آی اسپورت - شاید ساده‌ترین کار ممکن بعد از بازی عراق و ایران، پیدا کردن بدترین بازیکن زمین باشد. مسعود شجاعی حتی پیش از اخراج ناشیانه‌اش در دقایق پایانی هم تمام و کمال سزاوار دریافت این عنوان بود، اما آن کارت زرد دوم ناشیانه به سبک فوتبالیست‌های شانزده هفده ساله، حجت را تمام کرد. مسعود شجاعی حداقل در حوزه فوتبال ملی سال‌هاست که تمام شده، اما اصرار عجیب او برای بازی کردن ادامه دارد.

مسعود اواخر دوره کارلوس کی‌روش هم در تیم ملی صرفا یک نیمکت‌نشین بود و به نظر می‌رسید بعد از جام ملتها اعلام بازنشستگی کند، اما آقای کاپیتان همچنان دل نمی‌کند. در بازی با عراق غیبت احسان حاج‌صفی باعث شد مسعود به عنوان هافبک میانی سوم جلوتر از امید ابراهیمی و احمد نوراللهی به میدان برود، اما در تمام مدت حضور او در زمین شاهد یک نمایش ایستا، بی‌طراوت و فوق‌العاده پراشتباه بودیم؛ تا جایی که اواخر بازی تک‌تک توپ‌های شجاعی لو می‌رفت و عراق را روی دروازه ایران نگه می‌داشت. آخرش هم آن خطای کودکانه، کارت زرد دوم  از آن بدتر درگیری با داور. یعنی شجاعی واقعا در سی‌وهفت سالگی متوجه نمی‌شود خطای بی‌مورد او مستحق دریافت کارت زرد دوم بود؟ دیگر با داور چکار داری اخوی؟

تنها کار مثبت مسعود در تیم ملی طی سه سال گذشته، حماسه بزرگ جمع کردن بازیکنان تیم ملی و بردن آنها به سمت بانوان تماشاگر بازی با کامبوج بوده که باعث دل‌غشه صفحات اینستاگرامی شد. در زمین اما خبری از شجاعی نیست. البته که رفتار او قابل ملامت است، اما ضعف بزرگتر به شخص سرمربی تیم ملی، جناب مارک ویلموتس برمی‌گردد که اصلا انگار این مسایل را نمی‌بیند. واقعا مهدی ترابی یا فرشید اسماعیلی که اصلا به اردو دعوت نشد، نمی‌توانستند بهتر از شجاعی باشند؟ آقای ویلموتس جوابی دارند یا از همان اردن به بلژیک می‌روند و نوروز سال بعد برمی‌گردند؟