گزارش: کلاسیک‌هایِ یونایتد – لیورپول در دهه‌یِ اخیر
منچستر یونایتد 1 – 0 لیورپول (2006)
یک گل از ریو فردیناند در "فرگی تایم" سه امتیازِ خانگی برایِ یونایتد را به همراه داشت. اما این بازی نه به خاطرِ کیفیت و نتیجه‌اش و نه به خاطرِ اهمیتی که در جدول داشت در خاطره‌ها ماند. دلیلِ جاودانگیِ این بازی خوشحالیِ بعد از گلِ گری نویل بود که تصمیم گرفت کلِ طولِ زمین را بدود و خودش را به هوادارانِ لیورپول در اولدترافورد برساند و مقابلِ آن‌ها بالا و پایین بپرد. خوشحالی نویل بعد از بازی با جنجال و انتقاداتِ زیادی همراه بود، اما کاپیتانِ سابقِ یونایتد هرگز از این بابت عذرخواهی نکرد: «اگه بعد از گل میرفتم سراغِ یکی از بازیکنایِ لیورپول و تحقیرش می‌کردم حتما معذرت می‌خواستم. اما این خوشحالیِ من بود. باید چی کار می‌کرد؟ فقط لبخند می‌زدم و برمی‌گشتم وسطِ زمین؟» اما جیمی کرگر، کاپیتانِ سابقِ لیورپول در این مورد نظرِ دیگری داشت: «مرزی بینِ خوشحالی و توهین وجود داره و فکر کنم نویل این مرز را رد کرد.»
منچستر یونایتد 1 – 4 لیورپول (2009)
یونایتد مدافعِ قهرمانی بود و صدرنشینِ لیگ. یک پیروزیِ خانگی مقابلِ جدی‌ترین رقیبش می‌توانست حکمِ قهرمانیِ شیاطینِ سرخ باشد. اما اتفاقی که در اولدترافورد افتاد برایِ سر الکس و شاگردانش باورنکردنی بود. رونالدو ابتدا یونایتد در نیمه‌یِ اول پیش انداخت، اما بعد اشتباهاتِ ویدیچ از راه رسید و استیون جرارد و فرناندو تورس بهترین استفاده را از آن‌ها بردند و نتیجه را 2-1 به سودِ لیورپول کردند. در ضمن ویدیچ در روزی که اصلا زور و سرعتش به تورس نمی‌رسید از بازی اخراج شد تا در نهایت لیورپول در نیمه‌یِ دوم با ضربه‌یِ آزادِ فابیو اورلیو و یک گلِ دیگر از آندره‌آ دوسنا شکستی سنگین به رقیبِ سنتی‌اش تحمیل کند. با این وجود یونایتد در پایانِ فصل با 4 امتیاز اختلاف نسبت به لیورپول برایِ سومین بارِ پیاپی قهرمانِ لیگِ برتر شد و به رکوردِ 18 قهرمانیِ آن‌ها رسید.
منچستر یونایتد 3 – 2 لیورپول (2010)
اولین بازیِ دیمیتار برباتوف برایِ یونایتد همراه با شکستِ 2-1 در آنفیلد بود. برباتوف در دو فصلِ اولِ حضورش در یونایتد به هیچ وجه نتوانست درخششِ روزهایِ لورکوزن و تاتنهام را تکرار کند و در 86 بازی فقط 26 گل زد. اما آغازِ فصلِ 2010-2011 شروعی دوباره برایِ مهاجمِ بلغار بود. بربا در 4 بازی از 5 بازیِ اولِ فصل گل زد و وقتی نوبت به لیورپول رسید با 2 گل تیمش را پیش انداخت. برتریِ شیاطینِ سرخ البته خیلی زود از دست رفت و استیون جرارد از رویِ یک ضربه‌یِ پنالتی و یک ضربه‌یِ آزاد در فاصله‌یِ 20 دقیقه به پایانِ بازی نتیجه را به تساویِ 2-2 کشید. اینجا بود که یکی از بهترین لحظاتِ برباتوف برایِ یونایتد زاده شد و با ضربه‌ای آکروباتیک گلِ سومِ خودش و تیمش را زد. این اولین هت تریک یک بازیکنِ یونایتد مقابلِ لیورپول از سالِ 1946 تا آن روز بود.
لیورپول 3 – 1 منچستر یونایتد (2011)
یک سال بعد از هت تریکِ برباتوف در اولدترافورد نوبتِ هت تریک به درک کویت در آنفیلد رسید. در بازی‌ای که یونایتد مدافعینِ اصلیِ خودش، فردیناند و ویدیچ را نداشت، لوئیس سوارز یک‌تنه دفاعِ مهمان را به هم ریخت و نقشی اساسی رویِ هر 3 گلِ کویت داشت. این هت تریک هم، اولین هت تریکِ یک لیورپولی مقابلِ یونایتد از سالِ 1990 و هیت تریکِ پیتر بیردزلی تا آن روز بود. شکستِ یونایتد سومین شکستِ تیمِ سر الکس فرگوسن در یک ماه و دومین شکستش در یک هفته بود، اما این لیگ هم نهایتا با قهرمانیِ یونایتد و شکستنِ رکوردِ لیورپول به عنوانِ پرافتخارترینِ تیمِ تاریخِ جزیره به پایان رسید.
منچستر یونایتد 0 – 3 لیورپول (2014)
لیورپول در بهترین دورانِ خودش بود و به نظر می‌رسید بالاخره به اولین قهرمانیِ لیگ برتر نزدیک می‌شود. در نقطه‌یِ مقابل یونایتد با دیوید مویز هر رکوردِ منفی‌ای که بود را به دست آورده بود و تلخ‌ترین دورانش در 25 سالِ گذشته را طی می‌کرد. تیمِ برندان راجرز از این فرصت به خوبی استفاده کرد و با دو پنالتیِ استیون جرارد رویِ خطاهایِ رافائل و فیل جونز، 2-0 پیش افتاد. جرارد در ادامه رویِ خطایِ ویدیچ که منجر به اخراجش شد فرصت داشت در پنالتی‌هایِ خودش هت تریک کند، اما این فرصتِ تاریخی را از دست داد. با این حال لوئیس سوارز گلِ سومِ لیورپول را زد تا یکی از شیرین‌ترین پیروزی‌هایِ قرمزهایِ مرسی ساید در اولدترافورد رقم بخورد. یک ماهِ بعد دیوید مویز اخراج شد.
یک گل از ریو فردیناند در "فرگی تایم" سه امتیازِ خانگی برایِ یونایتد را به همراه داشت. اما این بازی نه به خاطرِ کیفیت و نتیجه‌اش و نه به خاطرِ اهمیتی که در جدول داشت در خاطره‌ها ماند. دلیلِ جاودانگیِ این بازی خوشحالیِ بعد از گلِ گری نویل بود که تصمیم گرفت کلِ طولِ زمین را بدود و خودش را به هوادارانِ لیورپول در اولدترافورد برساند و مقابلِ آن‌ها بالا و پایین بپرد. خوشحالی نویل بعد از بازی با جنجال و انتقاداتِ زیادی همراه بود، اما کاپیتانِ سابقِ یونایتد هرگز از این بابت عذرخواهی نکرد: «اگه بعد از گل میرفتم سراغِ یکی از بازیکنایِ لیورپول و تحقیرش می‌کردم حتما معذرت می‌خواستم. اما این خوشحالیِ من بود. باید چی کار می‌کرد؟ فقط لبخند می‌زدم و برمی‌گشتم وسطِ زمین؟» اما جیمی کرگر، کاپیتانِ سابقِ لیورپول در این مورد نظرِ دیگری داشت: «مرزی بینِ خوشحالی و توهین وجود داره و فکر کنم نویل این مرز را رد کرد.»
منچستر یونایتد 1 – 4 لیورپول (2009)
یونایتد مدافعِ قهرمانی بود و صدرنشینِ لیگ. یک پیروزیِ خانگی مقابلِ جدی‌ترین رقیبش می‌توانست حکمِ قهرمانیِ شیاطینِ سرخ باشد. اما اتفاقی که در اولدترافورد افتاد برایِ سر الکس و شاگردانش باورنکردنی بود. رونالدو ابتدا یونایتد در نیمه‌یِ اول پیش انداخت، اما بعد اشتباهاتِ ویدیچ از راه رسید و استیون جرارد و فرناندو تورس بهترین استفاده را از آن‌ها بردند و نتیجه را 2-1 به سودِ لیورپول کردند. در ضمن ویدیچ در روزی که اصلا زور و سرعتش به تورس نمی‌رسید از بازی اخراج شد تا در نهایت لیورپول در نیمه‌یِ دوم با ضربه‌یِ آزادِ فابیو اورلیو و یک گلِ دیگر از آندره‌آ دوسنا شکستی سنگین به رقیبِ سنتی‌اش تحمیل کند. با این وجود یونایتد در پایانِ فصل با 4 امتیاز اختلاف نسبت به لیورپول برایِ سومین بارِ پیاپی قهرمانِ لیگِ برتر شد و به رکوردِ 18 قهرمانیِ آن‌ها رسید.
منچستر یونایتد 3 – 2 لیورپول (2010)
اولین بازیِ دیمیتار برباتوف برایِ یونایتد همراه با شکستِ 2-1 در آنفیلد بود. برباتوف در دو فصلِ اولِ حضورش در یونایتد به هیچ وجه نتوانست درخششِ روزهایِ لورکوزن و تاتنهام را تکرار کند و در 86 بازی فقط 26 گل زد. اما آغازِ فصلِ 2010-2011 شروعی دوباره برایِ مهاجمِ بلغار بود. بربا در 4 بازی از 5 بازیِ اولِ فصل گل زد و وقتی نوبت به لیورپول رسید با 2 گل تیمش را پیش انداخت. برتریِ شیاطینِ سرخ البته خیلی زود از دست رفت و استیون جرارد از رویِ یک ضربه‌یِ پنالتی و یک ضربه‌یِ آزاد در فاصله‌یِ 20 دقیقه به پایانِ بازی نتیجه را به تساویِ 2-2 کشید. اینجا بود که یکی از بهترین لحظاتِ برباتوف برایِ یونایتد زاده شد و با ضربه‌ای آکروباتیک گلِ سومِ خودش و تیمش را زد. این اولین هت تریک یک بازیکنِ یونایتد مقابلِ لیورپول از سالِ 1946 تا آن روز بود.
لیورپول 3 – 1 منچستر یونایتد (2011)
یک سال بعد از هت تریکِ برباتوف در اولدترافورد نوبتِ هت تریک به درک کویت در آنفیلد رسید. در بازی‌ای که یونایتد مدافعینِ اصلیِ خودش، فردیناند و ویدیچ را نداشت، لوئیس سوارز یک‌تنه دفاعِ مهمان را به هم ریخت و نقشی اساسی رویِ هر 3 گلِ کویت داشت. این هت تریک هم، اولین هت تریکِ یک لیورپولی مقابلِ یونایتد از سالِ 1990 و هیت تریکِ پیتر بیردزلی تا آن روز بود. شکستِ یونایتد سومین شکستِ تیمِ سر الکس فرگوسن در یک ماه و دومین شکستش در یک هفته بود، اما این لیگ هم نهایتا با قهرمانیِ یونایتد و شکستنِ رکوردِ لیورپول به عنوانِ پرافتخارترینِ تیمِ تاریخِ جزیره به پایان رسید.
منچستر یونایتد 0 – 3 لیورپول (2014)
لیورپول در بهترین دورانِ خودش بود و به نظر می‌رسید بالاخره به اولین قهرمانیِ لیگ برتر نزدیک می‌شود. در نقطه‌یِ مقابل یونایتد با دیوید مویز هر رکوردِ منفی‌ای که بود را به دست آورده بود و تلخ‌ترین دورانش در 25 سالِ گذشته را طی می‌کرد. تیمِ برندان راجرز از این فرصت به خوبی استفاده کرد و با دو پنالتیِ استیون جرارد رویِ خطاهایِ رافائل و فیل جونز، 2-0 پیش افتاد. جرارد در ادامه رویِ خطایِ ویدیچ که منجر به اخراجش شد فرصت داشت در پنالتی‌هایِ خودش هت تریک کند، اما این فرصتِ تاریخی را از دست داد. با این حال لوئیس سوارز گلِ سومِ لیورپول را زد تا یکی از شیرین‌ترین پیروزی‌هایِ قرمزهایِ مرسی ساید در اولدترافورد رقم بخورد. یک ماهِ بعد دیوید مویز اخراج شد.
نظر دهید