یادداشت : بارسلونای اهواز و تیکی تاکای حاج حسین
مهدی هژبری - روزنامه نگار ورزشی
آی اسپورت- به آن دسته از نظریه‌پردازان اروپایی که سال‌ها فریاد زدند در فوتبال برای رسیدن به موفقیت فقط داشتن ستاره کافی نیست و گاهی اوقات «تیم بودن» به مفهوم واقعی کلمه از «نفر داشتن» مهم‌تر است، توصیه می‌کنیم سر خود را بالا بگیرند و فولاد را به عنوان شاهد اثبات درستی نظریه خود معرفی کنند.
فولاد به رغم برخورداری از مهره‌های تاثیرگذاری نظیر بختیار رحمانی، سوشا مکانی، غلامرضا رضایی، اسماعیل شریفات، شهاب کرمی، مهرداد جماعتی و ... ستاره یا سوپراستار -به مفهوم متعارف آن در فوتبال- ندارد. نفراتی که نام بردیم مهره‌های تعیین کننده‌ای در تاکتیک فولاد به حساب می‌آیند اما تمامی آنها این قابلیت را دارند که در تاکتیک تیمی حسین فرکی گنجانده شوند. تاکتیک تیمی حسین فرکی که بر پایه بازی گروهی و حمله و دفاع منطقه‌ای استوار شده، نیاز به ستاره گل‌درشت که از قالب تیمی بیرون بزند و کار خارق‌العاده‌ای انجام بدهد، ندارد.
فولاد فوتبال را تیمی و منطقه‌ای بازی می‌کند. در هر منطقه‌ای که توپ می‌چرخد، بازیکنان همان منطقه و جناح فولاد، خاج از تعریف مدافع، هافبک یا مهاجم، با هم دفاع می‌کنند و در صورت نیاز با هم کار حمله را انجام می‌دهند. اینگونه می‌شود که شما در حین تماشای بازی فولاد، گاهی اوقات شهاب کرمی و ایوب کلانتری را در محوطه جریمه خودی و لحظاتی بعد در محوطه جریمه حریف می‌بینید یا بختیار رحمانی را گاهی متمایل به چپ و گاهی نیز مستقر در جناح راست مشاهده می‌کنید.
این خاصیت تمام تیم‌هایی است که دفاع و حمله منطقه‌ای را به نمایش می‌گذارند. فولاد اگرچه تیمی است که از لحاظ محدوده جغرافیایی متعلق به قاره آسیاست اما از لحاظ بازی تیمی و فوتبال منطقه‌ای در حد تیم‌های اروپایی عمل می‌کند و حالا در لیگ قهرمانان آسیا آنچه از این تیم به شکل برجسته می‌بینیم ارائه فوتبالی روان، با آمار پاس‌های کوتاه فراوان و سرعت معقول است.
فولاد اگرچه مقابل الفتح در دقایق پایانی به خاطر کمبود تجربه بین‌المللی و همچنین ترس از نبردن، به دردسر افتاد اما انصاف نیست اگر این کم تجربگی را ببینیم و تیکی تاکای فولاد را نبینیم.
تیم قابل احترام حسین فرکی از لحاظ بازی تیمی و پاسکاری‌های هدفمند برای انتقال بازی از زمین خودی به زمین حریف به تیکی تاکای پپ گواردیولا پهلو می‌زند.
در فولاد حسین فرکی ارسال‌های کوتاه و بلند از کناره‌ها و استفاده از خط‌شکن برای ورود به محوطه جریمه حریف و همچنین هدف‌گیری درهای عمق و نقطه کور مدافعان تیم مقابل را هم به وفور می‌بینیم اما آنچه در نحوه بازی این تیم دست بالا را می‌گیرد، همان شیوه تیکی تاکای گواردیولاست که در بارسلونا اجرا می‌شد.
تیکی‌تاکای حاج حسین البته با تیکی تاکای گواردیولا تفاوت‌های اساسی دارد. در تیم فولاد رساندن توپ به نزدیک‌ترین یار خودی هدف اول نیست. هدف اصلی رساندن توپ به منطقه حمله است اما معمولا اولین راهی که برای رسیدن به این هدف انتخاب می‌شود، پاسکاری است و بازیکنان فولاد تحت تاثیر آموزه‌های فرکی اگر یار نزدیک به خود برای ارسال کوتاه توپ نداشته باشند، از بازی پابه‌توپ پرهیز نمی‌کنند.
فولاد شمه جدیدی از فوتبال نوین را ارائه می‌دهد، فوتبالی که امیدواریم با نتیجه‌گیری این تیم در لیگ برتر و لیگ قهرمانان آسیا بیشتر به چشم بیاید چرا که در فوتبال معمولا تاریخ را برنده‌ها می‌نویسند و هیچ برنده‌ای هم به ویژگی‌های مثبت بازنده اشاره نمی‌کند.
طبق همین قانون نانوشته، فولاد باید برنده باشد تا نحوه بازی‌اش همه‌گیر شود و از شر فوتبالی که سانتر در آن راه اول و وسط و آخر است، خلاص شویم.
نظر دهید