یادداشت: نقشِ کلیدیِ بونوچی در پیروزیِ یوونتوس
مینا رزوکی
وقتی اینتر و یووه در بازیِ رفت در سن سیرو مقابلِ هم قرار گرفتند، بیانکونری در ردهیِ دوازدهمِ جدول بود و نراتزوی با دو برابر امتیاز نسبتِ به دشمنِ قدیمیاش در ردهیِ سوم بود. اما اولین دربیِ ایتالیایِ دیشب شرایطی کاملا متفاوت داشت و یوونتوس را با 4 امتیاز بیشتر نسبت به ناپولی، البته با یک بازیِ بیشتر، در صدرِ جدول حفظ کرد و امیدهایِ اینتر حتی برایِ سوم شدن و کسبِ سهمیهیِ چمپیونز لیگ را هم تا حدِ زیادی بر باد داد.
روبرتو مانچینی در این دیدار سیستمِ تیمش را مثلِ یوونتوس 2-5-3 چیده بود و در نیمهیِ اول نظمِ دفاعیِ خوبی به بازیکنانش داده بود. اما مشکلِ بزرگِ اینتر خلاقیتِ بسیار پایین در بعدِ هجومی است، چیزی که در بازیِ دیشب به خوبی حس شد. حتی حضورِ مائورو ایکاردی که در 6 بازیِ گذشته مقابلِ یوونتوس 6 گل زده بود هم چارهیِ کارِ اینتر نبود. تا اینکه در نیمهیِ دوم بانویِ پیرِ فرصت طلب از یک اشتباهِ خطِ دفاعیِ اینتر نهایتِ استفاده را برد. لئوناردو بونوچی که حالا با بیشترین اعتماد به نفسِ ممکن فوتبال بازی میکند، شوتی مهار نشدنی از فاصلهای نزدیک به سویِ دروازهیِ سمیر هندانوویچ شلیک کرد تا میزبان با یک گل پیش بیفتد. بعد از این گل کارِ اینتر تمام شد، چون قدرت سوار شدن بر بازی را نداشت و تا پایانِ 90 دقیقه بازهم این یوونتوس بود که موقعیتهایِ خطرناک ایجاد میکرد. در نهایت یک ضربهیِ پنالتی از آلوارو موراتایِ تعویضی نتیجهیِ نهایی را ثبت کرد و حتی هندانوویچ، استادِ پنالتی گرفتن هم نتوانست مقابلِ پنالتیِ دقیقِ مهاجمِ اسپانیایی مقاومت کند.
در این بازی هم تعویضهایِ مکس آلگری یک بارِ دیگر موثر واقع شدند. غیر از موراتا، استفانو استورارو که در چمپیونز لیگ مقابلِ بایرن قهرمانِ تیمش بود، از هنگامِ آمدنش به بازی در نقشِ یک هافبکِ باکس تو باکس، نمایشی مثالزدنی داشت. در نقطهیِ مقابل ناراحتی و نارضایتیِ هودارانِ اینتر از مانچینی به اوجِ خودش رسیده است. خطِ میانیِ اینتر که تنها پر است از هافبکهایِ دفاعی، بدونِ خلاقیتِ تکنیکی و هجومی، در ژانویه نیاز به تقویت داشت. اما مانچینی به جایِ این کار ادر را خرید و یک مهاجمِ دیگر به تیمش اضافه کرد، در حالیکه ارتباطِ خطِ میانی و حملهیِ اینتر همچنان بسیار سخت به دست میآید. از سویِ دیگر اولتراهایِ اینتر از تغییرِ سیستمِ دائمِ مانچینی انتقاد دارند. چرا اینتر هم مثلِ میلان به یک ترکیبِ ثابت با بازیکنانی ثابت نمیرسد؟ اینکه مانچینی برایِ خنثی کردنِ 2-5-3 یوونتوس، تیمش را با همین سیستم به زمین فرستاد و از آلگری تقلید کرد، اصلا برایِ اینتریهایِ دو آتشه خوشایند نیست و آیندهیِ او را در سن سیرو نامطمئنتر از پیش میکند.
وقتی اینتر و یووه در بازیِ رفت در سن سیرو مقابلِ هم قرار گرفتند، بیانکونری در ردهیِ دوازدهمِ جدول بود و نراتزوی با دو برابر امتیاز نسبتِ به دشمنِ قدیمیاش در ردهیِ سوم بود. اما اولین دربیِ ایتالیایِ دیشب شرایطی کاملا متفاوت داشت و یوونتوس را با 4 امتیاز بیشتر نسبت به ناپولی، البته با یک بازیِ بیشتر، در صدرِ جدول حفظ کرد و امیدهایِ اینتر حتی برایِ سوم شدن و کسبِ سهمیهیِ چمپیونز لیگ را هم تا حدِ زیادی بر باد داد.
روبرتو مانچینی در این دیدار سیستمِ تیمش را مثلِ یوونتوس 2-5-3 چیده بود و در نیمهیِ اول نظمِ دفاعیِ خوبی به بازیکنانش داده بود. اما مشکلِ بزرگِ اینتر خلاقیتِ بسیار پایین در بعدِ هجومی است، چیزی که در بازیِ دیشب به خوبی حس شد. حتی حضورِ مائورو ایکاردی که در 6 بازیِ گذشته مقابلِ یوونتوس 6 گل زده بود هم چارهیِ کارِ اینتر نبود. تا اینکه در نیمهیِ دوم بانویِ پیرِ فرصت طلب از یک اشتباهِ خطِ دفاعیِ اینتر نهایتِ استفاده را برد. لئوناردو بونوچی که حالا با بیشترین اعتماد به نفسِ ممکن فوتبال بازی میکند، شوتی مهار نشدنی از فاصلهای نزدیک به سویِ دروازهیِ سمیر هندانوویچ شلیک کرد تا میزبان با یک گل پیش بیفتد. بعد از این گل کارِ اینتر تمام شد، چون قدرت سوار شدن بر بازی را نداشت و تا پایانِ 90 دقیقه بازهم این یوونتوس بود که موقعیتهایِ خطرناک ایجاد میکرد. در نهایت یک ضربهیِ پنالتی از آلوارو موراتایِ تعویضی نتیجهیِ نهایی را ثبت کرد و حتی هندانوویچ، استادِ پنالتی گرفتن هم نتوانست مقابلِ پنالتیِ دقیقِ مهاجمِ اسپانیایی مقاومت کند.
در این بازی هم تعویضهایِ مکس آلگری یک بارِ دیگر موثر واقع شدند. غیر از موراتا، استفانو استورارو که در چمپیونز لیگ مقابلِ بایرن قهرمانِ تیمش بود، از هنگامِ آمدنش به بازی در نقشِ یک هافبکِ باکس تو باکس، نمایشی مثالزدنی داشت. در نقطهیِ مقابل ناراحتی و نارضایتیِ هودارانِ اینتر از مانچینی به اوجِ خودش رسیده است. خطِ میانیِ اینتر که تنها پر است از هافبکهایِ دفاعی، بدونِ خلاقیتِ تکنیکی و هجومی، در ژانویه نیاز به تقویت داشت. اما مانچینی به جایِ این کار ادر را خرید و یک مهاجمِ دیگر به تیمش اضافه کرد، در حالیکه ارتباطِ خطِ میانی و حملهیِ اینتر همچنان بسیار سخت به دست میآید. از سویِ دیگر اولتراهایِ اینتر از تغییرِ سیستمِ دائمِ مانچینی انتقاد دارند. چرا اینتر هم مثلِ میلان به یک ترکیبِ ثابت با بازیکنانی ثابت نمیرسد؟ اینکه مانچینی برایِ خنثی کردنِ 2-5-3 یوونتوس، تیمش را با همین سیستم به زمین فرستاد و از آلگری تقلید کرد، اصلا برایِ اینتریهایِ دو آتشه خوشایند نیست و آیندهیِ او را در سن سیرو نامطمئنتر از پیش میکند.
نظر دهید