آی اسپورت-
 
1
«برای تراکتورسازی متاسفم که بزرگ‌ترش سینا عشوری است.» محسن بنگر متاسف است. ای داد و بیداد، چه کار کنیم حالا؟! این درد را به کجا ببریم؟ چطور است یک هیات بلندپایه دور هم جمع کنیم تا کاپیتان شایسته(!) پرسپولیس را از فازِ تاسف بیرون بیاورند. به هر حال او کم کسی نیست، محسن بنگر است؛ نماد تعصب و غیرت! البته برای کسانی که تعصب‌شان به‌جای قلب در ساق پا جمع می‌شود و عضلات‌شان به جای مغز از جاهای دیگری فرمان می‌گیرند.

2
سینا عشوری از برخوردش پشیمان نیست. او حمله به بازیکن حریف را حق خود می‌داند. چرا؟ چون بنگر داشته هم‌اتاقی‌اش را مصدوم می‌کرده است. لابد تمام بازیکنان دنیا که در معرض خطاهای شدید قرار می‌گیرند هم‌اتاقی ندارند و شب‌ها سرِ تنها روی بالش می‌گذارند! این همه بازیکن که در دنیا تکل دوپا می‌روند و جریمه می‌شوند (حالا یا در حین بازی و یا بعد از آن)، برگه جریمه را از دست چه کسی دریافت می‌کنند؟ از دست داور و کمیته انضباطی یا از دست بازیکنان حریف؟ در سر هافبک تراکتور چه می‌گذرد که خودش را مجاز می‌داند از خطوط قرمز عبور کرده و در نقش قاضی‌القضات شهر فرو برود؟

3
یک بار صحنه را مرور کنید؛ محسن بنگر با یک تکل دوپا ساق پای حریف را نشانه می‌گیرد. آن هم در چه شرایطی؟ در حالی که توپ در میانه میدان در جریان است و هیچ خطری دروازه قرمزها را تهدید نمی‌کند که توجیهی برای خطا کردن باشد؛ در حالی که داور قبلا در سوت خودش دمیده و خطای بازیکن تراکتورسازی را اعلام کرده؛ در حالی که پرسپولیسی‌ها می‌توانند خیلی آرام توپ را بکارند و با تمرکز به پیش بردن تاکتیک‌هایشان ادامه بدهند بلکه برتری از دست رفته را دوباره به چنگ بیاورند. بازیکنی که در این شرایط دست به چنین خطایی می‌زند، نیاز مبرمی به روانشناس دارد. باید بررسی شود مغز او چه روندی را طی کرده که به‌جای کمک به تیمش، تمام سعی خود را برای 10نفره کردن تیم و متضرر کردن همبازی‌ها انجام می‌دهد. او به‌جای آن نواری که به‌عنوان بازوبند کاپیتانی به بازو بسته به نوار دیگری احتیاج دارد. به نوار مغزی.

4
واکنش سینا عشوری در آن لحظه خاص، شاید توجیه‌پذیرتر از کنشِ کاپیتان پرسپولیس باشد. او صحنه خطرناکی را دیده و در یک لحظه از خود بی خود شده است. اما حرف‌های او بعد از بازی را چگونه می‌شود توجیه کرد؟ او در مرور دوباره صحنه، متوجه هیچ اشتباهی از سوی خودش نمی‌شود؟ او خودش را در مقابل هم‌تیمی‌اش متعهد می‌داند ولی در مقابل تیمش نه؟ کسی که خود را پرافتخارتر از محسن بنگر می‌داند در تمام سال‌هایی که به قول خودش در تیم‌های ملی بازی کرده، همین درک را از اخلاق و جوانمردی در سر داشته است؟

5
بنگر برای آن‌طرفی‌ها متاسف است، عشوری برای این‌طرفی‌ها. آیا بهتر نیست هر طرف مسئولیت کار خودش را بپذیرد و هر کسی برای خودش متاسف باشد؟ مثلا بنگر متاسف باشد که اصلا کاپیتان لایقی برای پرسپولیس نبوده؛ عشوری تاسف بخورد که تا فینال لیگ قهرمانان رفته اما هنوز اصول ابتدایی فوتبال را یاد نگرفته؛ و داورِ بازی هم تاسف بخورد که بازیکنی شایسته‌ی حداقل دو کارت قرمز را فقط با یک کارت زرد جریمه کرده است.
آن وقت دیگر لازم نیست این‌قدر به حال فوتبال و فوتبالی‌ها تاسف بخوریم. بالاخره ما هم کمی وقت آزاد پیدا می‌کنیم تا به حال خودمان متاسف شویم! عجب وضعیت تاسف‌باری است انصافا.


فرناد فروتن/ آی اسپورت