آنالیز: ایمانِ پیگرینی به کابایرو و نکاتی دیگر از قهرمانیِ سیتی
نیک میلر
ویلی کابایرویِ 34 ساله که مثلِ مربیاش مانوئل پیگیرینی راهِ مالاگا به منچستر را طی کرده بود، در شبی که همه منتظرِ انتقاد از او و انتخابش توسطِ پیگرینی بودند، بدل به قهرمانِ تیمش شد. بعد از نمایشِ نه چندان مطمئن در شکستِ سنگینِ سیتی در اف.ای کاپ مقابلِ چلسی، شاید تنها یک اشتباه از کابایرو کافی بود تا تمامِ نگاهها رویِ جو هارت برود و انتقادات از پیگرینی شروع شود. اما دروازهبانِ آرژانتینی ضمنِ اینکه 120 دقیقهیِ خوب را در فینالِ جامِ اتحادیه طی کرد، و یک سیوِ عالی و حیاتی در وقت اضافه از دیووک اوریگی داشت، در پایانِ بازی با مهارِ ضرباتِ پنالتیِ کوتینیو، لوکاس و لالانا عاملِ اصلیِ قهرمانیِ سیتی شد. این دومین قهرمانیِ سیتی در جامِ اتحادیه در سه فصل اخیر به رهبریِ پیگرینی بود.
اما در سویِ دیگر زمین یورگن کلوپ اولین فرصت برایِ کسبِ یک جام با لیورپول را از دست داد. این چهارمین شکست کلوپ در یک فینال در چهار فصلِ اخیر بود، شکستهایی که شاملِ فینالِ جامِ حذفیِ آلمان و البته فینالِ چمپیونز لیگ میشوند. البته کلوپ هنوز فرصتِ بردنِ یوروپا لیگ را دارد، اما راهِ رسیدنِ به این قهرمانی بسیار سختتر از کپیتال وان کاپ خواهد بود و قدمِ اولش حذفِ منچستر یونایتد است.
نکتهیِ مهمِ دیگرِ این بازی نمایشِ رحیم استرلینگ در ترکیبِ سیتی بود. استرلینگ که دلیلِ جداییاش از لیورپول را شانسِ بردنِ حداقل یک جام در هر فصل عنوان کرده بود، حالا به آرزویش رسیده است، آرزویی که خودش نزدیک بود بر بادش بدهد. استرلینگ بعد از گلِ فرناندینیو دو فرصتِ عالی برایِ تمام کردنِ بازی داشت که هر دو را از دست داد و شاید اگر نمایشِ قهرمانانهیِ کابایرو در ضرباتِ پنالتی نبود و سیتی قهرمانی را از دست میداد، انگشتِ اتهام به سویِ استرلینگ میرفت. در سویِ دیگر زمین هم ستارهیِ لیورپول لوکاس لیوا بود. هافبکِ برزیلی برایِ پر کردنِ جایِ خالیِ مدافعینِ مصدومِ لیورپول، مثلِ بازی مقابلِ آگزبورگ در یوروپا لیگ، کنارِ ساکو زوجِ خطِ دفاعی را تشکیل داده بود. با مصدومیتِ ساکو و آمدنِ کولو توره، وظیفهیِ لوکاس حتی سختتر و بیشتر هم شد. اما او نمایشی عالی در فینالِ کپیتال وان کاپ داشت، نمایشی که قطعا از سویِ کلوپ تقدیر خواهد شد. اما درامِ ضرباتِ پنالتی که معمولا گریبانگیرِ بهترین بازیکنانِ زمین میشود، در این شب هم رویِ تلخش را به لوکاس نشان داد، تا با تمامیِ تلاشی که او برایِ مهارِ آگوئرو و سیلوا کرده بود، لیورپول دستِ خالی از ومبلی بیرون برود.
و در پایان مانوئل پیگرینی بود که در صد و پنجاهمین بازیاش به عنوانِ مربیِ سیتی، سومین عنوانش را هم برایِ این تیم کسب کرد. سیتی سالِ 2014 هم بعد از قهرمانی در جامِ اتحادیه موفق به قهرمانی در لیگِ برتر شد. پیگرینی امیدوار است امسال نیز داستانِ دو سال پیش تکرار شود. به هر سو روحیه و رویکردِ حرفهای و متشخصِ پیگرینی بعد از اعلام جایگزینیاش با پپ گواردیولا قطعا همیشه در یاد و خاطرهیِ سیتیزنها باقی خواهد ماند.
ویلی کابایرویِ 34 ساله که مثلِ مربیاش مانوئل پیگیرینی راهِ مالاگا به منچستر را طی کرده بود، در شبی که همه منتظرِ انتقاد از او و انتخابش توسطِ پیگرینی بودند، بدل به قهرمانِ تیمش شد. بعد از نمایشِ نه چندان مطمئن در شکستِ سنگینِ سیتی در اف.ای کاپ مقابلِ چلسی، شاید تنها یک اشتباه از کابایرو کافی بود تا تمامِ نگاهها رویِ جو هارت برود و انتقادات از پیگرینی شروع شود. اما دروازهبانِ آرژانتینی ضمنِ اینکه 120 دقیقهیِ خوب را در فینالِ جامِ اتحادیه طی کرد، و یک سیوِ عالی و حیاتی در وقت اضافه از دیووک اوریگی داشت، در پایانِ بازی با مهارِ ضرباتِ پنالتیِ کوتینیو، لوکاس و لالانا عاملِ اصلیِ قهرمانیِ سیتی شد. این دومین قهرمانیِ سیتی در جامِ اتحادیه در سه فصل اخیر به رهبریِ پیگرینی بود.
اما در سویِ دیگر زمین یورگن کلوپ اولین فرصت برایِ کسبِ یک جام با لیورپول را از دست داد. این چهارمین شکست کلوپ در یک فینال در چهار فصلِ اخیر بود، شکستهایی که شاملِ فینالِ جامِ حذفیِ آلمان و البته فینالِ چمپیونز لیگ میشوند. البته کلوپ هنوز فرصتِ بردنِ یوروپا لیگ را دارد، اما راهِ رسیدنِ به این قهرمانی بسیار سختتر از کپیتال وان کاپ خواهد بود و قدمِ اولش حذفِ منچستر یونایتد است.
نکتهیِ مهمِ دیگرِ این بازی نمایشِ رحیم استرلینگ در ترکیبِ سیتی بود. استرلینگ که دلیلِ جداییاش از لیورپول را شانسِ بردنِ حداقل یک جام در هر فصل عنوان کرده بود، حالا به آرزویش رسیده است، آرزویی که خودش نزدیک بود بر بادش بدهد. استرلینگ بعد از گلِ فرناندینیو دو فرصتِ عالی برایِ تمام کردنِ بازی داشت که هر دو را از دست داد و شاید اگر نمایشِ قهرمانانهیِ کابایرو در ضرباتِ پنالتی نبود و سیتی قهرمانی را از دست میداد، انگشتِ اتهام به سویِ استرلینگ میرفت. در سویِ دیگر زمین هم ستارهیِ لیورپول لوکاس لیوا بود. هافبکِ برزیلی برایِ پر کردنِ جایِ خالیِ مدافعینِ مصدومِ لیورپول، مثلِ بازی مقابلِ آگزبورگ در یوروپا لیگ، کنارِ ساکو زوجِ خطِ دفاعی را تشکیل داده بود. با مصدومیتِ ساکو و آمدنِ کولو توره، وظیفهیِ لوکاس حتی سختتر و بیشتر هم شد. اما او نمایشی عالی در فینالِ کپیتال وان کاپ داشت، نمایشی که قطعا از سویِ کلوپ تقدیر خواهد شد. اما درامِ ضرباتِ پنالتی که معمولا گریبانگیرِ بهترین بازیکنانِ زمین میشود، در این شب هم رویِ تلخش را به لوکاس نشان داد، تا با تمامیِ تلاشی که او برایِ مهارِ آگوئرو و سیلوا کرده بود، لیورپول دستِ خالی از ومبلی بیرون برود.
و در پایان مانوئل پیگرینی بود که در صد و پنجاهمین بازیاش به عنوانِ مربیِ سیتی، سومین عنوانش را هم برایِ این تیم کسب کرد. سیتی سالِ 2014 هم بعد از قهرمانی در جامِ اتحادیه موفق به قهرمانی در لیگِ برتر شد. پیگرینی امیدوار است امسال نیز داستانِ دو سال پیش تکرار شود. به هر سو روحیه و رویکردِ حرفهای و متشخصِ پیگرینی بعد از اعلام جایگزینیاش با پپ گواردیولا قطعا همیشه در یاد و خاطرهیِ سیتیزنها باقی خواهد ماند.
نظر دهید