آنالیز: بهترین پست برایِ یایا توره چیست؟
جاناتان ویلسون
سوالِ مهمی که کلِ فصل درباره‌یِ سیتی پرسیده می‌شد این بود که چطور می‌توان بهترین استفاده را از یایا توره کرد. در استعداد و سطحِ بازیِ توره هرگز شکی نبوده، بازیکنی که گهگاه گل‌هایِ باورنکردنی‌ای، مثلِ گلی که در شکستِ 2-1 سیتی مقابل آرسنال زد، می‌زند. اما توره‌یِ 32 ساله، در یکی دو فصلِ اخیر نشانه‌هایی از بالا رفتنِ سنش داشته و دیگر توانِ سابق برایِ دویدنِ طولِ زمین را ندارد. این نکته فشارِ زیادی رویِ زوجِ او در مرکزِ زمین می‌آورد و در نهایت دفاعِ سیتی را ضربه‌پذیرتر می‌کند. راهِ حلِ منطقی برایِ جبرانِ کم شدنِ سرعتِ توره انتقالِ او به پستِ شماره‌یِ 10، استفاده از فرناندو و فرناندینیو به عنوانِ دو هافبکِ دفاعی بود. اما این تغییر باعث می‌شد که داوید سیلوا پستِ خودش را از دست بدهد و به راست متمایل شود و از بینِ دبروینه، استرلینگ و ناواس تنها یکی در ترکیبِ اصلی قرار بگیرد و بارِ هجومیِ سیتی را کمتر کند.
اما مانوئل پیگرینی در بازی مقابلِ دینامو کیف دست به تغییری دیگر زد و به جایِ اینکه مسئولیتِ دفاعیِ توره را کمتر کند، بیشترش کرد. در این بازی توره جلویِ چهار مدافع ایستاد و باعث شد تا فرناندو جلوتر از او حریف را در زمین خودشان پرس کند و استرلینگ و فرناندینیو هم دو سمتِ خطِ میانی قرار گرفتند. داوید سیلوا در این سیستم در بهترین پستِ خودش بود و تمامِ حملاتِ سیتی را رهبری می‌کرد. سیستمی که سیتی چند روز بعد در فینالِ جامِ اتحادیه مقابلِ لیورپول بازی کرد شبیه به بازی مقابلِ دینامو کیف بود، با این تغییر که فرناندو جایِ توره را به عنوانِ بازیسازِ عقبِ زمین و هافبکِ دفاعیِ چسبیده به مدافعین گرفته بود و توره متمایل به چپ جلوتر و آزادتر بازی می‌کرد. دلیلِ این تغییر از سویِ پیگرینی این بود که سیتی قصد داشت دینامو را در زمینِ خودش پرس کند، اما مقابلِ لیورپول با عمقِ بیشتری دفاع می‌کرد. این تفاوت در تعدادِ تکل‌هایی پنجج هافبکِ سیتی در این دو بازی مشخص است. این پنج هافبک مقابلِ دینامو کیف در مجموع 18 تکل زدند که 7تایش در زمینِ حریف بود، اما مقابلِ لیورپول در 120 دقیقه تنها 6 تکل از 27 تکل‌شان در زمینِ حریف بود (38 درصد به 22 درصد).
این سیستمِ جدید به فرناندینیو کمک کرد تا آزادتر شود و از غریزه‌یِ تهاجمی‌اش بیشتر استفاده کند. هافبکِ برزیلیِ سیتی یک پاسِ گل در کیف به توره داد و یک گل مقابلِ لیورپول زد. سیلوا هم با این تغییر بهترین بازی‌هایش در فصلِ اخیر را برایِ تیمش انجام داد. سیلوا مقابلِ دینامو 3 پاسِ کلیدی داد، 2 شوت و یک گل زد و مقابلِ لیورپول 5 پاسِ کلیدی داد و 3 شوت زد. در حالیکه میانگینِ او در این فصل هر بازی 2.6 پاسِ کلیدی و 1.5 شوت بوده است. اما نکته‌یِ مهمتر نمایشِ خودِ یایا توره در این دو بازی بود. آمارِ دفاعیِ توره فرقِ خیلی زیادی با میانگینِ فصلش نداشت. توره مقابلِ دینامو 1 تکل و 1 قطعِ توپ داشت و مقابلِ لیورپول 2 تکل و 2 قطعِ توپ (میانگین: 1.4 تکل و 0.9 قطعِ توپ در هر بازی). ولی آماری که فوق‌العاده چشمگیر بود، 98.3 درصد پاسِ صحیح او در نقشِ بازیسازِ عقبِ زمین مقابلِ دینامو کیف بود. این آمار در بازی با لیورپول به 87.8 رسید که نزدیک به میانگینِ کلیِ فصلِ توره بود.
چیزی که از یایا توره در این دو بازی دیدیم قدرتِ بازیسازی‌ِ فوق‌العاده‌اش از عقبِ زمین که فشارِ کمتری رویش است، بود. میانگینِ نمره‌یِ "هواسکوردِ" توره در این فصل 7.3 بوده، اما او در این دو بازی نمره‌هایِ 9.05 و 8.15 را گرفت. به نظر می‌رسد این رویکردِ جدیدِ پیگرینی تا آخرِ فصل هم ادامه پیدا کند و در بازی‌هایی که سیتی قصدِ پرسِ بالایِ حریف را دارد توره را در نقشِ آخرین هافبکِ تیم ببینیم. این تغییر می‌تواند به توره که به احتمالِ زیاد مثلِ پیگرینی آخرین فصلش در اتحاد را طی می‌کند، کمک کند تا با یک قهرمانیِ دیگر لیگِ برتر را ترک کند.
سوالِ مهمی که کلِ فصل درباره‌یِ سیتی پرسیده می‌شد این بود که چطور می‌توان بهترین استفاده را از یایا توره کرد. در استعداد و سطحِ بازیِ توره هرگز شکی نبوده، بازیکنی که گهگاه گل‌هایِ باورنکردنی‌ای، مثلِ گلی که در شکستِ 2-1 سیتی مقابل آرسنال زد، می‌زند. اما توره‌یِ 32 ساله، در یکی دو فصلِ اخیر نشانه‌هایی از بالا رفتنِ سنش داشته و دیگر توانِ سابق برایِ دویدنِ طولِ زمین را ندارد. این نکته فشارِ زیادی رویِ زوجِ او در مرکزِ زمین می‌آورد و در نهایت دفاعِ سیتی را ضربه‌پذیرتر می‌کند. راهِ حلِ منطقی برایِ جبرانِ کم شدنِ سرعتِ توره انتقالِ او به پستِ شماره‌یِ 10، استفاده از فرناندو و فرناندینیو به عنوانِ دو هافبکِ دفاعی بود. اما این تغییر باعث می‌شد که داوید سیلوا پستِ خودش را از دست بدهد و به راست متمایل شود و از بینِ دبروینه، استرلینگ و ناواس تنها یکی در ترکیبِ اصلی قرار بگیرد و بارِ هجومیِ سیتی را کمتر کند.
اما مانوئل پیگرینی در بازی مقابلِ دینامو کیف دست به تغییری دیگر زد و به جایِ اینکه مسئولیتِ دفاعیِ توره را کمتر کند، بیشترش کرد. در این بازی توره جلویِ چهار مدافع ایستاد و باعث شد تا فرناندو جلوتر از او حریف را در زمین خودشان پرس کند و استرلینگ و فرناندینیو هم دو سمتِ خطِ میانی قرار گرفتند. داوید سیلوا در این سیستم در بهترین پستِ خودش بود و تمامِ حملاتِ سیتی را رهبری می‌کرد. سیستمی که سیتی چند روز بعد در فینالِ جامِ اتحادیه مقابلِ لیورپول بازی کرد شبیه به بازی مقابلِ دینامو کیف بود، با این تغییر که فرناندو جایِ توره را به عنوانِ بازیسازِ عقبِ زمین و هافبکِ دفاعیِ چسبیده به مدافعین گرفته بود و توره متمایل به چپ جلوتر و آزادتر بازی می‌کرد. دلیلِ این تغییر از سویِ پیگرینی این بود که سیتی قصد داشت دینامو را در زمینِ خودش پرس کند، اما مقابلِ لیورپول با عمقِ بیشتری دفاع می‌کرد. این تفاوت در تعدادِ تکل‌هایی پنجج هافبکِ سیتی در این دو بازی مشخص است. این پنج هافبک مقابلِ دینامو کیف در مجموع 18 تکل زدند که 7تایش در زمینِ حریف بود، اما مقابلِ لیورپول در 120 دقیقه تنها 6 تکل از 27 تکل‌شان در زمینِ حریف بود (38 درصد به 22 درصد).
این سیستمِ جدید به فرناندینیو کمک کرد تا آزادتر شود و از غریزه‌یِ تهاجمی‌اش بیشتر استفاده کند. هافبکِ برزیلیِ سیتی یک پاسِ گل در کیف به توره داد و یک گل مقابلِ لیورپول زد. سیلوا هم با این تغییر بهترین بازی‌هایش در فصلِ اخیر را برایِ تیمش انجام داد. سیلوا مقابلِ دینامو 3 پاسِ کلیدی داد، 2 شوت و یک گل زد و مقابلِ لیورپول 5 پاسِ کلیدی داد و 3 شوت زد. در حالیکه میانگینِ او در این فصل هر بازی 2.6 پاسِ کلیدی و 1.5 شوت بوده است. اما نکته‌یِ مهمتر نمایشِ خودِ یایا توره در این دو بازی بود. آمارِ دفاعیِ توره فرقِ خیلی زیادی با میانگینِ فصلش نداشت. توره مقابلِ دینامو 1 تکل و 1 قطعِ توپ داشت و مقابلِ لیورپول 2 تکل و 2 قطعِ توپ (میانگین: 1.4 تکل و 0.9 قطعِ توپ در هر بازی). ولی آماری که فوق‌العاده چشمگیر بود، 98.3 درصد پاسِ صحیح او در نقشِ بازیسازِ عقبِ زمین مقابلِ دینامو کیف بود. این آمار در بازی با لیورپول به 87.8 رسید که نزدیک به میانگینِ کلیِ فصلِ توره بود.
چیزی که از یایا توره در این دو بازی دیدیم قدرتِ بازیسازی‌ِ فوق‌العاده‌اش از عقبِ زمین که فشارِ کمتری رویش است، بود. میانگینِ نمره‌یِ "هواسکوردِ" توره در این فصل 7.3 بوده، اما او در این دو بازی نمره‌هایِ 9.05 و 8.15 را گرفت. به نظر می‌رسد این رویکردِ جدیدِ پیگرینی تا آخرِ فصل هم ادامه پیدا کند و در بازی‌هایی که سیتی قصدِ پرسِ بالایِ حریف را دارد توره را در نقشِ آخرین هافبکِ تیم ببینیم. این تغییر می‌تواند به توره که به احتمالِ زیاد مثلِ پیگرینی آخرین فصلش در اتحاد را طی می‌کند، کمک کند تا با یک قهرمانیِ دیگر لیگِ برتر را ترک کند.
نظر دهید