آی اسپورت- تا ذهن کار می کند، دعوا بوده و دعوا. همه جا. توی برنامه های زنده، روی تیترهای درشت روزنامه ها، توی کلاس توجیهی مربیگری. کار حتی تا مرزهای درگیری فیزیکی هم پیش رفته و رسیده به بیانیه، به افشاگری، به شکایت، به کلیدواژه هایی مثل «آقا قلدره» و «پول پرستی» و البته به دستبند، به مامورهای مهار حاجی، به مسیرِ زندان.


توی همه این سال ها، دایی و مایلی با هم نساخته اند. فقط نساخته اند؟ نه. چیزی به مراتب بیشتر از این. در آرشیو هر رسانه ای، هزارویک مصاحبه از آن ها علیه هم وجود دارد. آن ها فقط و فقط یک بار پای آشتی کنان رفته اند. درست وقتی که مایلی، جانشین دایی در تیم ملی شده بود و توی استودیوی ورزش و مردم، قول داده بود که به مغازه دایی برود و با او آشتی کند. مایلی اما خیلی زود برکنار شد تا آشتی کنان هم اولویت اش را از دست بدهد و زمانِ انتظار تا دعوای بعدی نیز از راه برسد. مایلی به عنوان جدی ترین حامیِ وزیر ورزش، در ماجرای اخراج دایی نیز از «سیاسی» حمایت کرد و این اتهام را به دایی زد که با «لباس شخصی» با بازیکنانش تمرین می کند!


رضایتِ دایی برای رها شدن مایلی از «بند»، سروشکلی شبیه آشتی ندارد. در واقع زندان، کافی نیست تا این دو نفر به هم نزدیک شوند. تختِ بیمارستان اما کاری می کند که علی پروین هم در همه این سال ها نتوانسته انجامش بدهد. دوربین ها، به شکار لحظه بزرگ دست می زنند. مایلی با لباسِ سبز روی تحت خوابیده و دایی بالایِ سر او حضور دارد. این بار دیگر موضوع برادران دایی مطرح نیست، این بار دیگر هیچکس درباره لباس دایی نظر نمی دهد. حالا همه چیز تحت سلطه اشک قرار دارد. مایلی اشک می ریزد و لابد به همه سال های مصاحبه فکر می کند. به این که باورها، باورهای قویِ لعنتی و همه چیزهای دیگر کره زمین، ممکن است توی یک لحظه دود بشود و برود هوا. دایی آمده است برای ملاقات. «فودبال» ما، برای این یک لحظه، همانی نیست که همیشه بود.



خوشبختانه، حاجی خطر را پشت سر گذاشته تا وضعیت اش دیگر همرنگ تیم مورد علاقه اش نباشد. با این همه، هنوز هم نمی شود به این نتیجه رسید که دایی به موقع در محل آشتی کنان حاضر شده است. دایی دیر رسیده و مایلی، دیر کرده تا اولین لبخند را تحویل اش بدهد. راستش آدم ها برای آشتی کردن، حتما به بیمارستان قلب نیاز ندارند. پس، بهتر بود اگر «هماهنگ کننده ها» مدتی قبل به فکر می افتادند تا عبارتِ «آشتی بیمارستانی» به فرهنگِ فوتبال ایران اضافه نشود. حالا، ماییم و این آرزو که این دعوای بدقلقِ قدیمی، دیگر برای همیشه رفته باشد پی کارش و عکس ها و مصاحبه های بعدی، مثلِ همیشه نباشند. و این آرزو که آشتیِ بعدی فوتبال، جایِ بهتری رقم بخورد. بیرون از راهروهای بیمارستان، دور از حوالی سکته و مرگ، قبل تر از وحشتِ خط پایان.


محمدحسین عباسی/ آی اسپورت
کدخبر:9405