پایانِ سنتِ "سنت تاترینگهام"
مارتین کیون، مدافعِ سابقِ آرسنال از بازیِ امروز به عنوانِ بزرگترین داربیِ شمالِ لندنِ تاریخ یاد می‌کند. دلیلِ حساسیتِ این بازیِ امروز این است که دو تیم صرفا برایِ جدال و کل‌کلی محلی مقابلِ هم قرار نمی‌گیرند. این بار پایِ قهرمانیِ لیگِ برتر در میان است. لستر هنوز امتیازِ بیشتری از دو تیمِ شمالِ لندن در صدرِ جدول دارد، اما این بازیِ واقعا 6 امتیازی می‌تواند با پیروزیِ احتمالیِ اسپرز، آرسنال را کاملا از کورسِ قهرمانی خارج کند، یا با پیروزیِ احتمالیِ آرسنال، توپچی‌ها را با توجه به بازی‌هایِ ساده‌تری که در ادامه‌یِ راه دارند، در موقعیتِ بهتری برایِ قهرمانی قرار بدهد.
جالب است که با وجودِ رقابتِ سنتی و داغِ این دو تیم که تاریخی پرافتخار دارند، آرسنال و تاتنهام هرگز در یک فینالِ جامِ حذفی یا اتحادیه مقابلِ هم قرار نگرفته‌اند. همسایه‌هایِ لندنی تا به حال سه بار در نیمه‌نهاییِ اف.ای. کاپ باهم بازی کردند و مشهورترین‌اش، سالِ 1991 در ومبلی و شوتِ از راهِ دورِ پل گاسکوین بود، و سه بار هم در نیمه نهاییِ جامِ اتحادیه. اما هرگز به شکلِ مستقیم برایِ کسبِ یک عنوانِ قهرمانی باهم رقابت نکرده‌اند.
وضعیتِ لیگ البته وضعیتِ پیچیده‌تری است. به ندرت در تاریخِ فوتبالِ انگلیس پیش آمده که دو تیمِ آرسنال و تاتنهام همزمان بینِ چهار تیمِ اول باشند. در سال‌هایِ اخیر دو بار این اتفاق افتاد، در فصولِ 2009-2010 و 2011-2012. با اینکه آرسنال در فصلِ 2009-2010 در کورسِ قهرمانی بود و تاتنهام در بازه‌ای کوتاه در فصلِ 2011-2012 برایِ این عنوان می‌جنگید، اما این رقابت هرگز بینِ دو تیم در یک فصل نبود. در فصلِ 2003-2004 آرسنال قهرمانیِ لیگِ برتر را در وایت هارت لین جشن گرفت. ولی تیمِ ونگر در حالی که هنوز چهار بازی تا پایانِ فصل داشت، از این داربی فقط یک امتیاز می‌خواست تا قهرمانی‌اش را قطعی کند. تاتنهامی‌ها به هیچ وجه دوست نداشتند چنین اتفاقی رخ دهد و ستاره‌یِ سابقشان، سول کمپبل با پیراهنِ آرسنال جشنِ قهرمانی برپا کند. اما تلاشِ تاتنهام فقط برایِ عقب انداختن امری اجتناب‌ناپذیر بود.
دو دهه پیش از تولدِ تیمِ "تسخیرناپذیران"ِ آرسن ونگر، در فصولِ 1981-1982 و 1986-1987 و البته 1989-1990 تاتنهام و آرسنال در پایانِ فصل بینِ چهار تیمِ بالایِ جدول بودند، اما فاصله‌یِ زیادی با قهرمانِ لیگ داشتند. برایِ همین برایِ پیدا کردن شرایطی مشابهِ سالِ 2004 باید برگردیم به جدالِ دو تیم در 1971. در این سال هم آرسنال قهرمانی را در وایت هارت لین جشن گرفت، با این تفاوت که این داربی در هفته‌یِ آخرِ لیگ بود و تاتنهام که نهایتا سوم شد می‌توانست با پیروزی مقابلِ آرسنال قهرمانی را به لیدز یونایتد هدیه بدهد. در پایان اما ری کندی با یک گل، آرسنالی که فقط به یک تساوی احتیاج داشت را با پیروزی از داربی بیرون آورد و قهرمانیِ توپچی‌ها را قطعی کرد. اینجا اسپرز بازهم نقشِ برهم زننده‌یِ جشنِ تیمِ بزرگ‌تر را داشت، نه اینکه خودش مدعیِ جدیِ قهرمانی باشد. پس بازهم برایِ پیدا کردنِ جدالی حساس باید در تاریخ عقب‌تر برویم. آرسنال و تاتنهام در فصلِ 1951-1952 هر دو با اختلافِ 4 امتیاز بعد از منچستر یونایتد در رده‌هایِ دوم و سوم قرار گرفتند. اما بازیِ برگشتشان در فوریه برگزار شد، وقتی در رده‌هایِ سوم و ششم بودند. در فصلِ 1933-1934 هم آرسنال با وجودِ مرگِ مربیِ افسانه‌اش هربرت چاپمن، در میانه‌یِ فصل، موفق به کسبِ عنوانِ قهرمانی شد و تاتنهام در اولین فصلِ بازشگتش به دسته‌یِ اول به رده‌یِ سوم رسید. جدال دو تیم در ژانویه که با پیروزیِ 3-1 تاتنهام در هایبوری همراه بود، آرسنال را از صدرِ جدول پایین کشید و فاصله‌یِ دو تیم را فقط به سه امتیاز رساند، اما در نهایت این بازی هم شبیهِ یک فینال نبود.
برایِ همین است که مروری بر تاریخِ رقابتِ آرسنال و تاتنهام نشان می‌دهد بازیِ امروز می‌تواند بزرگترین و حساس‌ترین داربیِ شمالِ لندنِ تاریخ باشد. هوادرانِ آرسنال سالهاست جشنی درست کرده‌اند به نامِ "روزِ سنت تاترینگهام"، مقطعی از فصل که تاتنهام همیشه امتیازش از آرسنال کمتر است. تاتنهام حدودِ بیست سال است که موفق نشده در جدول بالاتر از آرسنال قرار بگیرد. این نکته از منظرِ هوادارانِ اسپرز شرم‌آور است، اما این حقیقت که آرسنالی‌ها به جایِ تمرکز رویِ قهرمانی و بالا رفتن در جدول، چنین موفقیتی را جشن می‌گیرند هم نشان از دورانِ افتِ توپچی‌ها و سطحی‌تر شدنِ اهدافشان دارد.
هر اتفاقی که در پایانِ فصل بیفتد به نظر می‌رسد امسال حداقلِ سنتِ "سنت تاترینگهام" به پایان خواهد رسید. تاتنهام این فصل تیمی بهتر از آرسنال بوده است، منظم‌تر در دفاع بدونِ توپ، پرانرژی‌تر در حمله با توپ، با نرمشِ تاکتیکیِ بالاتر، 5 گلِ زده‌یِ بیشتر و 6 گلِ خورده‌یِ کمتر. اینکه در حالِ حاضر تاتنهام سه امتیاز بیشتر از آرسنال دارد اتفاقی نیست. فصلِ پیش وقتی شاگردانِ پوچتینو در وایت هارت لین، که معمولا معروف است به بدبینی و تغییرِ خلقِ مدامِ هوادارانش، با دو گلِ هری کین آرسنال را شکست دادند، این بازی در تاریخِ معاصرِ اسپرز اهمیتِ زیادی به خودش گرفت. تاتنهام در این بازی نشان داد که ذهنیتِ بازنده‌اش تغییر کرده و در آستانه‌یِ دورانِ جدید قرار گرفته است. اما اگر تاتنهام بازیِ امروز را ببرد، اهمیتِ پیروزیِ قبلی در وایت هارت لین به کلی فراموش خواهد شد. این بازی بزرگترین داربیِ شمالِ لندنِ تاریخ است، چون این بار پایِ قهرمانیِ انگلیس در میان است.
جالب است که با وجودِ رقابتِ سنتی و داغِ این دو تیم که تاریخی پرافتخار دارند، آرسنال و تاتنهام هرگز در یک فینالِ جامِ حذفی یا اتحادیه مقابلِ هم قرار نگرفته‌اند. همسایه‌هایِ لندنی تا به حال سه بار در نیمه‌نهاییِ اف.ای. کاپ باهم بازی کردند و مشهورترین‌اش، سالِ 1991 در ومبلی و شوتِ از راهِ دورِ پل گاسکوین بود، و سه بار هم در نیمه نهاییِ جامِ اتحادیه. اما هرگز به شکلِ مستقیم برایِ کسبِ یک عنوانِ قهرمانی باهم رقابت نکرده‌اند.
وضعیتِ لیگ البته وضعیتِ پیچیده‌تری است. به ندرت در تاریخِ فوتبالِ انگلیس پیش آمده که دو تیمِ آرسنال و تاتنهام همزمان بینِ چهار تیمِ اول باشند. در سال‌هایِ اخیر دو بار این اتفاق افتاد، در فصولِ 2009-2010 و 2011-2012. با اینکه آرسنال در فصلِ 2009-2010 در کورسِ قهرمانی بود و تاتنهام در بازه‌ای کوتاه در فصلِ 2011-2012 برایِ این عنوان می‌جنگید، اما این رقابت هرگز بینِ دو تیم در یک فصل نبود. در فصلِ 2003-2004 آرسنال قهرمانیِ لیگِ برتر را در وایت هارت لین جشن گرفت. ولی تیمِ ونگر در حالی که هنوز چهار بازی تا پایانِ فصل داشت، از این داربی فقط یک امتیاز می‌خواست تا قهرمانی‌اش را قطعی کند. تاتنهامی‌ها به هیچ وجه دوست نداشتند چنین اتفاقی رخ دهد و ستاره‌یِ سابقشان، سول کمپبل با پیراهنِ آرسنال جشنِ قهرمانی برپا کند. اما تلاشِ تاتنهام فقط برایِ عقب انداختن امری اجتناب‌ناپذیر بود.
دو دهه پیش از تولدِ تیمِ "تسخیرناپذیران"ِ آرسن ونگر، در فصولِ 1981-1982 و 1986-1987 و البته 1989-1990 تاتنهام و آرسنال در پایانِ فصل بینِ چهار تیمِ بالایِ جدول بودند، اما فاصله‌یِ زیادی با قهرمانِ لیگ داشتند. برایِ همین برایِ پیدا کردن شرایطی مشابهِ سالِ 2004 باید برگردیم به جدالِ دو تیم در 1971. در این سال هم آرسنال قهرمانی را در وایت هارت لین جشن گرفت، با این تفاوت که این داربی در هفته‌یِ آخرِ لیگ بود و تاتنهام که نهایتا سوم شد می‌توانست با پیروزی مقابلِ آرسنال قهرمانی را به لیدز یونایتد هدیه بدهد. در پایان اما ری کندی با یک گل، آرسنالی که فقط به یک تساوی احتیاج داشت را با پیروزی از داربی بیرون آورد و قهرمانیِ توپچی‌ها را قطعی کرد. اینجا اسپرز بازهم نقشِ برهم زننده‌یِ جشنِ تیمِ بزرگ‌تر را داشت، نه اینکه خودش مدعیِ جدیِ قهرمانی باشد. پس بازهم برایِ پیدا کردنِ جدالی حساس باید در تاریخ عقب‌تر برویم. آرسنال و تاتنهام در فصلِ 1951-1952 هر دو با اختلافِ 4 امتیاز بعد از منچستر یونایتد در رده‌هایِ دوم و سوم قرار گرفتند. اما بازیِ برگشتشان در فوریه برگزار شد، وقتی در رده‌هایِ سوم و ششم بودند. در فصلِ 1933-1934 هم آرسنال با وجودِ مرگِ مربیِ افسانه‌اش هربرت چاپمن، در میانه‌یِ فصل، موفق به کسبِ عنوانِ قهرمانی شد و تاتنهام در اولین فصلِ بازشگتش به دسته‌یِ اول به رده‌یِ سوم رسید. جدال دو تیم در ژانویه که با پیروزیِ 3-1 تاتنهام در هایبوری همراه بود، آرسنال را از صدرِ جدول پایین کشید و فاصله‌یِ دو تیم را فقط به سه امتیاز رساند، اما در نهایت این بازی هم شبیهِ یک فینال نبود.
برایِ همین است که مروری بر تاریخِ رقابتِ آرسنال و تاتنهام نشان می‌دهد بازیِ امروز می‌تواند بزرگترین و حساس‌ترین داربیِ شمالِ لندنِ تاریخ باشد. هوادرانِ آرسنال سالهاست جشنی درست کرده‌اند به نامِ "روزِ سنت تاترینگهام"، مقطعی از فصل که تاتنهام همیشه امتیازش از آرسنال کمتر است. تاتنهام حدودِ بیست سال است که موفق نشده در جدول بالاتر از آرسنال قرار بگیرد. این نکته از منظرِ هوادارانِ اسپرز شرم‌آور است، اما این حقیقت که آرسنالی‌ها به جایِ تمرکز رویِ قهرمانی و بالا رفتن در جدول، چنین موفقیتی را جشن می‌گیرند هم نشان از دورانِ افتِ توپچی‌ها و سطحی‌تر شدنِ اهدافشان دارد.
هر اتفاقی که در پایانِ فصل بیفتد به نظر می‌رسد امسال حداقلِ سنتِ "سنت تاترینگهام" به پایان خواهد رسید. تاتنهام این فصل تیمی بهتر از آرسنال بوده است، منظم‌تر در دفاع بدونِ توپ، پرانرژی‌تر در حمله با توپ، با نرمشِ تاکتیکیِ بالاتر، 5 گلِ زده‌یِ بیشتر و 6 گلِ خورده‌یِ کمتر. اینکه در حالِ حاضر تاتنهام سه امتیاز بیشتر از آرسنال دارد اتفاقی نیست. فصلِ پیش وقتی شاگردانِ پوچتینو در وایت هارت لین، که معمولا معروف است به بدبینی و تغییرِ خلقِ مدامِ هوادارانش، با دو گلِ هری کین آرسنال را شکست دادند، این بازی در تاریخِ معاصرِ اسپرز اهمیتِ زیادی به خودش گرفت. تاتنهام در این بازی نشان داد که ذهنیتِ بازنده‌اش تغییر کرده و در آستانه‌یِ دورانِ جدید قرار گرفته است. اما اگر تاتنهام بازیِ امروز را ببرد، اهمیتِ پیروزیِ قبلی در وایت هارت لین به کلی فراموش خواهد شد. این بازی بزرگترین داربیِ شمالِ لندنِ تاریخ است، چون این بار پایِ قهرمانیِ انگلیس در میان است.
نظر دهید