آی اسپورت - آرام‌ترین پرسپولیسی این یک سال، کسی نبوده جز برانکو. مردی که با مشکلات دوستانه می‌جنگد، با منتقدانش تندی نمی‌کند، رسانه‌ها را رفیق می‌داند و مهم‌تر از همه اینکه دیسیپلین ذاتی‌اش را برای هیچکس هزینه نمی‌کند؛ این را وقتی فهمیدیم که آرام‌ترین راه‌ را برای سرکوب بازیکن‌سالاری برگزید. با این تفاسیر، درست‌تر شاید این باشد که بگوییم پرسپولیس آرامش امروزش را به این کروات مدیون است. به برانکو که از سوت آغاز تا پایان بازی‌های پرسپولیس را ایستاده لب خط کنار زمین تماشا می‌کند اما بی‌هیجان.در طول بازی بارها او را می‌بینیم که به بازیکنانش دستور تاکتیکی می‌دهد و به بازی تهاجمی‌تر ترغیب‌شان می‌کند اما در دقایق پایانی، ساکت‌ترین تماشاگر خودِ اوست. درست موقعی که پرسپولیس به یک محرک برای کنترل بازی در دقایق پایانی نیاز دارد، برانکو بی‌تحرک بازی را به تماشا می‌ایستد و حرفی و توصیه و نقدی هم اگر هست، می‌گذاردش برای بعد از بازی که در رختکن با بازیکنانش رودررو شد.این شاید بزرگترین ضعف پروفسور باشد که مثل خیلی از مربیان بلد نیست با رفتار و فریادهای گاه و بیگاه به تیمش هیجان بدهد و بازی و نتیجه را با فریاد در مُشتش نگه دارد. او البته هیجان دادن به بازی تیمش در دقایق پایانی را سپرده به کریم باقری اما مشکل این‌جاست که کریم هم این‌جور مواقع نیمکت را ترک نمی‌کند و از همان‌جایی که نشسته فریاد می‌زند؛ غافل از اینکه فریادش به گوش هیچ بازیکنی نمی‌رسد. 

منبع: ایران ورزشی