آی اسپورت - چهارده هفته قبل استقلال یازده امتیاز از رقیب سنتی پیش بود و حالا در آستانه هفته بیست و یکم، فاصله به دو امتیاز رسیده و ممکن است به صفر هم برسد. حالا چه طور می شود که این طور می شود، چه طور می شود که پانزده امتیاز از شش بازی اول فصل ختم می شود به سه امتیاز از چهار بازی آخر. چه طور می شود که چهارده هفته متوالی بهترین خط حمله اند و حالا، بیش از سیصد دقیقه است که تنها یک گل زده اند. چه طور می شود که سجاد و جابر روی پنج ترمز کرده اند و بیش تر نمی زنند.
اوضاع چیزی بیش تر از یک بحران معمول میانه فصل است. استقلال مظلومی به آدمی شبیه است که یک چمدان سنگین به دست گرفته، بیست هفته پله ها را یکی یکی بالا آمده و هنوز ده هفته دیگر مانده. انگار که خسته شده. که بعد از هر قدم برمی گردد، پشت سرش را نگاه می کند و پرسپولیس و ذوب آهن را نزدیک تر می بیند. صدای نفس های شان را پشت گردنش حس می کند و هر هفته هول و دستپاچه تر می شود. دستپاچه تر ضربه می زند، دروازه خودی را هدف می گیرد، تقلا می کند، با عصبانیت خودش را می کِشد، به زور تعادلش را حفظ می کند، تلوتلو می خورد و گاهی هم عقب عقب به رقبا نزدیک می شود.  منفعل، بدون تمرکز و هزار فرسنگ دورتر از پویایی اول فصل. مشکل یک جایی هست. یک جایی که کار دیگر درنمی آید و تازه بازی های سخت تر هم مانده. بعد از دو سال پنجمی و ششمی، این بار امید هست؟


علیرضا ارژنگ‌زاده