانیایی.»
در گزارشی در مورد این که مربیان چگونه استخدام می شوند، اتحادیه مربیان اشاره کرد که می خواسته به باشگاه ها کمک کند تا بهترین گزینه مناسبِ خودشان را پیدا و انتخاب کنند، امری که به ثبات باشگاه و ثبات کاری خود مربیان کمک زیادی می کرد. اما در صنعتی که متوسط عمر کاری یک مربی 15 ماه است، اتحادیه مربیان می گوید که باشگاه ها بیشتر وسوسه می شوند تا گزینه ای را انتخاب کنند که فقط خودشان می دانند.
مربیان چگونه استخدام می شوند؟
کومولی که مدیر استراتژی فوتبال لیورپول بین 2010 تا 2012 هم بود، از مربیان زیادی برای استخدام مصاحبه به عمل آورده و یادش می آید که حتی یک بار، یک نامزد نتوانست مصاحبه را تمام کند:« رییس از مربی پرسید وقتی به باشگاه بیایید، اولین تصمیمی که می گیرید چیست؟ وقتی مربی گفت که می خواهد از شر بهترین بازیکن تیم خلاص شود، هیئت مدیره برخورد خوبی با آن نداشت.» حداقل آن مربی به آن مرحله رسید. اتحادیه مربیان می گوید یکی از مشکلات کلیدی در پروسه استخدام، نیاز به یک سیستم استخدام بسیار شفاف و موثر تر است. شاید مهم ترین مشکل این باشد که پست های جدید معمولا تبلیغ نمی شوند. در بسیاری از اوقات به نظر می رسد حتی نیازی به این کار هم نباشد. رییس ناتس کانتی می گوید حتی قبل از اخراج یک مربی، تماس هایی از مدیر برنامه های مربیان دیگر دریافت می کند. وقتی مربی یک تیم اخراج می شود، اتحادیه می گوید که باشگاه می تواند حتی بیشتر از 100 تقاضانامه شغلی برای استخدام دریافت کند.
چمپیونشیپ یک رکورد جدید در اخراج مربیان ثبت کرده، در حالیکه در لیگ برتر اخراج مربیان کاهش زیادی داشت.
ترو به عنوان رییس ناتس کانتی، پولش را طریق همین استخدام ها در اورده. او هنگام استخدام یک مربی تورش را حسابی پهن می کند. حتی در دوره ای که بعضی نسبت به تعداد کم سرمربیان سیاه پوست در فوتبال گله دارند، او از 2010 تاکنون 4 سرمربی سیاه پوست را استخدام کرده است:« شما باید به هر رزومه ای خوب نگاه کنید چون شاید یک گزینه فوق العاده باشد که آن را در نظر نگرفته اید.» ترو در 5 سال 7 مربی را اخراج کرده اما فعلا سرمربی فعلیش را حفظ کرده است. هر چند ناتس کانتی با "ریکاردو مونیز" در این فصل به لیگ تو سقوط کرد. ترو معتقد است که باشگاه ها به اندازه کافی جدی و سخت گیر نیستند:« باشگاه های دیگر شاید ایده های سنتی داشته باشند. اگر می خواهند برای باشگاهشان خوب کار کنند، باید به تمام گزینه ها به صورت مساوی نگاه کنند.» رید می گوید یک سیستم استخدام شفاف تر می تواند به بهتر شدن مصاحبه ها کمک کند، مصاحبه های معکوسی که به عقیده او به اندازه کافی تا همین الان ضربه وارد کرده اند:« در هنگام نصیحت کردن به مربیان جوان تر، مربیان با تجربه می گویند که هیچ زمانی به اندازه روز مصاحبه در موضع قدرت نیستید، پس تا جایی که می توانید کنترل و اختیارات بگیرید. اساسا این مربی است که از باشگاه مصاحبه می کند، اما شاید این همان جاییست که باشگاه ها در آن مرتکب اشتباه می شوند. باشگاه ها باید به این فکر کنند 10 سال دیگر می خواهند کجا باشند و به چه نوع مربی برای رسیدن به آن نقطه نیاز دارند.»
چرا تعداد اخراجی ها اینقدر زیاد است؟
درست است که تعداد اخراجی های لیگ برتر نسبت به فصل قبل، کاهش قابل توجهی داشته. اما خواستِ عاجزانه برای رسیدن به لیگ برتر با قرارداد حق پخش 5.1 میلیارد پوندی که از 2016 آغاز می شود، باعث شده تا اخراج های سرسام آوری را در چمپیونشیپ ببینیم. با اخراج "استیو مک لارن" از دربی، تعداد اخراجی ها در این فصل به عدد 20 رسید که یک رکورد جدید است. میانگین عمر شغلی یک مربی چمپیونشیپ در حال حاضر 11 ماه است. عددی که اتحادیه مربیان با نگرانی زیادی آن را بسیار پایین می خواند.
متوسط عمر شغلی در لیگ برتر 17 ماه و در لیگ وان و تو هم در حدود 18 ماه است. یکی از وسوسه های مدیران باشگاه ها این است که همیشه یک آلترناتیو وجود دارد. مدیر اجرایی اتحادیه مربیان، ریچارد بوان مدیران باشگاه ها را متهم کرده که در استخدام مربیان مانند یک بازی در کازینو، سکه می اندازند. اتحادیه 375 عضو دارد. 140 عضو در حال حاضر به دنبال یک شغل هستند و فقط 90 پست در کل 4 دسته بالایی، خالی است. این تازه شامل مربیانی که قبلا در خارج از انگلیس هم کار می کردند نمی شود. مانند "دیک ادوکات" سرمربی ساندرلند که تیمش را در لیگ برتر نگه داشت. کومولی اعتقاد دارد وقتی استخدام در وسط فصل انجام بگیرد، تعداد اخراج ها هم بیشتر خواهد شد چون فشار برای پیدا کردن سریع یک جانشین، زیاد است. ساندرلند که 4 مربی اخیرش را در وسط فصل استخدام کرده می تواند یک مثال مناسب باشد. کومولی می پرسد:« اخراج مربیان به خاطر میل به کسب نتیجه اتفاق می افتد اما موفقیت چیست؟ همه چیز در مورد انتظارات شماست. اگر انتظارات غیر واقعی باشد، قطعا در ادامه باشگاه دست به تغییرات خواهد زد. اما آن ها به هیچ موفقیتی نمی رسند چون موفقیت با ثبات به دست می آید.» ترو اعتقاد دارد تصمیم گرفتن وقتی یک تیم ناموفق است پیچیده می شود، آن هم به خاطر تاثیرات مالی که دارد:« من کارفرمای سخت گیری هستم. من استاندارد هایی برای باشگاه می خواهم و وقتی آن ها بدست نمی آیند، یک نفر باید هزینه اش را بپردازد. در جامعه و فوتبال، به خاطر پول موجود در فوتبال صبرمان هر روز کمتر می شود. می توانید نگاه کنید سر الکس فرگوسن چند سال در الد ترافورد بود. در باشگاهی مانند ناتس کانتی قضیه فرق دارد. روسای خیلی زیادی در لیگ وان و لیگ تو وجود دارند. وقتی هواداران با یک مربی درگیر می شوند و دیگر به ورزشگاه نمی آیند، درآمد ما کم خواهد شد و باید برای این مساله تصمیمی بگیریم.»
راه حل برای بهبود اوضاع چیست؟
اتحادیه می گوید چالش های زیادی سر راه است، از تبلیغ ضعیف شغل ها گرفته تا تاثیری که ایجنت ها دارند. اتحادیه همچنین عقیده دارد که مدیریت یک باشگاه یک عامل مهم است. آیا مالک باشگاه که هم از نظر مالی و هم از نظر احساسی با کل باشگاه درگیر است، بهترین فرد برای استخدام سرمربی نیست؟ اتحادیه اعتقاد دارد که مدیران اجرایی باشگاه ممکن است باعث از بین بردن شفافیت در این زمینه شوند. کومولی می گوید:« من فکر نکنم وقتی مالک باشگاه دست به انتخاب می زند، احساسات زیادی آمیخته باشند یا او نگاه بی طرفی نداشته باشد. اما اگر یک مدیر اجرایی رقابتی مانند لز رید داشته باشید، آن موقع یک برتری رقابتی نسبت به دیگران دارید.»
« هیئت مدیره یا مالک باشگاه معمولا کسانی نیستند که به جاهای مختلف دنیا سفر کنند تا ببینند چه خبر است. قضیه داشتن آشنایی با بازار است. نقش مدیر اجرایی فقط شناختن بازیکنان نیست. مدیر اجرایی باید نسبت به عملکرد ورزشی تیم آگاه باشد. افرادی مانند لز رید و تیکی بگیریستاین مدیر اجرایی منچستر سیتی همیشه نسبت به این که کدام مربی در کدام کشور خوب کار می کند آگاه هستند و می دانند تیم خودشان چگونه بازی می کند. همه چیز بستگی به دید شما نسبت به آینده دارد و این یک جورایی مشکل تاتنهام بوده. این مشکل بسیاری از باشگاه های فوتبال است.» بالاخره بعضی از باشگاه های لیگ جزیره به این توصیه گوش کردند. هم برنلی و هم کیو پی آر علارغم سقوط به دسته پایین تر، مربیان خودشان را حفظ کرده اند. سوانزی و استوک هم با گری مونک و مارک هیوز، موفق ترین فصلشان در تاریخ لیگ برتر را تجربه کردند، به این دلیل که آن ها مربیانی را انتخاب کردند که مناسبِ فلسفه بازی باشگاهشان بود. اما برای مربیانی مانند مونک و هیوز، نایجل کلاف هایی هم هستند. او شفیلد یونایتد را به نیمه نهایی جام اتحادیه رساند و تیمش در پلی آف لیگ وان هم حضور داشت. اما همه این ها هم برای مدیران باشگاه کافی نبود و شفیلد او را در پایان فصل اخراج کرد. با نتیجه گرایی، زندگی مربیان فوتبال همیشه متزلزل خواهد ماند. می توانید از دیویس مویس بپرسید.
آیا ارتباطی میان استخدام و برکناری وجود دارد؟
لز رید مدیر اجرایی ساوتهمپتون که تجربه کار به عنوان مربی چارلتون در 2006 را هم دارد، تئوری جالبی در این مورد مطرح می کند:« تعداد اخراجی ها به خاطر این است که سیاست مشخصی برای جذب افراد وجود ندارد. این اتفاق همیشه به خاطر یک عکس العمل احمقانه می افتد؛ مربی یا اخراج می شود و یا خودش از باشگاه می رود. بعد از آن ترس فرا می رسد. برنامه ریزی خیلی محدودی برای موفقیت وجود دارد. ما در ساوتهمپتون سعی کرده ایم این برنامه ریزی را داشته باشیم و خیلی خوب هم جواب داده است.» سخت بشود با این نظر مخالفت کرد. از زمانی که رید مدیر اجرایی ساوتهمپتون شده، آن ها از لیگ وان به رده هفتمی لیگ جزیره رسیده اند (از 2010 - ). در این مدت آن ها مربیانی را استخدام نموده اما در هر مورد، با روندی که اطمینان پیدا کنند باشگاه به جلو حرکت خواهد کرد.
رید اضافه می کند:« ما یک پروفایل از مربی داریم که به درد باشگاه و فرهنگ ما می خورد. این گونه ما به شکار گزینه های خودمان می رویم.» یکی از مربیان اخیر سینتس، پوچتینو حالا سرمربی تاتنهام است. باشگاهی که برنامه رو به جلو در آن کمتر دیده می شود. رییس تاتنهام دنیل لوی که از 2001 تاکنون ریاست باشگاه را بر عهده داشته، با نهمین مربی خود سر می کند. دامین کومولی مدیر اجرایی سابق آن ها بین سال های 2005 تا 2008، می گوید کمبود دید مشخص برای آینده بخشی از مشکلات تاتنهام بوده. او همچنین به اشتباه خودش در انتخاب خوانده راموس هم اعتراف می کند، مربی اسپانیایی که تنها یک سال در وایت هارت لین دوام آورد:« قبل از آمدن او، من شوک فرهنگی کسی که با نتایج فوق العاده از سویا به لیگ جزیره می آمد را خوب حساب نکرده بودم. او نمی توانست با فرهنگ انگلیس خودش را سازگار کند، با فرهنگ فوتبال و مخصوصا خود بازیکنان بریتانیایی.»
در گزارشی در مورد این که مربیان چگونه استخدام می شوند، اتحادیه مربیان اشاره کرد که می خواسته به باشگاه ها کمک کند تا بهترین گزینه مناسبِ خودشان را پیدا و انتخاب کنند، امری که به ثبات باشگاه و ثبات کاری خود مربیان کمک زیادی می کرد. اما در صنعتی که متوسط عمر کاری یک مربی 15 ماه است، اتحادیه مربیان می گوید که باشگاه ها بیشتر وسوسه می شوند تا گزینه ای را انتخاب کنند که فقط خودشان می دانند.
مربیان چگونه استخدام می شوند؟
کومولی که مدیر استراتژی فوتبال لیورپول بین 2010 تا 2012 هم بود، از مربیان زیادی برای استخدام مصاحبه به عمل آورده و یادش می آید که حتی یک بار، یک نامزد نتوانست مصاحبه را تمام کند:« رییس از مربی پرسید وقتی به باشگاه بیایید، اولین تصمیمی که می گیرید چیست؟ وقتی مربی گفت که می خواهد از شر بهترین بازیکن تیم خلاص شود، هیئت مدیره برخورد خوبی با آن نداشت.» حداقل آن مربی به آن مرحله رسید. اتحادیه مربیان می گوید یکی از مشکلات کلیدی در پروسه استخدام، نیاز به یک سیستم استخدام بسیار شفاف و موثر تر است. شاید مهم ترین مشکل این باشد که پست های جدید معمولا تبلیغ نمی شوند. در بسیاری از اوقات به نظر می رسد حتی نیازی به این کار هم نباشد. رییس ناتس کانتی می گوید حتی قبل از اخراج یک مربی، تماس هایی از مدیر برنامه های مربیان دیگر دریافت می کند. وقتی مربی یک تیم اخراج می شود، اتحادیه می گوید که باشگاه می تواند حتی بیشتر از 100 تقاضانامه شغلی برای استخدام دریافت کند.
چمپیونشیپ یک رکورد جدید در اخراج مربیان ثبت کرده، در حالیکه در لیگ برتر اخراج مربیان کاهش زیادی داشت.
ترو به عنوان رییس ناتس کانتی، پولش را طریق همین استخدام ها در اورده. او هنگام استخدام یک مربی تورش را حسابی پهن می کند. حتی در دوره ای که بعضی نسبت به تعداد کم سرمربیان سیاه پوست در فوتبال گله دارند، او از 2010 تاکنون 4 سرمربی سیاه پوست را استخدام کرده است:« شما باید به هر رزومه ای خوب نگاه کنید چون شاید یک گزینه فوق العاده باشد که آن را در نظر نگرفته اید.» ترو در 5 سال 7 مربی را اخراج کرده اما فعلا سرمربی فعلیش را حفظ کرده است. هر چند ناتس کانتی با "ریکاردو مونیز" در این فصل به لیگ تو سقوط کرد. ترو معتقد است که باشگاه ها به اندازه کافی جدی و سخت گیر نیستند:« باشگاه های دیگر شاید ایده های سنتی داشته باشند. اگر می خواهند برای باشگاهشان خوب کار کنند، باید به تمام گزینه ها به صورت مساوی نگاه کنند.» رید می گوید یک سیستم استخدام شفاف تر می تواند به بهتر شدن مصاحبه ها کمک کند، مصاحبه های معکوسی که به عقیده او به اندازه کافی تا همین الان ضربه وارد کرده اند:« در هنگام نصیحت کردن به مربیان جوان تر، مربیان با تجربه می گویند که هیچ زمانی به اندازه روز مصاحبه در موضع قدرت نیستید، پس تا جایی که می توانید کنترل و اختیارات بگیرید. اساسا این مربی است که از باشگاه مصاحبه می کند، اما شاید این همان جاییست که باشگاه ها در آن مرتکب اشتباه می شوند. باشگاه ها باید به این فکر کنند 10 سال دیگر می خواهند کجا باشند و به چه نوع مربی برای رسیدن به آن نقطه نیاز دارند.»
چرا تعداد اخراجی ها اینقدر زیاد است؟
درست است که تعداد اخراجی های لیگ برتر نسبت به فصل قبل، کاهش قابل توجهی داشته. اما خواستِ عاجزانه برای رسیدن به لیگ برتر با قرارداد حق پخش 5.1 میلیارد پوندی که از 2016 آغاز می شود، باعث شده تا اخراج های سرسام آوری را در چمپیونشیپ ببینیم. با اخراج "استیو مک لارن" از دربی، تعداد اخراجی ها در این فصل به عدد 20 رسید که یک رکورد جدید است. میانگین عمر شغلی یک مربی چمپیونشیپ در حال حاضر 11 ماه است. عددی که اتحادیه مربیان با نگرانی زیادی آن را بسیار پایین می خواند.
متوسط عمر شغلی در لیگ برتر 17 ماه و در لیگ وان و تو هم در حدود 18 ماه است. یکی از وسوسه های مدیران باشگاه ها این است که همیشه یک آلترناتیو وجود دارد. مدیر اجرایی اتحادیه مربیان، ریچارد بوان مدیران باشگاه ها را متهم کرده که در استخدام مربیان مانند یک بازی در کازینو، سکه می اندازند. اتحادیه 375 عضو دارد. 140 عضو در حال حاضر به دنبال یک شغل هستند و فقط 90 پست در کل 4 دسته بالایی، خالی است. این تازه شامل مربیانی که قبلا در خارج از انگلیس هم کار می کردند نمی شود. مانند "دیک ادوکات" سرمربی ساندرلند که تیمش را در لیگ برتر نگه داشت. کومولی اعتقاد دارد وقتی استخدام در وسط فصل انجام بگیرد، تعداد اخراج ها هم بیشتر خواهد شد چون فشار برای پیدا کردن سریع یک جانشین، زیاد است. ساندرلند که 4 مربی اخیرش را در وسط فصل استخدام کرده می تواند یک مثال مناسب باشد. کومولی می پرسد:« اخراج مربیان به خاطر میل به کسب نتیجه اتفاق می افتد اما موفقیت چیست؟ همه چیز در مورد انتظارات شماست. اگر انتظارات غیر واقعی باشد، قطعا در ادامه باشگاه دست به تغییرات خواهد زد. اما آن ها به هیچ موفقیتی نمی رسند چون موفقیت با ثبات به دست می آید.» ترو اعتقاد دارد تصمیم گرفتن وقتی یک تیم ناموفق است پیچیده می شود، آن هم به خاطر تاثیرات مالی که دارد:« من کارفرمای سخت گیری هستم. من استاندارد هایی برای باشگاه می خواهم و وقتی آن ها بدست نمی آیند، یک نفر باید هزینه اش را بپردازد. در جامعه و فوتبال، به خاطر پول موجود در فوتبال صبرمان هر روز کمتر می شود. می توانید نگاه کنید سر الکس فرگوسن چند سال در الد ترافورد بود. در باشگاهی مانند ناتس کانتی قضیه فرق دارد. روسای خیلی زیادی در لیگ وان و لیگ تو وجود دارند. وقتی هواداران با یک مربی درگیر می شوند و دیگر به ورزشگاه نمی آیند، درآمد ما کم خواهد شد و باید برای این مساله تصمیمی بگیریم.»
راه حل برای بهبود اوضاع چیست؟
اتحادیه می گوید چالش های زیادی سر راه است، از تبلیغ ضعیف شغل ها گرفته تا تاثیری که ایجنت ها دارند. اتحادیه همچنین عقیده دارد که مدیریت یک باشگاه یک عامل مهم است. آیا مالک باشگاه که هم از نظر مالی و هم از نظر احساسی با کل باشگاه درگیر است، بهترین فرد برای استخدام سرمربی نیست؟ اتحادیه اعتقاد دارد که مدیران اجرایی باشگاه ممکن است باعث از بین بردن شفافیت در این زمینه شوند. کومولی می گوید:« من فکر نکنم وقتی مالک باشگاه دست به انتخاب می زند، احساسات زیادی آمیخته باشند یا او نگاه بی طرفی نداشته باشد. اما اگر یک مدیر اجرایی رقابتی مانند لز رید داشته باشید، آن موقع یک برتری رقابتی نسبت به دیگران دارید.»
« هیئت مدیره یا مالک باشگاه معمولا کسانی نیستند که به جاهای مختلف دنیا سفر کنند تا ببینند چه خبر است. قضیه داشتن آشنایی با بازار است. نقش مدیر اجرایی فقط شناختن بازیکنان نیست. مدیر اجرایی باید نسبت به عملکرد ورزشی تیم آگاه باشد. افرادی مانند لز رید و تیکی بگیریستاین مدیر اجرایی منچستر سیتی همیشه نسبت به این که کدام مربی در کدام کشور خوب کار می کند آگاه هستند و می دانند تیم خودشان چگونه بازی می کند. همه چیز بستگی به دید شما نسبت به آینده دارد و این یک جورایی مشکل تاتنهام بوده. این مشکل بسیاری از باشگاه های فوتبال است.» بالاخره بعضی از باشگاه های لیگ جزیره به این توصیه گوش کردند. هم برنلی و هم کیو پی آر علارغم سقوط به دسته پایین تر، مربیان خودشان را حفظ کرده اند. سوانزی و استوک هم با گری مونک و مارک هیوز، موفق ترین فصلشان در تاریخ لیگ برتر را تجربه کردند، به این دلیل که آن ها مربیانی را انتخاب کردند که مناسبِ فلسفه بازی باشگاهشان بود. اما برای مربیانی مانند مونک و هیوز، نایجل کلاف هایی هم هستند. او شفیلد یونایتد را به نیمه نهایی جام اتحادیه رساند و تیمش در پلی آف لیگ وان هم حضور داشت. اما همه این ها هم برای مدیران باشگاه کافی نبود و شفیلد او را در پایان فصل اخراج کرد. با نتیجه گرایی، زندگی مربیان فوتبال همیشه متزلزل خواهد ماند. می توانید از دیویس مویس بپرسید.
نظر دهید