نیک میلر
 
یوونتوس بیشترِ دقایقِ نیمه‌یِ اول را با چنانِ عمقِ زیادی دفاع می‌کرد که انگار مهمان است، نه میزبان. این تاکتیک از سویِ آلگری البته قابلِ درک بود، اما عقب‌نشینیِ بیش از حدِ یوونتوسی‌ها باعث شده بود تا هروقت حمله‌یِ بایرن را قطع می‌کردند عملا راهی برایِ ضدِ حمله نداشته باشند. پائولو دیبالا در کنترلِ توپ‌هایِ ساده، در اولین شبِ بزرگِ اروپایی‌اش ناموفق بود و ماریو مانزوکیچ که برایِ استفاده از ضرباتِ سرش رویِ خطِ دفاعی کوتاه قامتِ بایرن به جایِ موراتا در ترکیبِ اصلی قرار گرفته بود، بیشتر نقشِ یک هافبکِ دفاعی را بازی می‌کرد. یوونتوس در نیمه‌یِ اول مقابلِ بایرن اتوبوس پارک نکرد، اما ماشینی به اندازه‌یِ یک آر.وی جلویِ دروازه‌اش گذاشته بود.
عقب‌نشینیِ یوونتوس در زمینِ خودش باعث شد تا بایرنی‌ها جلوتر و جلوتر بیایند. آرتورو ویدال پشت و بینِ آلابا و کیمیش که بدلِ به هافبکِ دفاعی شده بودند، نقشِ آخرین بازیکنِ بایرن را بازی می‌کرد و تیاگو آلکانتارا عملا در خطِ حمله قرار گرفته بود. مشخص بود با این نوعِ بازی و با توجه به فرصت‌هایی که مولر از دست داد و بوفون از بایرن گرفت، بالاخره دروازه‌یِ بیانکونری باز خواهد شد. نکته‌یِ آزاردهنده برایِ هوادارانِ یوونتوس این بود که حتی بعد از خوردنِ گلِ اول و شروعِ نیمه‌یِ دوم، تیمشان ماجراجوییِ کمی از خودش نشان داد و موفق نشد فشارِ زیادی رویِ خطِ دفاعیِ بایرن که مهره‌هایِ اصلی‌اش را نداشت بیاورد. بایرن در بیشترِ دقایقِ این دیدار مقابلِ تیمی که یکی از بهترین 5 تیمِ حالِ حاضرِ اروپاست، نمایشی کاملا قدرتمندانه داشت و گاهی به نظر می‌رسید یوونتوس را به بازی گرفته است. تیمِ پپ گواردیولا مثلِ مشتزنی که مدام در حالِ رقص پا و عوض کردنِ گاردش است، بر بازی سوار بود، اما مشتِ آخر را نمی‌زد. بایرن در این دیدار واقعا شبیهِ یک ماشینِ کامل بود، نه یازده بازیکنی که کنارِ هم بازی می‌کنند.
اما بعد از زدنِ گلِ دومِ بایرن توسطِ آرین روبن، یوونتوس که دیگر چیزی برایِ از دست دادن نداشت، بالاخره به خودش آمد و اینجا بود که ضعفِ دفاعِ بایرن مشخص شد. در پایان تساویِ 2-2 اصلا نتیجه‌یِ بدی برایِ بایرن که بازیِ برگشت را در زمینِ خودش دارد، نیست. اما شاگردانِ گواردیولا به این فکر می‌کنند که نباید چنین راهِ برگشتی به یوونتوس می‌دادند و باید در همین بازی کار را تمام می‌کردند.