آی‌اسپورت – وقتی در جامِ جهانیِ 2014 رابین ون پرسی با آن ضربه‌یِ سرِ بیاد ماندنی دروازه‌یِ اسپانیا را باز کرد و آن واکنشِ احساسی را در لویی ون گال برانگیخت، کسی فکرش را نمی‌کرد 12 ماه بعد رابطه‌یِ این دو هلندیِ منچستر یونایتد به تلخیِ بکشد. اما همانطور که خودِ ون پرسی اعتراف می‌کند، مشکلات از بازیِ برگشت مقابلِ چلسی و نشستنِ 90 دقیقه‌ایِ او رویِ نیمکت شروع شد: «اون بازی از اولین نشانه‌هایی بود که اوضاع جوری که باید پیش نمیره. جوِ بینِ من و لویی عوض شده بود و تویِ باشگاه همه اینو فهمیده بودن. اما من همیشه رفتارِ حرفه‌ای داشتم. اون موقع اصلا فکر نمی‌کردم که قراره منچستر را ترک کنم، چون خودم و همسرم و بچه‌هام از زندگیمون در منچستر راضی بودیم.»
اما وقتی ون پرسی از تعطیلات بازگشت، ون گال در جریان مراسمِ سالیانه‌یِ گلفِ خیریه‌یِ باشگاه بهش گفت که می‌تواند تیم را ترک کند، چون جایی در برنامه‌هایِ آینده‌‌اش ندارد: «لویی تصمیمش را از قبل گرفته بود. وقتی لویی مربیِ هلند شد به من گفت تو گزینه‌یِ سومِ خطِ حمله‌ای. منم گفت باشه... اما جنگیدم و مهاجم اول و کاپیتانِ تیم شدم. ولی این دفعه حتی فرصتِ جنگیدن را هم بهم نداد... من ناراحت و احساساتی نشدم. به هر حال اینا جزئی از فوتباله، جزئی از زندگیه. باید از هر شرایطی بهترین استفاده را ببری. منم دارم همین کار را میکنم، با پیش بردنِ زندگیم.»
رابین ون پرسی در اولین فصلِ حضورش در منچستر یونایتد عاملِ اصلیِ قهرمانیِ تیمش شد و با زدنِ 26 گل، ستاره‌یِ لیگِ برتر بود. اما بازنشتگی سر الکس فرگوسن ضربه‌یِ روحیِ شدیدی به او زد و آمدنِ دیوید مویز هم اوضاع را بهتر نکرد. مصدومیت‌هایِ قدیمیِ ون پرسی هم در فصلِ دومِ حضورش در منچستر یونایتد به سراغش آمد تا او نتواند نمایشِ درخشانِ فصلِ اول را تکرار کند. و بعد جامِ جهانی از راه رسید. هلند با درخششِ رابین، کاپیتانِ تیم، و به رهبریِ لویی ون گال به مقامِ سومی در برزیل رسید. اما فشارِ این تورنمنت باعث شد تا ستاره‌یِ منچستر یونایتد فرصت مناسب برایِ ریکاوریِ برایِ فصلِ جدیدِ لیگ برتر را پیدا نکند: «جامِ جهانی از لحاظِ فیزیکی و ذهنی فشارِ زیادی به من آورد. شاید باید یک هفته بیشتر استراحت می‌کردم تا آماده‌یِ بازی در لیگِ برتر بشم. من در بازه‌یِ کریسمس در 6 روز 3 بازیِ کامل کردم. با اینکه مچم ورم کرده بود، اما با مسکن به بازی‌ها می‌رفتم تا به تیمم کمک کنم.»
ون پرسی که حالا بعد از 11 سال لیگِ برتر را ترک کرده است، بخشِ عمده‌ای از درخشش در جزیره را با آرسنال و تحتِ رهبریِ آرسن ونگر داشت: «زمان تمامِ زخمها را التیام میده. اما من اینو میفهمم که اگه کاپیتان آرسنال باشی و به یونایتد بری، چقدر هوادارا ناراحت و عصبانی میشن. من می‌خواستم لیگِ برتر را ببرم و با یونایتد این کار را کردم. بعضی‌ها میخوان منو از تاریخ آرسنال حذف کنن. اما حقایق سرِ جایش است. من 132 تا گل برایِ آرسنال زدم و نزدیکِ 300 بار برایِ این تیم بازی کردم. یک سالش هم کاپیتان بودم. آرسن ونگر پدرِ فوتبالی منه. اون منو از یک بچه به یک فوتبالیست تبدیل کرد. کاری که اون برایِ بازیکنانش میکنه ایجادِ خانواده‌ایه که همه درونش بهم اعتماد دارند. مردم فکر میکنن من با ونگر مشکل داشتم. برعکس. من هنوزم با اون حرف میزنم. ما فقط در یک دوره دچارِ اختلاف نظر شدیم. ونگر مربی‌ای درجه یک و از اون مهمتر یک جنتلمنه.»
فنرباغچه، تیمِ جدیدِ رابین ون پرسی در دورِ انتخابیِ چمپیونز لیگ باید مقابلِ ساختار دونتسک قرار بگیرد و اگر این بازی را ببرد، احتمالِ روبرویی‌اش در بازیِ آخرِ پلی آف مقابلِ یونایتد وجود دارد: «خیلی دوست دارم در چمپیونز لیگ مقابلِ منچستر یونایتد بازی کنم. نه از رویِ خشم بلکه به خاطرِ زیباییِ بازی. دوست دارم این فرصت را پیدا کنم که از هوادرانِ منچستر یونایتد از نزدیک تشکر کنم. چون اونا همیشه هوایِ من را داشتن.»
 
 
کد خبر: 9409