سید لو
 
روزِ دربی از راه رسیده است، روزی که تنها همشهری‌هایی که تا به حال در فینالِ چمپیونز لیگ مقابلِ هم قرار گرفته‌اند، برایِ غرور و افتخار می‌جنگند، برایِ مرگ و زندگی. برنده‌یِ این بازی می‌تواند هنوز امیدی برایِ قهرمانیِ لا لیگا داشته باشد. اما بازنده، تمام، بدرود، آدیوس... حتی برنده هم شاید دیگر شانسی نداشته باشد. این هفته‌یِ عجیبی برایِ استقبال از ال دربی بود. حسی که می‌گوید دو تیمِ مادریدی دیگر قادر به رسیدن به بارسلونا نیستند، این هفته به اوجِ خودش رسید. 6 روز پیش بود که هودارانِ مالاگا در آخرین لحظاتِ تساویِ 1-1 تیمشان مقابلِ رئال مادرید آواز سر دادند: «خداحافظ لیگ، خداحافظ!» 5 روز پیش بود که روزنامه‌یِ ال موندو دپورتیو تیترِ یک زد: «9 امتیاز اختلاف». و بعد از اینکه بارسلونا خیخون را برد، تیترِ یک دیگری نوشت: «بازی تمام.»
بارسلونا در آغازِ هفته‌یِ بیست و ششم، 9 امتیاز بیشتر از رئال و 8 امتیاز بیشتر از اتلتی دارد. اما اختلافِ بارسلونا حتی بیشتر از این فاصله است. بارسا در جدالِ رو در رو مقابلِ اتلتی برتر است و این یعنی مردانِ دیگو سیمئونه باید 9 امتیاز اختلاف را جبران کنند. از منظرِ رئال هم 9 اختلاف همراه است با یک شکستِ 4-0، یعنی شاگردانِ زیدان یا باید در بازیِ برگشت در نوکمپ نتیجه‌ای بهتر از پیروزیِ 4-0 به دست بیاورند، یا باید اختلافِ 10 امتیاز را جبران کنند. حتی اگر رئال و اتلتی تمامِ بازی‌هایِ باقی مانده‌یِ خودشان را ببرند، اتفاقی که در هر شرایط با توجه به بازیِ امشب امکانش برایِ هر دو وجود ندارد، بارسلونا هم باید 3 بازی را ببازد (در موردِ رئال یک تساوی هم نیاز است). در نظر بگیرید که بارسلونا در 25 بازیِ گذشته تنها 2 بار باخته و 3 بار مساوی کرده است. برایِ همین این بازی، بازیِ مرگ و زندگی برایِ مادریدی‌ها و تنها کورسویِ امید برایِ قهرمانیِ این فصلِ لا لیگا است.
در این میان تفاوتی بینِ رئال و اتلتی وجود دارد. دیگو سیمئونه بعد از تساویِ هفته‌یِ پیش با ویارئال گفت: «ما هنوز دنبالِ هدفِ اولمان، یعنی سوم شدن هستیم.» رئالی‌ها اما نمی‌توانند چنین حرفی بزنند و چنین هدفی داشته باشند. هدفِ رئال نباید سوم شدن و یا حتی دوم شدن باشد. برایِ همین رونالدو و زیدان در این باره با لحنی مشابه گفتند شاید پیچیده باشد، اما ما تا آخر می‌جنگیم. با این وجود برایِ هر دو تیم مادریدی چمپیونز لیگ حالا شانسِ بیشتری برایِ قهرمانی دارد تا لیگ و مشخص است که در درجه‌یِ اولِ اهمیت قرار دارد. رئال در این راه رم را 2-0 خارج از خانه شکست داد، اما اتلتی در زمینِ آیندهوونِ 10 نفره موفق به کسبِ نتیجه‌ای بهتر از تساویِ بدونِ گل نشد. 58 ساعت بعد از این بازی اتلتی در حالی که 269 دقیقه بدونِ گل را تجربه می‌کند باید مقابلِ رئال در ال دربی به زمین برود. فرناندو تورس آخرین بازیکنِ اتلتی بود که برایِ تیمش، مقابلِ ختافه گل زد. آنتوان گریزمان 5 بازیِ بدونِ گل را سپری می‌کند، کوکه خوب بازی نمی‌کند، تیاگو مصدوم است و جکسون مارتینز به لیگِ چین رفته است. وقتی از دیگو سیمئونه درباره‌یِ مشکلِ گل نزدنِ تیمش پرسیدند، پاسخ داد: «من پادشاهِ صبر هستم! بالاخره گل‌ها از راه می‌رسند.» آنتوان گریزمان هم اعتقاد دارد اولین گل که زده بشود طلسم می‌شکند و گل‌هایِ بعدی پشتِ سرِ هم از راه خواهند رسید.
از جهتی دیگر درسته که اتلتی خیلی گل نمی‌زند، اما خیلی هم به گل‌هایِ زیاد احتیاج ندارد. شاگردانِ سیمئونه بهترین خطِ دفاعیِ لیگ و بهترین خطِ دفاعی خارج از خانه را دارند. اما امشب مقابلِ تیمی قرار می‌گیرند که بیشترین گل را در لا لیگا زده و آمارِ بازی‌هایِ خانگی‌اش با زیدان به ترتیب نتایجِ 5-0، 5-1، 6-0 و 4-2 بوده است. این نتایج از طرفی قدرتِ رئال در خانه را نشان می‌دهند و از سویِ دیگر این سوال را پیش می‌آورند که چرا فرمِ رئال در خارج از خانه انقدر متفاوت است.
امشب هر تیمی ببازد با لیگ خداحافظی می‌کند. اما ال دربی در 90 دقیقه‌یِ خودش و فرایِ آن اهمیتش را حفظ می‌کند، اهمیتی فارق از جایگاهِ لیگ. مهم نیست آخرِ فصل چه اتفاقی بیفتد، مهم اتفاقی است که آخرِ این بازی می‌افتد. گوتی چند روز پیش گفت: «دربی سابقا بازیِ ساده‌ای برایِ ما بود.» بله، سابقا، نه دیگر.