آی‌اسپورت- این استقلال استراماچونی است؛ تیمی که همانند یک چاقوی اره‌ای تیز، همه رقبا را همچون پنیر سوییسی می‌بُرد و تکه تکه می‌کند. یک تیم هیجان انگیز و باطراوت که ستاره دانه درشتی ندارد اما هنر استراماچونی از این مجموعه بدون ژنرال تیمی همگن و باکیفیت ساخته که مایه رشک شده.  یک استقلال دوست داشتنی و بی‌شباهت به گذشته نومیدکننده روزهای نزدیک. استقلال استراماچونی مانند بقیه تیم‌های اوست؛ یکی مثل اینتر که شاید موفقیت درخوری کسب نکرد اما در فوتبال ملال‌آور و بسته سری A تیم متفاوت و پرشوری بود که همه را سر وجد می‌آورد.

استراماچونی در استقلال هم همین مسیر را پیش می‌برد. او به سرعت تیم دلخواه خود را ساخته اما ماجرا آنجاست که این استقلال در فاز تهاجمی و خط حمله امضای سرمربی ایتالیایی را دارد اما در خط دفاع هنوز نشانه‌هایی از استقلال استراماچونی نمی‌بینیم. مردی که از برترین سبک دفاعی دنیا آمده که کاتناچیو به عنوان مدرنترین سبک دفاعی را تألیف کرده اما از این سبک مدرن در استقلال چیزی نمی‌بینیم. دفاع استقلال همپای سایر خطوط رشد نکرده و در قواره تیم استراماچونی نیست. دفاعی که صلابت و استحکام لازم را ندارد و گذر از آن دشوار نیست.

بخشی از این ماجرا البته ریشه در تفکرات سرمربی استقلال دارد. استراماچونی با دفاع چندان میانه‌ای ندارد و تمرکزش جای دیگری‌است؛ حمله کردن و گل زدن. همین رویکرد و استراتژی سبب می‌شود که تیم‌های او معمولاً در فاز تدافعی چندان باصلابت نباشند. استرا شاید عامدانه این نقیصه را می‌پذیرد و با آن کنار می‌آید چرا که ترجیح داده سلول‌های خاکستری‌اش را درگیر مسائل مهم‌تری کند. پارت دوم مشکل استقلال را باید در مهره‌های این خط دید. آنجا که سرمایه و دارایی استقلال چندان باکیفیت و درجه یک نیست و بدیهی است که از یک مجموعه نه چندان باکیفیت نمی‌توان انتظارات خارق‌العاده داشت. استراماچونی برای این خط دفاع باید برنامه متفاوتی داشته باشد و پلن تازه‌ای را تدارک ببیند؛ این دفاع برای رسیدن به کیفیت تیم استراماچونی کار زیاد دارد. او باید به دفاع تیمش حمله کند!