آی اسپورت- از پیشرفته‌ترین و مجهّزترین کمپ‌های تمرینی رئال مادرید و منچستریونایتد سرمربّی را به زمین‌های نصفه و نیمۀ ایران آورده‌اند و مدام از دستورات و فرمان‌هایش ناله می‌کنند و با گوشه و کنایه می‌گویند: «کی روش رئیس فدراسیونه!» و کار به جایی می‌رسد هم او که از ریاستش بر فوتبال ایران می‌نالند به زبان می‌آید که یکی از مهم‌ترین شرط‌های ماندگاری‌اش در ایران پس از جام جهانی وجود کمپ تمرینی بهتر برای تیم ملّی‌ست. به یاد بیاورید خارجی‌های پیشین را که از دوش گرفتن بازیکنان با شلنگ می‌گفتند. این خود داستانی‌ست فارغ از کیفیت شرم‌آور ورزشگاه‌های ایران که همیشه مورد نقد سرمربّی تیم ملّی بوده است.

از بلندترین فریادهای همیشه در جریان فوتبال ایران ماجرای بومی‌سازی و بیرون انداختن اجنبی‌هاست؛ آنها که «پول‌شون رو می‌گیرن و می‌رن.» در چنین فضایی حالا همه یادشان آمده که «کدوم کشوری تو دنیا لیگش رو به خاطر تیم ملّی تعطیل کرده؟» و «ما باید با تاریخ‌هایی که فیفا تعیین کرده تیم‌مون رو آمادۀ جام جهانی کنیم.» و سرمربّی پرتغالی تیم ملّی باید به وطن‌پرستان ایرانی یادآوری کند که فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا، این اجنبی‌ها برنامه‌هاشان را برای کشورهای ضعیفی مثل ایران تنظیم نمی‌کنند و همه چیز به سود کشورهای صاحب فوتبال دنیاست.

و حالا در تازه‌ترین واکنش، پس از هفته‌ها شنیده شدن اخباری مبنی بر شروع صحبت‌ها برای تمدید قرارداد با کارلوس کیروش، او آب پاکی را روی دست‌مان می‌ریزد: «این غیر ممکن است که من درشرایط آماده باش باقی بمانم و تنها به شایعات و نقل قول ها اکتفا کنم و شاهد هیچ گونه بحث واقع‌گرایانه در باره تمدید قراردادم نباشم.» گویی همه اخبار هفته‌های گذشته دربارۀ صحبت‌های شبانۀ فلان رئیس و فلان دبیر توی مهمانی شبانه بوده؛ تمام تیترهای «آغاز مذاکرات برای تمدید قرارداد کیروش» انگار حکایت صحبت درگوشی این و آن بوده یا لطیفه‌ای که کارمندان فدراسیون فوتبال سر وعدۀ نهار با هم رد و بدل کرده‌اند که «بد نیست قرارداد کیروش رو تمدید کنیم ها!»

کی روش مثل همیشه جدّی‌ست. او به عنوان سرمربّی ایران در مراسم قرعه‌کشی جام ملّت‌های آسیا شرکت کرده و آن قدر جاه‌طلب هست که شش ماه دیگر هم در ایران بماند و ساختمانی که بنا نهاده را به کاخی بلند تبدیل کند و جام آسیا را هم به ویترین افتخاراتش بیافزاید. او با صدای بلند و با صراحت می‌گوید که شرایط از چه قرار است. ما هم اگر از مدّت‌ها پیش و به ویژه از پس هم‌گروهی با قطر و بحرین و امارات رویای قهرمانی در آسیا را در سر می‌پرورانیم، باید جدّی باشیم. پس از جام جهانی فرصت کوتاهی شش ماهه برای جام ملّت‌ها آسیا داریم؛ زمانی که با ثبات‌ترین و حرفه‌ای‌ترین تیم‌ها هم نمی‌توانند در آن از نو آغاز کنند. باید جدّی باشیم، با جدّیّت پیگیر تمدید قرارداد سرمربّی باشیم و پس از آن تمام شرایط را بری موفّقیّت او و تیمش، تیم‌مان، فراهم کنیم. آن زمان هر اتّفاقی هم در استرالیا بیافتد، ما برای یکی از معدود دفعات در تاریخ به جای اینکه شوخی شوخی به جام ملّت‌های آسیا برویم و با کبّادۀ سنگین «بهترین تیم» و «بهترین تماشاگران» آسیا زمین بخوریم، مردمانی جدّی و شایستۀ احترام بوده‌ایم. جدّیت و احترام مدّتی بود که از این سرزمین رخت بسته بود؛ حالا روزگار پس گرفتن جدّی احترام است.