یک/ احتیاط و تماشاگرستیزی، دوگانه‌ای است که همواره بزرگ‌ترین آفت برای شهرآورد تهران در رسانه‌ها بازتاب داده می‌شود و همواره سنگ تماشاگران به سینه‌ی اهالی رسانه‌ کوفته می‌شود تا دایه‌ی دلسوزتر از مادر برای تماشاگران بی‌نوائی باشند که محکوم به تماشای دربی پایتخت از برنامه‌ی فوتبال برتر هستند، برنامه‌ای که در اوج کج‌سلیقگی جور دوئل جذاب و تماشائی سرخ‌آبی‌ها را در مسیر تماشاگرستیزی کشید و برای چند ساعت یک رژه‌ی تمام عیار بر روی اعصاب مشتریان رسانه‌ی ملی را به نمایش گذاشتند. دو/ برنامه‌ی فوتبال برتر با ایده‌ای متفاوت به استقبال تقابل سنتی سرخ‌آبی‌های پایتخت رفت و در شرایطی‌که ایده‌پردازان این برنامه در اتاق فکر خود یک خرق عادت در مسیر جذابیت پیش‌بینی کرده بودند، بدون استفاده از کارشناس فوتبال با جمعی از پیشکسوتان عرصه‌ی گزارشگری فوتبال، برنامه‌ای خارج از حوصله‌ی بیننده‌ی تلویزیونی را روی آنتن بردند. این درحالی است که پوشش تلویزیونی رقابتی حساس همچون شهرآورد، فارغ از نمونه‌های برجسته‌ی اروپائی، می‌تواند مشابه نمونه‌ی موفق داخلی یعنی برنامه‌ی "بیست‌چهارده" که به تهیه‌کنندگی عادل فردوسی‌پور رقابت‌های جام‌ جهانی را پوشش داد، به فراخور نوع رقابت از یک کارشناس فوتبال برای تجزیه و تحلیل اتفاقات مستطیل سبز بهره می‌جست تا حرف‌های کلیشه‌ای امیر حاج‌رضائی روی خط برنامه که گاه و بی‌گاه با پارازیت‌های گزارشگران بازنشسته به سکته محکوم بود، ذوق بیننده‌ی تلویزیونی که هنوز در تب اتفاقات این جدال پر افت و خیز به دنبال ارضای باقیمانده‌ی هیجاناتش است، ظالمانه کور نکند. سه/ کج‌سلیقگی البته تنها عنصر تماشاگرستیزی این برنامه نیست و گدائی مدرن با دست‌های نیاز "مرتضی حسینی" که از دنیای والیبال به دنیای فوتبال اشاعه پیدا کرده است، آفت اصلی این برنامه برای تماشاگرستیزی است که به ساده‌ترین شکل ممکن در مسیر سیاست‌های اقتصادی شعور مخاطب را به بازی می‌گیرد. مرتضی حسینی که نشان داد برخلاف برادر بزرگ‌تر خود چندان استعدادی در زمینه‌ی "شومن" بودن ندارد، بدون توجه به حساسیت و هوش بالای مخاطب خود، با مونولوگ‌های تکراری به استقبال گدائی از بیننده‌های تلویزیونی می‌رود. ای‌کاش حداقل اسپانسر برنامه و حتی تهیه‌کننده‌ی فوتبال برتر این نکته را به حسینی گوشزد می‌کرد که برای پیش‌برد اهداف کاسب‌کارانه در فوتبال، تنها درک مفهوم اعداد 6 و 4کافی نیست و رعایت حداقل‌هائی همچون تلفظ درست نام بازیکنان دو تیم سرخ‌آبی و پرهیز از تلفظ‌های تمسخرآمیز برای احترام به شعور مخاطب لازم است. چهار/ برنامه‌ی فوتبال برتر زمانی سقوط کرد که در میان اظهارنظرهای گزارشگرهای به ظاهر طناز که دائم ناخن بر اعصاب مخاطب فوتبال می‌کشیدند، صحبت به قضاوت عادلانه بودن نتیجه‌ی دربی هشتاد و یکم از سوی این اساتید رسید تا جای خالی یک تحلیل فنی را با این اظهارنظرهای محتاطانه پر کنند. در ادامه نیز مزدک میرزائی که با نت‌برداری از مصاحبه‌ی فردوسی‌پور با برانکو و مظلومی، عینک باریک‌بینی بر چشم زده بود، پرسشی ایهام‌برانگیز از امیر حاج‌رضائی در رابطه با ستاره‌هائی که در آسمان دربی درخشیدند و در لیست کارلوس کی‌روش جائی ندارند، پرسید. بی‌شک اشاره‌ی غیرحرفه‌ای میرزائی به سیدمهدی رحمتی و بلک‌لیست کی‌روش بود. با این وجود نقطه‌ی عطف فوتبال برتر زمانی رقم خورد که حاج‌رضائی با اشاره به محدوده‌ی اختیارات سرمربی تیم ملی و جریان جوان‌گرائی که در تیم ملی به راه افتاده است، میرزائی را در بن‌بست قرار داد.

کاظم ملک‌پور دهکردی