قهرمانی: دایی را بخشیدهام اما برخی دیگر را نمیبخشم
آی اسپورت - داستان محسن قهرمانی داستان عجیبی بود. اتفاقاتی که منجر به محرومیت او از داوری شد هنوز از یاد کسی نرفته است. اما او دوباره برگشت و در اتفاقی عجیبتر خیلی زود خداحافظی کرد. او در گفتگو با تسنیم درباره آن ماجراها صحبتهای جالبی کرده است:
*شک نکنید نگاهها عوض شده است. پس از سه ماه از آن ماجراها نگاه مردم شهرم به من عوض شد. متأسفانه در شهر خودم مشهد حرف و حدیث زیادی شنیدم. مردم ما خوبیها را زود فراموش کرده و خیلی زود به نکات منفی توجه میکنند. پس از اتفاقاتی که برایم رخ داد تا سه ماه خیلی سختی کشیدم. در محل کارم و هر جایی که بگویید شرایط دشواری را پشت سر گذاشتم. مردم از همه جای کشور و دنیا برای زیارت امام رضا (ع) به مشهد میآیند. زمانی که آنها مرا میدیدند از من در خصوص محرومیتم سؤال میپرسیدند و موظف بودم که پاسخ بدهم.
*99 درصد آدمها را بخشیدم. من آنها را به خانوادههایشان بخشیدم و حتی دوست ندارم در پای کسانی که این شرایط را برای من ایجاد کردند، خار برود. مطمئناً سؤال بعدی شما این است که آیا علی دایی را بخشیدهام یا نه. دایی بین آن آدمها قرار ندارد. دایی اسطوره فوتبال ایران است و هر کجا که بروید دایی را میشناسند. از دایی گذشت کردهام و امیدوارم روزی او را در عرصههای مدیریت ورزشی بینالمللی ببینیم. در مورد آن یک درصد که به تعداد انگشتان دست هم نمیرسند اجازه دهید اسم نیاورم. اجازه دهید از آنها به خاطر خانوادهام ناراحت باشم.
* معلم فرزندم اختیارش دست خودش نبود و از الفاظی که شایسته خودش بود استفاده کرد و بعدها از من عذرخواهی کرد. مگر میشود که پدر خانواده ناراحت باشد، اما فرزندش اذیت نشود؟ آن موقع دخترم شش هفت ساله بود و به مادرش میگفت که باز هم بابا در را باز کرد اخمو بود؟ آیا این مظلومنمایی است؟ اگر در زمین مظلومنمایی میکردم و هر کسی روی سرم میزد و چیزی نمیگفتم فکر کنم بهترین داور زمین میشدم. من بدترین اخراجها را کردهام که بیشتر آنها گردن کلفت بودند. اخراج کردن یک بازیکن معمولی از داور درجه دو هم برمیآید. کسانی که قضاوت مرا فراموش نکردهاند میتوانند بگویند تواناییهایم چقدر است. بازی هفته چهاردهم لیگ امسال، امیر قلعهنویی سرمربی تراکتورسازی شد و آن هم در شرایطی که سال گذشته سرمربی استقلال بود. قضاوت این بازی را بدون هیچ مشکلی انجام دادم و حتی یک کارت زرد هم ندادم. آیا این موضوع قدرت قضاوت من را نشان نمیدهد؟
* نباید با برخیها رفاقت میکردم. یکی از آنها با من سلام و احوالپرسی میکرد و بعد به سرمربی تیمش میگفت که قهرمانی این بازی با ماست! وقتی هم در همان بازی علیه آنها سوت میزدم میگفتند که قهرمانی میخواهد کاری را عمدی نکند! همین الان آن فرد در کادر فنی علی دایی نیست، کسی که خودم زحمت کشیدم تا بالا بیاید. خیلی به او کمک کردم و همه این موضوع را میدانند، اما کاری کرد که فوتبال ایران زیر سؤال رفت. در این زمینه به خودم نمره منفی میدهم، چون چوب رفاقت را خوردم. با قاطعیت میگویم که اشتباه کردم. اگر من کاری کرده باشم، خدا و امام رضا (ع) جوابم را بدهند.
کد خبر:9402
*شک نکنید نگاهها عوض شده است. پس از سه ماه از آن ماجراها نگاه مردم شهرم به من عوض شد. متأسفانه در شهر خودم مشهد حرف و حدیث زیادی شنیدم. مردم ما خوبیها را زود فراموش کرده و خیلی زود به نکات منفی توجه میکنند. پس از اتفاقاتی که برایم رخ داد تا سه ماه خیلی سختی کشیدم. در محل کارم و هر جایی که بگویید شرایط دشواری را پشت سر گذاشتم. مردم از همه جای کشور و دنیا برای زیارت امام رضا (ع) به مشهد میآیند. زمانی که آنها مرا میدیدند از من در خصوص محرومیتم سؤال میپرسیدند و موظف بودم که پاسخ بدهم.
*99 درصد آدمها را بخشیدم. من آنها را به خانوادههایشان بخشیدم و حتی دوست ندارم در پای کسانی که این شرایط را برای من ایجاد کردند، خار برود. مطمئناً سؤال بعدی شما این است که آیا علی دایی را بخشیدهام یا نه. دایی بین آن آدمها قرار ندارد. دایی اسطوره فوتبال ایران است و هر کجا که بروید دایی را میشناسند. از دایی گذشت کردهام و امیدوارم روزی او را در عرصههای مدیریت ورزشی بینالمللی ببینیم. در مورد آن یک درصد که به تعداد انگشتان دست هم نمیرسند اجازه دهید اسم نیاورم. اجازه دهید از آنها به خاطر خانوادهام ناراحت باشم.
* معلم فرزندم اختیارش دست خودش نبود و از الفاظی که شایسته خودش بود استفاده کرد و بعدها از من عذرخواهی کرد. مگر میشود که پدر خانواده ناراحت باشد، اما فرزندش اذیت نشود؟ آن موقع دخترم شش هفت ساله بود و به مادرش میگفت که باز هم بابا در را باز کرد اخمو بود؟ آیا این مظلومنمایی است؟ اگر در زمین مظلومنمایی میکردم و هر کسی روی سرم میزد و چیزی نمیگفتم فکر کنم بهترین داور زمین میشدم. من بدترین اخراجها را کردهام که بیشتر آنها گردن کلفت بودند. اخراج کردن یک بازیکن معمولی از داور درجه دو هم برمیآید. کسانی که قضاوت مرا فراموش نکردهاند میتوانند بگویند تواناییهایم چقدر است. بازی هفته چهاردهم لیگ امسال، امیر قلعهنویی سرمربی تراکتورسازی شد و آن هم در شرایطی که سال گذشته سرمربی استقلال بود. قضاوت این بازی را بدون هیچ مشکلی انجام دادم و حتی یک کارت زرد هم ندادم. آیا این موضوع قدرت قضاوت من را نشان نمیدهد؟
* نباید با برخیها رفاقت میکردم. یکی از آنها با من سلام و احوالپرسی میکرد و بعد به سرمربی تیمش میگفت که قهرمانی این بازی با ماست! وقتی هم در همان بازی علیه آنها سوت میزدم میگفتند که قهرمانی میخواهد کاری را عمدی نکند! همین الان آن فرد در کادر فنی علی دایی نیست، کسی که خودم زحمت کشیدم تا بالا بیاید. خیلی به او کمک کردم و همه این موضوع را میدانند، اما کاری کرد که فوتبال ایران زیر سؤال رفت. در این زمینه به خودم نمره منفی میدهم، چون چوب رفاقت را خوردم. با قاطعیت میگویم که اشتباه کردم. اگر من کاری کرده باشم، خدا و امام رضا (ع) جوابم را بدهند.
کد خبر:9402
۴ نظر
-
شنبه ۱۵ اسفند ۱۳۹۴، ۱۲:۲۰-
شنبه ۱۵ اسفند ۱۳۹۴، ۱۲:۲۱-
شنبه ۱۵ اسفند ۱۳۹۴، ۱۴:۲۶-
شنبه ۱۵ اسفند ۱۳۹۴، ۱۴:۲۶