یادداشت: دلایلی برایِ قهرمانیِ شیلی
برزیل، آرژانتین و اروگوئه طبقِ معمول مدعیِ قهرمانیِ کوپا امریکا هستند، اما شیلیِ میزبان امسال می‌تواند در آمریکایِ جنوبی شگفتی‌ساز شود. شیلیِ خورخه سامپائولی در جامِ جهانی هم خیل نزدیک به این شگفتی‌سازی شد و تا یک قدمیِ حذف کردنِ برزیلِ میزبان پیش رفت. البته قبل از این بازی شیلی اسپانیا را از دورِ گروهی حذف کرده بود. در واقع قهرمانیِ احتمالیِ شیلی در کوپا امریکا برایِ کسانی که پیشرفت این تیم را با خورخه سامپائولی دنبالی کرده‌اند، شاید خیلی هم شگفتی به حساب نیاید.
ستونِ فقراتِ شیلی متشکل از کلودیو براوو، گری مدل، آرتور ویدال و الکسیس سانچس است. جدا از کیفیتِ این بازیکنان، تجربه‌شان در بازی‌هایِ بزرگ و عادت داشتن‌شان به جام بردند، عاملِ بسیار مهمی در روحیه‌یِ کلی شیلی خواهد بود. کلودیو براوو امسال با بارسا لا لیگا برده است، الکسیس سانچس با آرسنال اف.ای. کاپ، آرتورو ویدال با یونتووس سریِ آ. گری مدل هم در سریِ آ و اینتر میلان بازی می‌کند. خودِ سامپائولی مربی‌ای پر افتخار است که سالِ 2011 تیمِ اونیبرسیدادِ شیلی را به سه جام، از جمله کاپِ سودامریکانا (معادلِ یوروپا لیگِ اروپا) رساند. این اولین عنوانِ قاره‌ایِ اونیبرسیداد بود.
سامپائولی که به اعترافِ چندین و چندباره‌اش پیروِ مکتبِ مارسلو بیلسا است در اونیبرسیداد از سیستمِ معروف و خاصِ بیلسا یعنی 3-1-3-3 استفاده کرد و بعد از اینکه به عنوانِ مربیِ شیلی انتخاب شد، راهی که استادش در جامِ جهانیِ 2010 رفته بود را ادامه داد. تیمِ سامپائولی که مثلِ یوونتوس هم با چهار دفاع و هم با سه دفاع راحت بازی می‌کند، بر اساسِ پرسِ شدیدِ حریف و بازیِ مستقیم طراحی شده است. مدل یکی از کلیدی‌ترین مهره‌هایِ شیلی است که بازیسازِ عقبِ زمین، یا همان پستِ شماره‌یِ 4 محسوب می‌شود. و البته داشتنِ یکی از بهترین هافبک‌هایِ باکس-تو-باکسِ جهان هم در این بازیِ انتقالی سریع به لاروخا کمکِ زیادی می‌کند.
اما مهمترین عاملی که می‌تواند فاصله‌یِ کمی و کیفیِ اسکوادِ شیلی را با غول‌هایِ سنتیِ آمریکایِ جنوبی کم کند، عاملِ میزبانی است. لا روخا تا به حال 4 بار به فینالِ کوپا امریکا رسیده (اولینش وقتی بود که خودشان در 1955 میزبانِ تورنمنت بودند) اما هرگز موفق به فتحش نشده است. حالا شیلی این فرصت را دارد که با نسلِ طلایی‌اش در استادیو ناسیونالِ سانتیاگو، جایی که خاطراتِ وحشتناکی برایِ مردم شیلی در دهه‌یِ 70 به همراه داشته، تاریخ‌سازی کند. این عامل هم می‌تواند انگیزه‌ای مضاعف به لا روخا بدهد. در ضمن شیلی گروهِ نسبتا ساده‌ای دارد و در یک چهارم هم به احتمالِ زیاد به یکی از تیم‌هایِ پرو یا پاراگوئه برخورد خواهد کرد. در نتیجه شاگردان سامپائولی در اصل باید دو بازیِ بزرگ را ببرند تا قهرمان شوند، چیزی که اصلا دور از انتظار نیست.
ستونِ فقراتِ شیلی متشکل از کلودیو براوو، گری مدل، آرتور ویدال و الکسیس سانچس است. جدا از کیفیتِ این بازیکنان، تجربه‌شان در بازی‌هایِ بزرگ و عادت داشتن‌شان به جام بردند، عاملِ بسیار مهمی در روحیه‌یِ کلی شیلی خواهد بود. کلودیو براوو امسال با بارسا لا لیگا برده است، الکسیس سانچس با آرسنال اف.ای. کاپ، آرتورو ویدال با یونتووس سریِ آ. گری مدل هم در سریِ آ و اینتر میلان بازی می‌کند. خودِ سامپائولی مربی‌ای پر افتخار است که سالِ 2011 تیمِ اونیبرسیدادِ شیلی را به سه جام، از جمله کاپِ سودامریکانا (معادلِ یوروپا لیگِ اروپا) رساند. این اولین عنوانِ قاره‌ایِ اونیبرسیداد بود.
سامپائولی که به اعترافِ چندین و چندباره‌اش پیروِ مکتبِ مارسلو بیلسا است در اونیبرسیداد از سیستمِ معروف و خاصِ بیلسا یعنی 3-1-3-3 استفاده کرد و بعد از اینکه به عنوانِ مربیِ شیلی انتخاب شد، راهی که استادش در جامِ جهانیِ 2010 رفته بود را ادامه داد. تیمِ سامپائولی که مثلِ یوونتوس هم با چهار دفاع و هم با سه دفاع راحت بازی می‌کند، بر اساسِ پرسِ شدیدِ حریف و بازیِ مستقیم طراحی شده است. مدل یکی از کلیدی‌ترین مهره‌هایِ شیلی است که بازیسازِ عقبِ زمین، یا همان پستِ شماره‌یِ 4 محسوب می‌شود. و البته داشتنِ یکی از بهترین هافبک‌هایِ باکس-تو-باکسِ جهان هم در این بازیِ انتقالی سریع به لاروخا کمکِ زیادی می‌کند.
اما مهمترین عاملی که می‌تواند فاصله‌یِ کمی و کیفیِ اسکوادِ شیلی را با غول‌هایِ سنتیِ آمریکایِ جنوبی کم کند، عاملِ میزبانی است. لا روخا تا به حال 4 بار به فینالِ کوپا امریکا رسیده (اولینش وقتی بود که خودشان در 1955 میزبانِ تورنمنت بودند) اما هرگز موفق به فتحش نشده است. حالا شیلی این فرصت را دارد که با نسلِ طلایی‌اش در استادیو ناسیونالِ سانتیاگو، جایی که خاطراتِ وحشتناکی برایِ مردم شیلی در دهه‌یِ 70 به همراه داشته، تاریخ‌سازی کند. این عامل هم می‌تواند انگیزه‌ای مضاعف به لا روخا بدهد. در ضمن شیلی گروهِ نسبتا ساده‌ای دارد و در یک چهارم هم به احتمالِ زیاد به یکی از تیم‌هایِ پرو یا پاراگوئه برخورد خواهد کرد. در نتیجه شاگردان سامپائولی در اصل باید دو بازیِ بزرگ را ببرند تا قهرمان شوند، چیزی که اصلا دور از انتظار نیست.
نظر دهید