آی اسپورت -دیدار اتلتیکو -  رئال یک بازی معمولی نبود ؛ فیلمی بود اکشن با صحنه‌هایی‌ بی‌ بدیل و مثل زدنی‌ .بدون تردید می‌توان جایزه بهترین مستندِ سال را به تمامی‌ بازیکنان ، مربیان و تماشاگران این بازی داد . از آن دسته از بازی‌هایی‌ که به راحتی‌ میتوانی‌ پز دیدنش را به کسانی‌ که از دستش دادند بدهی‌ . ویسنته کالدرون (ورزشگاه اتلتیکو) می‌جوشید و ۲۲ گلادیاتور با تمام وجود به جان هم افتاده بودند . شاگردان سیمئونه که در صورت شکست در این بازی تمام زحمات یک فصل خود را از دست رفته می‌دیدند ، با تمام وجود گل دقیقه ۲ بنزما را با ۲ گل  استثنائی پاسخ دادند و اگر تجربه و قدرت وحشتناک رئالی‌ها نبود سه‌ امتیاز حساس این بازی را در چنته داشتند ، ولی‌ رونالدو و دوستان ، انقدر آنها را به گوشه رینگ بردند تا ضربه نهایی را در یکی‌ از همان گیج خوردن‌های کنج رینگ زدند .

تحلیل فنی‌ بماند برای کار بلد‌ها ؛ چیزی که از این بازی نصیب فوتبال و طرفدارانش شد سراسر زیبایی و هیجان بود : مشت محکمی بر دهان کسانی‌ که دربی‌ها و بازی‌های حساس را در تمام دنیا خسته کننده می‌‌خوانند . سیمئونه و آنچلوتی و شاگردانشان بزرگان امشبند . آنها کاری کردند که هرنان کرسپو به حضور در استادیوم و تحلیل فنی‌ این بازی(برای شبکه فاکس ایتالیا) مفتخر باشد و بعد از بازی ده دقیقه تنفس بخواهد تا ببیند اصلا بر او و این نود دقیقه چه گذشت .

آری  دوستان صاحب سبک و بزرگان عالم فوتبال (در ایران) ، فوتبال در دنیا چیزی فرای کنایه زنی‌ و بند کردن به یکدیگر و آسمان ریسمان بافتن است . آنور مرزها لنگ داور محترم بعد از هر بازی وسط نمیاید . دورتر‌ها فوتبال مزرعه عمل است ؛ شبانه روز میکارند تا آخر هفته ، برای مردمی که وقت و پول خود را بهر امیدی پای آنها میگذارند ، محصولی برای عرضه داشته باشند . وسهم مردم از فوتبال سرخوشی است . نه دعوا‌های  عصر  حجری بی‌ سر و ته . باشد که دست کم (گاهی وقت ها) بدون اینکه صدایمان را برای هم بلند کنیم ، روی مبل راحتیمان بنشینیم و یاد بگیریم . که همه چیز را نمی‌‌دانیم . که دست بالا تر از دست بسیار است . که گاهی سوزنی کوچک به خودمان بزنیم !