آی اسپورت- نشانه‌های پرتابِ بمب‌های دستی، هنوز روی یکی از دو نیمکت ورزشگاه آزادی دیده می‌شوند. نیمکتی که بخشی از آن به رنگِ سیاه درآمده تا مشخص شود که هواداران مسابقه حساس روز گذشته ورزشگاه بزرگ تهران، قصد ندارند از راه‌های پرسروصدای دودآلود برای نشان دادن اعتراض و عصبانیت‌شان دست بکشند. حالا که سیاست‌های وزارت ورزش در کشاندن هوادار به ورزشگاه به هر قیمتی خلاصه شده، عجیب نیست که شاهد ناهنجاری‌های بیشتری از این دست باشیم. لابد رایگان شدن بلیت‌ها، دستِ تماشاگران فوتبال ایران را برای خرید ابزار انفجار، بیشتر از قبل باز می‌گذارد.
 



 
پرتابِ نارنجک و ترقه به درون زمین فوتبال در آستانه چهارشنبه‌سوری؛ شاید گزارشگر بازی را به شکلِ عجیبی شوکه و غافلگیر کند اما هرگز اتفاق تازه‌ای در رقابت‌های لیگ برتر به شمار نمی‌رود. بر خلاف تصور مزدک میرزایی، چنین ماجرایی هرگز مختص ایران نیست و بارها و بارها در کشورهای دیگر کره زمین نیز به شکل تندوتیز‌تری به اجرا درآمده است. تفاوت فوتبال ایران با کشورهای دیگر دنیا اما شاید در نحوه برخورد با رفتار تماشاگران خلاصه می‌شود. مدیران ایرانی فوتبال، شاید به سادگی از کنار ماجرا عبور کنند تا دودها محو شوند و همه چیز در مسیر فراموشی قرار بگیرد و شاید هم با محرومیت پرسپولیس از حضور هواداران و برگزاری بازی در استادیوم خالی، یک ضربه بزرگ به روحِ فوتبال بزنند. مدیرانِ خوش‌فکر اروپایی و یا حتی آسیایی اما راهکارهای جذاب‌تری برای مقابله با اتفاق‌هایی شبیه این پیاده می‌کنند. روش‌هایی که در کنار تنبیه هواداران خاطی، شور و شوق فوتبالی یک ملت را به بازی نمی‌گیرند.
 



 
فصلِ گذشته، چند مسابقه فوتبال در سوپرلیگِ کشور ترکیه به آشوب کشیده شد تا تصمیم‌سازان این لیگ از این فرصت استفاده کنند و با ممنوعیت ورود مردان به استادیوم، درب‌های ورزشگاه را تنها روی زن‌ها و کودکان باز کنند. حدود 6 ساعت بعد از قطعی شدن اولین اجرای این طرح، نیمی از بلیت‌های ورزشگاه به فروش رسید و خیلی زود بانوان از راه‌های دور و نزدیک با شوقی وصف‌ناشدنی به تماشای فوتبال از نزدیک نشستند. حالا ورزشگاه‌ پر از هوادار بود. بدون بلیت رایگان. بدون ساندویچ مجانی. بدون ناسزاهای قافیه دار و بدون پرتابِ اشیای محترقه. فیلم «موستانگ»که به عنوان نماینده سینمای ترکیه یکی از نامزدهای امسال مراسم اسکار بود نیز در یکی از تماشایی‌ترین سکانس‌هایش به این ماجرا پرداخت و نشان داد طرحی شبیه این، چطور می‌تواند به دور شدن بداخلاقی‌ها از فضای استادیوم‌ها کمک کند.
 



 
ترکیه هنوز هم یک کشور کاملا مدرن نیست و باورهای سنتی، بخشی از ذهنیات مردم آن را تشکیل می‌دهند. شاید به همین خاطر باشد که در روز ممنوعیت ورود مردها، بسیاری از پدرها برای اولین بار اجازه حضور دخترشان در ورزشگاه را صادر کردند. حالا که دودِ بدرفتاری‌های تماشاگران فوتبال ایران در یک فضای کاملا مردانه به چشم‌مان رفته، دیگر وقت‌اش رسیده که هراس را کنار بگذاریم و روبروی فشار تندروها و سروصدای کلاغ‌وارشان بایستیم و این طرح را امتحان کنیم. اگر تا پیش از این مشکل، تقابل مردها و زن‌ها در استادیوم بوده، چقدر خوب که برای یک بار هم که شده مردها تاوان این تحمل‌ناپذیری را بدهند و به خاطر رفتارهای بد خودشان در ورزشگاه، صندلی‌ها را در اختیار بانوان بگذارند. این شاید یک طرح مترقی برای هزاره سوم نباشد اما در جامعه‌ای که آدم‌هایش از زمان نوزادی، تفکیک‌شدن را یاد می‌گیرند و به عبور از ورودی‌های جدا تن می‌دهند، برای شروع اتفاق بدی نیست. بانوان فوتبالدوست سرزمین‌مان، سزاوار چنین فرصتی هستند. سزاوارند که تنها برای شرکت در مراسم ترحیم به سکوهای آزادی قدم نگذارند و از نزدیک فوتبال تماشا کنند. آن‌وقت دیگر آقای وزیر برای پر کردن سکوها، به حقارتِ بلیتِ هزارتومانی و ساندویچِ رایگان چنگ نخواهد زد. آن‌وقت دیگر کاف عضوِ ثابت شعارها نخواهد بود. آنوقت دیگر دود و انفجار، از حافظه ورزشگاه رنج‌کشیده آزادی پاک می‌شود. ورزشگاهی که سه دهه هم‌هواییِ سیگار و ناسزا و انفجار بوده است. 




محمدحسین عباسی
کدخبر:9405