آدام بیت
 
هم‌تیمی‌هایِ سیلوا بارها از او تعریف کرده‌اند. فرانک لمپارد که فصلِ پیش با سیلوا در سیتی بود می‌گوید او جدا از کیفیتِ بالایِ بازی‌اش، آدمی فوق‌العاده است و بسیار سر به زیر و متین. ادین ژکو هم فصلِ پیش بعد از آن پاسِ فوق‌العاده‌یِ سیلوا که منجر به گلش مقابلِ نیوکاسل شد گفت: «از نظرِ او بهترین بازیکنِ لیگِ برتر است. با داوید همیشه می‌شود گل زد.»
با این وجود سیلوا در 5 فصلِ اخیر تنها یک بار در تیمِ منتخبِ لیگِ برتر قرار گرفته است (اشلی یانگ دوبار قرار گرفته). برایِ همین است که وقتی تیری آنری از او به عنوانِ بهترین بازیکنِ من سیتی نام برد، لحنش با محافظه کاری همراه بود: «ممکنه تعجب کنید، اما سیلوا بهترین بازیکنِ سیتی است. او مدام توپ می‌خواهد و مدام جلو می‌رود. خیلی دوست داشتم با او همبازی می‌شدم. او باعث می‌شود که کلِ تیم بهتر بازی کند.»
اما وقتی به دورانِ موفقیتِ من سیتی نگاه می‌کنید، بازهم نامِ سیلوا اولین نامی نیست که به ذهن می‌آید. گل‌هایِ سرخیو آگوئرو، دوندگیِ یایا توره و رهبریِ ونسان کمپانی همیشه بیشتر از بازیِ داوید سیلوا به چشم آمده است. ولی این دلیل نمی‌شود که سیلوا را بهترین بازیکنِ سیتی ندانیم. در بحث در موردِ سیتی همیشه گفته شده که باید بیشتر ارزشِ بازیِ سیلوا را دانست. برایِ این کار آمار و اعداد بهترین کمک را می‌کنند. سیلوا فصلِ پیش کنارِ الکسیس سانچز، ادن ازار و سرخیو آگوئرو، تنها بازیکنی بود که مجموعِ گل و پاسِ گلش بیشتر از عددِ 20 بود (12 گل، 9 پاسِ گل). هافبکِ سیتی فصلِ پیش در مجموع 93 موقعیتِ گل ایجاد کرد (رده‌یِ سوم بین تمامِ بازیکنانِ لیگِ برتر) و 915 پاسِ صحیح در یک سومِ زیمنِ حریف داد (رده‌یِ دوم بعد از ادن ازار).
یکی از دلایلِ درخششِ سرخیو آگوئرو، به اعترافِ خودِ مانوئل پیگرینی هم وجودِ سیلوا کنارش است. آگوئرو وقتی سیلوا را در زمین می‌بینید هرگز احساسِ یک مهاجمِ تک را ندارد. سیلوا این را در پیروزیِ 3-0 فصلِ پیش مقابلِ کریستال پالاس به خوبی نشان داد و 5 روز بعد هم وست بروم را با نمایشِ عالی‌اش به زانو درآورد.
از سالِ 2008 بدین سو، یورو و جامِ جهانی بخشی از تابستان‌هایِ داوید سیلوا بوده و جالب است که بعد از دو تابستانی که او درگیرِ تورنمنت‌هایِ بزرگ نبود، من سیتی قهرمانِ لیگِ برتر شد. آیا امسال هم تاریخ تکرار می‌شود؟
 
 
کد خبر: 9409