آی اسپورت - حکایت مناظره علی کریمی با محمدرضا ساکت قصه تکراری ما است. این مناظره چون حرف‌های آن کارگردان جوانی بود که با مقوله ژانر بی‌گمان بیگانه بود و نمی‌دانست شاهنامه کتابی چگونه است که آن را حامی خشونت و جنگ می‌دانست. او نمی‌دانست که اگر شاهنامه کتاب نژادپرستی است پس چگونه است که تهمتن میوه عشق زال از نژاد پادشاهان ایران زمین و رودابه از نوادگان ضحاک این همه محبوب است . او نمی‌دانست که کیخسرو از جمع اضداد ایرانی و تورانی می‌شود امید و...

قصه جوانک کارگردان و مخاطب قرار دادن مجری بعنوان حامی فردوسی بجای دکتر کزازی‌ها و.. که هیچ نشانه‌ای از پور رشید نداشت. رشیدپور که آمده بود برای‌مان تکرار کند که رسانه ما نه دانش می‌خواهد و نه خردی و بی هیج گمان پاسخگویی...

قصه این کارگردان هم چون آن کارگردان با تجربه است که اعتراض می‌کند اما خودش نمی‌داند که این حاتمی‌کیا با  "کیا " مجادله می‌کند و اصولا مگر فرقی با این " کیا " دارد؟

نود هم این گونه در یک طرف علی کریمی بود که با پیراهن صورتی و کت سبزش شاید طعنه می‌زد که می‌‎توان رنگارنگ بود ولی بر یک قامت نشست چون افکار مختلفی که می‌توانند در یک دیار باشند و کسی آنها را متهم نکند که خائن و جوان و بزدل هستند! کریمی سیمای یک ملت بود. ملتی که خسته و عصبانی است و بی‌کران پرسش دارد و می‌پرسد اما می‌داند که آن که جواب می‌دهد پاسخی ندارد پس گوش نمی‌دهد. کریمی  نماینده ملتی بود که در مقابل پاسخ‎‌نگوئی قرار گرفته بود که نه تجربه و نه دانش او را داشت و دایه مهربان‌تر از مادر برای تیم ملی شده بود که کریمی افتخار پوشیدن 124 گانه پیراهنش را داشت.

طرف دیگر ساکت بود که ای کاش ساکت بود به جای بیان ندانستن‌هایش و توجیه‌هایی که می‌کرد. او با حربه پندهای پدرانه وارد شد بعد کریمی را خائن به تیم ملی دانست و سرانجام هم با محرمانه است و نمی‌توان گفت  و فقط انکار واقعیت‌ها سخن می‌گفت...

فردوسی‌پورسرانجام در زیر لوای ادب و متانت پیام کی‌روش را خواند. پیامی که نشان داد شاید باید کی‌روش نام دیگرش «مایلی‌روش» بود. فرهنگ پرخاشگری و بی‌ادبی و تهمت، دستاورد مردی بود که قرار بود ما از او یاد بگیریم اما او بی‌فرهنگی فوتبالفارسی را خوب از بر شده و...

حکایت باقی است. قصه تکرار عدم پاسخگویی و فریادی که به هیچ جا نمی‎رسد.