پل ویلکس
 
1-بازی با دفاعِ سه نفره
 
مارسلو بیلسا همیشه اصرار به بازی با سه مدافع مقابلِ دو مهاجم داشته است. بیلسا اعتقاد دارد این تنها راهی است که می‌توان به دفاع پوشش داد. تنها تیمی که این فصل مقابلِ لستر با سه دفاعِ میانی بازی کرد منچستر یونایتد در تساویِ 1-1 در کینگ پاور بود. لویی ون گال بعد از این بازی گفت: «ما این تغییر را برایِ مقابله با کیفیتِ بالایِ واردی و اوکازاکی که دادیم که مدام در کانال‌هایِ بینِ مدافعینِ مرکزی نفوذ می‌کنند.»
موریسیو پوچتینو مقابلِ واتفوردِ کیکه سانچس فلورس که سیستمی شبیهِ لستر با دو مهاجمش، تروی دینی و اودیون ایگالو دارد، هم از سه مدافعِ مرکزی استفاده کرد و در هر دو بازی پیروز شد.
 
2-عمقِ مناسب و متوسطِ خطِ دفاعی
 
اگر مقابلِ لستر با خطِ دفاعِ بالا بازی کنید فرصتِ ضدحمله به واردی و دار و دسته‌اش را می‌دهید. لستر با یک پاسِ بلند از زمینِ خودش در موقعیتِ گل قرار می‌گیرد. اما اگر خطِ دفاع بیش از حد عقب باشد و عمق پیدا کند، ریاض محرز این فرصت را پیدا می‌کند که تا لبه‌یِ باکس پیشروی کند، یک به یک‌ها را ببرد و با حرکت در عرض شوت بزند. پس کنترلِ عمقِ خطِ دفاعی مقابلِ لستر بسیار مهم است، دستوری که قبل از بازی توسطِ مربیِ صادر می‌شود، اما در جریانِ مسابقه اجرایِ درستش به بازیکنان، هماهنگی و تجربه‌شان بستگی دارد.
 
3-استفاده‎‌یِ مفید از مالکیتِ توپ
 
انتقاداتِ زیادی که این فصل از ون گال و فوتبالِ با مالکیتِ بالا، اما کسالت‌بارش شده، علاقه‌یِ تیم‌هایِ انگلیسی به این نوع فوتبال را کمتر کرده است. آمدنِ اسلاون بیلیچ و یورگن کلوپ و اوج گرفتنِ لستر و موفقیت‌هایِ واتفورد هم رویِ این موضوع تاثیرِ زیادی گذاشته است. رویکردِ خیلی از تیم‎‌هایِ انگلیسی حالا فوتبالی مستقیم شده است. این قضیه وقتی پپ گواردیولا فصلِ آینده به سیتی بیاید بعدِ دیگری هم به خودش خواهد گرفت. مسئله‌یِ اصلی استفاده‌یِ درست و مفید از مالکیتِ توپ است، حتی اگر تیم سوار بر جریانِ بازی نباشد.
 
4-توپ را به لستر بدهید
 
لستر بینِ تمامِ تیم‌هایِ انگلیسی این فصل کمترین درصدِ مالکیتِ توپ را داشته است. بقیه تیم‌ها، همانطور که لستر می‌خواهد، توپ را در اختیار می‌گیرند و شاگردانِ رانیری طرحِ خودشان را اجرا می‌کنند. در تنها بازیِ این فصل که لستر بیشتر از حریف مالیکت داشت تساویِ بدونِ گل مقابلِ بورنموس بود. دفاعی منسجم مقابل لستر و جلو کشیدنِ این تیم باعث می‎‌شود که فضا برایِ واردی کم شود و مهمترین عنصرِ هجومی لستر کاهش پیدا کند.
 
5-بال‌هایِ دفاعی
 
بورنموس و وستهام این فصل با استفاده از بال‌هایی که در بعدِ دفاعی فعالیتِ زیادی داشتند موفق شدند با پرس کردنِ مدافعینِ کناریِ لستر، سیمپسون و فوکس، راه‌هایِ تغذیه‌یِ محرز و آلبرایتون را محدود کنند. این یکی از راه‌هایِ کنترل لستر است. اما از منظری دیگر اگر به این دو مدافعِ کناری اجازه‌یِ نفوذ داده شود، با داشتنِ وینگرهایِ سرعتی فرصتِ ضد حمله‌هایِ مناسبی مقابلِ لستر پدید می‌آید. این ریسکی است که باید پذیرفت، کاری که برندان راجرز با استفاده از دنیل استوریج و لوئیس سوارز در پیروزیِ 5-1 مقابلِ آرسنال کرد.
 
6-ضدِ حمله زدن به ضدِ حمله‌ها
 
آرسنال در بازیِ رفت لستر را 5-2 در دیداری بسیار باز برد. آرسنال هم مثلِ لستر با سرعت ضدحمله می‌زد و سریع از دفاع به حمله منتقل می‌شد. چنین فوتبالی مقابلِ لستر به این معنا نیست که باید بیشتر از مردانِ رانیری دوید، بلکه باید با هوشِ بالاتر تصمیماتِ درست‎‌تری در مواقعِ ضدحمله گرفت. کاری که مثلا لیورپول در شکستِ 2-0 مقابلِ لستر، به اعترافِ یورگن کلوپ انجام نداد: «مسئله‌یِ ما بیشتر دویدن نبود، بلکه وقتی در موقعیت‌هایِ خوب توپ را داشتیم، تصمیماتِ خوبی نگرفتیم.» جالب می‌شد اگر می‌توانستیم این لستر را مقابلِ لیورپولِ راجرز با سوارز و استوریج و استرلینگ ببینیم، با مقابلِ نیوکاسلِ کوین کیگان.
 
7-بالا بردنِ تعدادِ خطاهایِ فنی
 
شاید خیلی جالب به نظر نرسد اما خطا کردن رویِ لستری‌ها وقتی می‌خواهند ضدحمله‌یِ خودشان را شروع بکنند می‌تواند تاثیرِ زیادی رویِ بازی داشته باشد. رئالِ مادریدِ مورینیو این روش را همیشه مقابلِ بارسلونا برایِ به هم ریختنِ ریتمِ این تیم به کار می‎‌گرفت. البته این خطاها باید دور از باکسِ خودی باشد تا فرصت استفاده از ضرباتِ ایستگاهی را به لستر ندهد. بازیکنانِ آرسنال در بازیِ رفت 12 بار رویِ لستری‌ها خطا کردند، اما تنها 3تا از این خطاها در نیمه‌یِ خودشان بود. مهار کردنِ محرز قبل از اینکه سرعت بگیرد می‌تواند کلیدی برایِ شکست دادنِ لستر باشد.