آی اسپورت- در این دو دهه و خرده‌ای که تلویزیون ایران را به یاد می‌آورم، تنها بستری که در آن‌ در مورد کشور‌های دیگر صحبتی‌ می‌‌شده، اسمشان به میا‌‌ن میامده، و قضاوتی می‌‌شده، سیاست بود وبعد هم ورزش. حالا شاید بشود راحت تر فهمید که چرا این دومی‌ انقدر از اولی‌ تاثیر گرفته! تکلیف سیاست که روشن بود، بحث سیاست بین‌ الملل در تلویزیون ایران یعنی کوچک شمردن، تحقیر، و دری وری حواله کردن به کشور‌های دیگر و سخن از بزرگی‌ و درشتی و انصاف و مهربانی و قدرت خود سر دادن. اما مگر برنأمه‌های دیگری هم بود که به دلایلی به جز سیاست به کشور‌های دیگر بپردازد؟ اساسن چیزی از آن‌ جعبه نه چندان جادویی بیرون نمی‌آمد که به مخاطبش از کشورها و ملل مختلف و آداب و فرهنگ و اقتصاد وصنعت و مزیت‌هایشان حرفی‌ بزند. تنها مجالی که بود ورزش بود. تنها جائی که ما بتوانیم با کشوری دیگر در دو نیمه، چهار کوارتر یا دو وقت ۳ دقیقه‌ای تعامل کنیم! این است که حالا شکایت نمی کنم، غر هم نیست. این دیگر خیلی‌ عادی شده. خیلی‌ عادی شده که از تلویزیون بشنویم و ببینیم که یکی‌ دارد مردمی را، کشوری را، ملتی را، دولتی را، حکومتی را با بی‌ نمک‌ترین واژه‌ها و کم ظرافت‌ترین الفاظ تحقیر و مسخره می‌‌کند. این روز‌ها با هجومِ خبرنگار‌های خود خوانده، در رسانه‌های نوشتاری هم این گونه نوشته‌ها عادی شده. فلان خبرنگار به بهانه مصاحبه با مدیر رسانه‌ای تیم‌ فوتبال گوام، تا جا دارد کشور و امکانات و قدرت گوام، را تحقیر می‌‌کند و متلک پشت متلک را به عنوان سوال می‌‌پرسد، و وقتی‌ جواب می‌‌شنود که "در عوض اینجا از سقف ورزشگاه آب نمی چکد و سیم‌های برق همه‌‌جا پخش نیست" از کوره در می‌‌رود و فردایش مطلب تند تری را قلمی می‌‌کند که آقا جان چکه نمی‌کند چون که اصلن سقف ندارید. پیشتر‌ها دیده بودیم که گزارشگران ورزشی رویداد‌های ورزشی را چنان توصیف کنند گویی که میدان جنگ است و هر آنکس که این پرچم مقدس سه رنگ روی گرمکنش نیست اساسن لیاقت رقابت با ما را ندارد. حالا اگر اسمش به گوش ما نا آشنا باشد آنرا "عجیب و غریب" بنامند، و کسی‌ نپرسد که‌ حاجی جان در میا‌‌ن انگلیسی‌‌ها "سعید عزت الهی" مثلن اسمی گوش آشناست؟ یا یکی‌ تماشاگرانی را "بی‌ ادب" خطاب کند، چون از نظر او معنی ندارد آدم توی استادیوم سرش گرم باشد یا مختلط و پر سرو صدا خوشی کند. یا بی‌ شمار دفعاتی که به یاد داریم و دارید که در توصیف حرکات ناجوانمردانه به راحتی‌ از عبارت "فوتبال مختص کشور‌های عربی‌ خلیج فارس" استفاده کنند، و تو هرقدر فشار به مغزت بیاوری کمتریادت بیاید که یکی‌ از این گزارشگر‌ها از مردمی، کشوری، فرهنگی‌ که تیم‌ ورزشی منسوب به آن روبروی تیم‌ ما قرار گرفته باشد به نیکی‌ یاد کند. حالا کار به جائی رسیده که کشوری را به خاطر کوچک بودن هم مسخره می‌کنیم و قاه قاه قاه! اجازه بدهید وارد مقایسه نشویم، بازی بسیار سختی خواهد بود با هر معیاری به جز متراژ اگر حساب بفرمأید. انگار جا کم بوده و گزارشگران سیاسی و ورزشی هر دو سر یک کلاس می‌‌رفته اند.

کاوه پیغمبری