آی اسپورت- ایران به گینه باخت و باختن در بازی‌های تدارکاتی اصلا فاجعه نیست. معمولا تیم‌ها در بازی‌های تدارکاتی می‌بازند تا ایرادها و اشکالات دست‌شان بیاید و قادر به حل مشکلات خود باشند. اما بدتر از باختن به گینه، نمایش دور از ذهن جواد نکونام و دو لژیونر ایرانی شاغل در لیگ قطر بود.

 کاپیتان جواد، مجتبی جباری و پژمان منتظری که از ارکان موفقیت تیم‌ملی در راه صعود به جام جهانی بودند، انگار بعد از پیوستن به تیم‌های کویتی و قطری، بازیکنان دیگری شده‌اند. آنها در تقابل با گینه، بازیکنانی بودند کم‌اثر و معمولی که هیچ نشانی از ستاره‌های مورد اعتماد کی‌روش را بروز ندادند.

 کی‌روش که جباری و منتظری را در پایان نیمه اول از زمین بیرون کشید، مراعات کسوت نکونام را کرد و حرمت بازوبند ستاره تیمش را نگه داشت وگرنه نکو هم باید مثل زیدان و پژمان تعویض می‌شد.

 البته سرمربی تیم‌ملی دو، سه بار نکونام را به کناره‌های زمین فراخواند تا دستورات تاکتیکی را از طریق جواد که با زبان اسپانیولی آشنایی دارد، به تیمش منتقل کند. او سعی کرد نکونام را هم به خودش بیاورد تا از کاپیتان تیم‌ملی نمایشی در حد و حدود یک بازیکن بین‌المللی ببیند اما در نهایت آنچه از نکونام دیده شد، چیزی غیر از این نبود که بازی در لیگ سطح پایین کویت، روی کیفیت کار نکونام تاثیر منفی گذاشته است.

 شاید هم کی‌روش از فراخوانی‌های پی در پی نکونام منظور دیگری داشت و می‌خواست مطمئن شود این بازیکنی که بازوبند کاپیتانی تیم‌ملی را به بازو بسته، همان جواد نکونام معروف است یا کویتی‌ها او را با یک بازیکن معمولی عوض کرده‌اند!

 از شوخی گذشته، نکونام که به گفته خودش یک هافبک دفاعی تهاجم گراست و در مرکز زمین به یک مکمل تخریب‌چی نیاز دارد، در تقابل با گینه، در غیاب آندرانیک تیموریان که تخریب‌چی به مفهوم واقعی کلمه است، مکمل خوبی نداشت. قاسم حدادی‌فر هم طبق تعریفی که نکونام از هافبک‌های دفاعی تهاجمی و تخریبی ارائه کرده، یک مهره تهاجم‌گرا به حساب می‌آید و کنار هم چیده شدن دو هافبک دفاعی با خصوصیات یکسان، کارایی هر دوی آنها را پایین آورده بود.

 اما آنچه درباره نکونام باعث نگرانی می‌شود، میزان دوندگی او در این بازی است. گفته می‌شود میزان دوندگی جواد در تقابل با گینه، بین 5 تا 5/5 کیلومتر بوده که چنین رقمی حتی از نصف میزان دوندگی استاندارد در جام جهانی هم کمتر است.

تیمی که می‌خواهد در جام‌جهانی پا به پای نیجریه و آرژانتین بدود و با دوندگی بی‌امان برتری تاکتیکی بوسنی را کمرنگ کند، لیدرش باید بین یازده تا دوازده کیلومتر در هر بازی بدود و فاصله میان 5/5 تا 11 بیشتر از آن است که با اردوی کوتاه مدت پر شود.

معضل نکونام را پژمان منتظری و جباری هم داشتند. پژمان که بازی در منطقه راست دفاعی را تجربه می‌کرد، حتی رگه‌هایی از آن دفاع مطمئنی که می‌شناختیم را در نحوه بازی‌اش به نمایش نگذاشت و جباری هم شباهتی به آن زیدان آبی سابق نداشت. لیگ‌های کم تحرک کویت و قطر 3 ستاره ملی ما را کم‌سو کرده‌اند.