آی اسپورت- ریکاردو جری بنگستون. پیراهن شماره 14 محمد نوری به او رسید. به او که همه گزینه‌های دیگرِ خط حمله، برای به خدمت گرفتن‌اش رد شده بودند. وقتی که با پرسپولیس قرارداد بست؛ همه تصویر مبهمی از حضورش در لباسِ تیم ملی هندوراس در جام جهانی را به یاد داشتند و تلفظ نام‌اش، هنوز محل اختلاف نظر معدود خبرنگارهایی بود که برای پوششِ خبری امضای قراردادش با پرسپولیس در ساختمان باشگاه حضور داشتند. جری خیلی زود فراموش شد و در ابتدای فصل، کمتر کسی بود که روی او حساب ویژه‌ای باز کند. فورواردی که در  شش هفته آغازین فصل، فقط 3 دقیقه برای تیم برانکو به میدان رفت. اولین بار در تبریز، بنگی فرصت فیکس شدن برای پرسپولیس را به دست آورد. هفته هفتم. جدال با تراکتور. او اولین پنالتی‌زن فصل پرسپولیس بود که با ضربه‌اش هوادارها را عذاب نداد و مستقیما توپ‌اش را به درون دروازه فرستاد. در خلافِ جهت دروازه‌بان. برای به دست آوردن 3 امتیاز در خلافِ جهت هفته‌های اول پرسپولیس.  
 



 
سه هفته بعد از گل 3 امتیازی به تراکتور؛ بنگستون دوباره مهره فیکس تیم برانکو شد. او این بار بازی کرد که مهدی طارمی از دربی محروم نشود. موقعیت‌های زیادی را از دست داد. در باکس گزارشگری شبکه سوم، با دی‌کارمو مقایسه شد اما گل‌اش را به ثمر رساند. گلی که پیروزی بی‌دردسر سرخ‌ها را قطعی کرد. او در آخرین ثانیه‌های دربی پایتخت، در نقطه درست قرار داشت. جایی که توپ به بدن‌اش برخورد کرد و پسران سیاه‌پوش برانکو را به آسمان برد. حالا او-ریکاردو جری بنگستون- ناجی پرسپولیسی‌ها بود. مردِ محبوب سکوها که سرمربی تیم هنوز دوست‌اش نداشت.
 



 
بنگی باز هم ذخیره طارمی به شمار می‌رفت تا اینکه محرومیت مهدی از بازی با گسترش، فرصت بازی را برای‌اش مهیا کرد. این بار یک ضربه سر از او، 3 امتیاز دیگر را به حساب پرسپولیس واگذار کرد. حالا همه از او می‌گفتند. از بازیکنی که هر وقت فرصت داشته، رقبا را سلاخی کرده است. از یک فوروارد چارچوب شناس که بر خلاف همه بازیکنان دیگر تیم، اصراری به خراب کردن همه موقعیت‌ها ندارد. یک هفته بعد اما، او 81 دقیقه روی نیمکت نشست. 81 دقیقه طولانی. 81 دقیقه کشنده برای بازیکنی که استحقاق بیشتری داشت.
 
 



مردِ شماره 14، در 4 بازی اخیر فقط یک دقیقه برای پرسپولیس بازی کرده بود. شاید عجیب بود که او در کنار زمینِ بازی با سایپا حال و حوصله گرم‌کردن نداشته باشد. که وقتی علیپور پاسِ ساده را تحویل‌اش ندهد، همه آن نماهای پاس نگرفتن و شادی‌های تنهایی گل را مرور کند و خودش را برساند به زمین خودی برای خالی کردن عصبانیت‌اش روی حریف. او در مسابقه مهم سرخ‌ها، مردِ جنگ نبود. حوصله برنده بودن نداشت. آمده بود که ببازد و باخت. با کارتِ قرمز داور از زمین بیرو رفت و متهم ردیف اول شکست در کنفرانس مطبوعاتی مسابقه شد. برانکو که تمام فصل روی اشتباهات مهره‌هایش سرپوش گذاشته بود و با سوشا و نورمحمدی و بنگر و رفقا مراعات کرده بود، حالا صریحا اسم او را بر زبان آورد. اسمی که قرار بود مسئولِ از دست رفتن دو امتیاز کلیدی باشد. اسمی که رفتارش در زمین هرگز با حرفه‌ای گری سنخیت نداشت. درست مثل رفتار پرسپولیسی‌ها با خودش. درست مثل این بی‌توجهی ادامه‌دار به بازیکنی با آمارِ تحسین برانگیز گلزنی در دقایق کم حضورش در زمین. اسمی که دیروز پرسپولیس را فروخت. اسمی که باید منتظر عقوبت‌های این اتفاق باشد، چرا که مثل هم‌تیمی‌های ایرانی از مصونیت اشتباه برخوردار نیست. حالا همه می‌گویند و می‌نویسند که کارت‌های زرد او کمر پرسپولیس را شکستند اما کارت‌های زرد بی‌مورد طارمی  و محرومیت‌های مداوم آقای گل را چه کسی به خاطر می‌آورد؟ او بهترین سوژه برای سرزنش‌شدن در تیم است. آقای مربی نام خودش را در عذرخواهی ها فراموش می کند تا نام او را برای خبرنگارها تکرار کند. نام او. ریکاردو جری بنگستون. 


کدخبر:9405