آی‌اسپورت – برایِ بازیِ فرداشبِ آرسنال و بارسلونا، اگر رویِ گل زدنِ میهمان 100 پوند شرط ببندید تنها 11 پوند می‌برید. همین درصدِ شرطبندی نشانی از ناامیدیِ همه نسبت به آرسنال است. دلیلِ اصلیِ این ناامیدی خطِ حمله‌یِ بارسلونا است، مثلثی متشکل از مسی و سوارز و نیمار که فصلِ پیش رویِ هم 145 گل زدند و تا اینجایِ فصلِ جاری هم به 91 گل رسیده‌اند. قابلِ درک است که در این شبِ جذابِ اروپایی هم همه‌یِ نگاه‌ها متوجهِ مسی باشد، چون او مسی است. سوارز هم با توجه به سابقه‌ای که در انگلیس دارد و 41 گلی که تا اینجایِ فصل زده است توجه خیلی‌ها را به خودش جلب خواهد کرد. اما اشتباهِ بزرگی است اگر یک لحظه چشم از نیمار برداریم.
نیمار جونیور، بازیکنی که تا همین سه سالِ پیش خیلی‌ها او را صرفا یک پدیده‌یِ "یو تیوبی" می‌دیدند و اعتقاد داشتند مثلِ روبینیویِ رئال خواهد شد و خیلی زود حقه‎‌هایِ تکنیکی‌اش را همه می‌فهمند، حالا بدل به بازیکنی کامل شده است. نیمار این فصل در 22 بازیِ لا لیگا 18 گل زده است و بعد از سوارز و رونالدو و بنزما، و بالاتر از مسی در جدولِ گلزنان قرار دارد. نیمار 9 پاسِ گل هم داده که از این منظر هم فقط سوارز را با 10 پاسِ گل بالاتر از خودش می‌بینید. اما حتی این آمارِ چشمگیر هم حقیقتِ بازیِ نیمار را به شکلِ کامل بیان نمی‌کنند. در بررسیِ آمارِ بازیکنان معمولا کیفیتِ گل‌ها و پاسِ گل‌ها در نظر گرفته نمی‌شود. مثلا اگر نیمار به سوارز پشتِ باکس پاسِ ساده‌ای بدهد و سوارز توپ را گل کند، با اینکه نیمار سه نفر را از مقابل بردارد و توپ را رویِ خط به سوارز برساند تفاوتی وجود ندارد. با این دید میانگینِ 0.43 پاسِ گلِ نیمار در هر 90 دقیقه چندان هم فوق‌العاده نیست. 3.6 موقعیتِ گلی که او در هر بازی ایجاد می‌کند هم در لیگ‌هایِ اروپایی در رده‌یِ هفتم است و فاصله‌یِ زیادی با مسوت اوزیل (4.6) و آنخل دی ماریا (4) دارد. اما وقتی از منظری دقیق‌تر و درست‌تر به این موقعیت‌هایِ گل نگاه می‌کنیم، ارزشِ نیمار را بیشتر می‌بینیم.
اینجا با مفهومی به اسمِ "انتظارِ پاسِ گل" سر و کار داریم. یعنی اگر نیمار توپ را در موقعیتِ تک به تک به سوارز بدهد و سوارز گل نزدند، امتیازِ نیمار از بین نمی‌رود. این "انتظارِ پاسِ گل"ها در واقعِ موقعیت‌هایی هستند که پاسور کارِ خودش را کرده و هم‌تیمی‌اش را در بهترین فرصت برایِ گل زدن قرار داده است. با این دید نیمار میانگینِ 0.55 موقعیتِ صد در صدِ گل در هر بازی ایجاد می‌کند، عددی که در کلِ اروپا فقط هنریک میخیتاریانِ دورتموند با آن برابری می‌کند. بعد از این دو هم اوزیل با عددِ 0.53 ایستاده است. به عبارتِ دیگر اگر هم‌تیمی‌هایِ نیمار در زدنِ ضرباتِ آخر دقتِ بیشتری کرده بودند، حالا آمارِ پاسِ گلِ ام هم خیلی بالاتر بود. می‌توانیم این آمار را دقیق‌تر هم بررسی کنیم. اگر مجموعِ "انتظارِ پاسِ گل" و "انتظارِ گل" (قرار گرفتن در موقعیت‌هایِ صد در صدِ گل، بدونِ احتسابِ ضرباتِ پنالتی) را در نظر بگیریم، در کلِ لیگ‌هایِ اروپایی فقط رابرت لواندوفسکی بالاتر از نیمار می‌ایستد (میانگینِ 1.36 در هر بازی). نیمار با میانگینِ 1.22 بالاتر از مسی (1.13) و سوارز (1.09) می‎‌ایستد. این آمار نشان می‌دهد که نیمار عملا دارد تبدیل به ترکیبی از توماس مولر و مسوت اوزیل می‌شود و ترکیب و تعادلی عالی از گل‌سازی و گلزنی می‌سازد.
حتی برایِ کارشناسانی که میانه‌یِ چندانی با این نوع آنالیزِ آماری ندارند می‌توان دورانِ مصدومیتِ مسی را در بارسلونا به یاد آورد، دورانی که انتظار می‌رفت تیمِ انریکه با مشکلاتِ زیادی روبرو شود. اما نیمار در این بازی‌ها 11 گل از مجموعِ 27 گلِ بارسلونایِ بدونِ مسی را زد و 7 پاسِ گل داد. علاوه بر این نیمار متوسطِ 4.41 شوت در هر بازی داشت (2.91 شوت بیش از متوسطِ کلیِ فصلش) و به شکلِ میانگین در هر بازی 11 بار بیشتر از زمانی که مسی کنارش است، پایش به توپ خورد. نیمار نشان داد که چطور وقتی مسی نیست بدل به کلیدی‌ترین مهره‌یِ بارسلونا می‌شود و چطور وقتی مسی بازمی‌گردد با رضایتِ کامل دوباره نقشِ دومش را بازی می‌کند. این نقشِ دوم البته در آینده‌ای نه چندان دور با توجه به اینکه مسی در ماهِ جون 29 ساله خواهد شد، بدل به نقشِ اول خواهد شد و بازیکنی که یوهان کرویف گفته بود اگر مربیِ بارسا بود هرگز به خدمتش نمی‌گرفت، بالاخره به جایگاهی که دنبالش است خواهد رسید.