آی اسپورت- مرتضی پورعلی گنجی حالا دیگر یکی از ستاره‌های تثبیت شده فوتبال ایران است. بازیکنی که البته دوختن نام‌اش به جمله‌های سرزنش آمیز کار سختی به نظر نمی‌رسد و این روزها مدام با انتقادهای زیادی از طرف رسانه‌ها روبرو می‌شود. بعد از حضور درخشان او در جام ملت‌ها و قرار گرفتن‌اش در بین نفرات تیم منتخب جام، انتظار داشتیم مرتضی به فوتبال اروپا برود و نرفت. سوپرلیگِ چین را انتخاب کرد و قول داد از آن‌جا به اروپا ترنسفر بشود و نشد. در پایان قراردادش با تیانجین گفت که به لیگ‌های عربی نمی‌رود و رفت. او قراردادش را با السد امضا کرد. پیراهنِ سفید پوشید و این هفته، برای اولین بار در دربی دوبی برای تیم‌اش گلزنی کرد. با یکی از همان ضربات سر آشنا. مهارنشدنی و متهورانه.
 




مهم‌تر از گلزنی مرتضی، شادیِ گل او بود. وقتی که از منتهی الیه محوطه جریمه خودش را به نزدیکی‌های نقطه کرنر رساند تا تویِ آغوشِ ژاوی هرناندز قرار بگیرد. به ساعت نکشیده، این تصویر توی همه وبسایت‌های فوتبالی قطری و ایرانی دیده می‌شد. یک قابِ حسادت‌برانگیز. مرتضی حالا همان‌جا ایستاده بود که لئو مسی، اینیستا، آنری، رونالدینیو و نیمار قرار گرفته بودند. در آغوش آقایِ سلطان. یکی از بی‌نظیرترین هافبک‌های تمام تاریخ. لابه‌لای سرزنش‌ها، نباید فراموش کنیم که گنجِ فوتبال ایران چه انگیزه‌های قدرتمندی برای پوشیدن لباسِ السد داشته است. همبازی شدن با ژاوی، دستمزدِ استثنایی و اتمسفر استاندارد یک باشگاه ثروتمند. چند نفر از ما که امروز به او می‌تازیم، حاضر بودیم چشم‌مان را روی چنین پیشنهادی ببندیم؟ روی میلیاردها پول و دویدن به سمت ژاوی هرناندز در یک غروبِ پرحرارت. تصمیم مرتضی حتی اگر با ایده‌آل‌های فوتبالی همخوانی نداشته باشد، با منطقِ زندگی سروکار دارد. او پیشنهاد ویژه‌ای از اروپا نداشت و طبیعتا نمی‌خواست در لیگِ دائم‌التعطیل ایران بازی کند. او رفت که از ژاوی پاس گل دریافت کند و کنار اسطوره بارسلونا دیده شود. این تجربه ها آنقدر که فکر می کنیم بد نیستد. به آن شرط که چندان طولانی نشوند.   



کدخبر:9405