در ستایشِ آن‌ها؛ لابد باید راهی به جز اشاره به تصویر سیاهِ روزگار باشد. بت‌های امیدواری؛ برای قهرمان‌شدن از وزنه مقنعه و شلوار عبور کرده‌اند و ما، هنوز همانجا مانده‌ایم تا به جایِ پیروزی‌ها، به جای سوپرگل‌های فاتحِ اینترنت، به جایِ دفاع جانانه‌ی تا لحظه آخر، از رنج بنویسیم و از سایه مصیبت روی جشنِ آسیایی. استعدادی که توی دریبل‌ها، پاس‌ها و سیوهای آن‌ها دیده‌ایم؛ پشتِ هیچ چارچوب و خط قرمزی نمی‌میرد. حتی پشتِ ادبیاتِ تحقیرِ ما و سرکوب دوستانه‌ای که هنوز زن‌بودن را عادی تلقی نمی‌کند. که بی‌وقفه؛ از هر موفقیت زن‌ها، داستانی عم‌بار می‌سازد تا به آنجا برسد که: قاعدتا نباید می‌توانستند. انگار که ناباوریِ به یک جنسیت؛ از پایِ صندوقِ رای اولِ لیدیا تافت تا امروز توی جهان کش آمده باشد. هر طور که باشد؛ این چهارده فوتسالیستِ معصوم را دوست داریم. دوست داریم که خسته نشده‌اند و نبریده‌اند و ژست نگرفته‌اند و برای محرومیت فوتبال نامه ننوشته‌اند، که توجیهِ شکست در ذهن‌شان به اهمیتِ پیروزی غلبه نکرده؛ که به جای افتخار به آزادیِ‌های یواشکی، به قهرمانی در ملا عام بالیده‌اند. کاش خسته نشوند هنوز.


کدخبر:9405