اولی هسه
 
بوریس بکر 30 ساعت بعد از اینکه مدالِ طلایِ المپیکِ بارسلونا را در رشته‌یِ تنیسِ دوبل فتح کرد به تماشایِ بازیِ دوستانه‌یِ بایرن مونیخ و یوونتوس که به عنوانِ بزرگداشتِ کلاوس اوگنتالربرگزار می‌شد نشست. تیمِ محبوبِ بکر در نیمه‌یِ اول با گلِ اولاف تون که ضربه‌اش را به جهتِ عکسِ حرکتِ آنجلو پروتزوی زد پیش افتاد. اما در ادامه شوتِ پائولو دی کنیو در مسیرِ دروازه‌ به هم‌بازیِ آلمانی‌اش، آندرئاس مولر، برخورد کرد و درونِ دورازه‌یِ ریموند اومان قرار گرفت. وقتی گوینده‌یِ ورزشگاه گل را به نامِ مولر، بازیکنِ سابقِ دروتموند و فرانکفورت اعلام کرد، بیست هزار بایرنی او را هو کردند.
این بازی به شکلِ زنده از تلویزیون پخش می‌شد، اتفاقی که در اوایلِ دهه‌یِ نود مرسوم نبود. شاید برایِ این بود که فقط بیست هزار نفر به استادیوم آمده‌ بودند. اما این بازی جدا از بزرگداشتِ اوگنتالر که بیش از 400 بازی در بوندسلیگا برایِ بایرن داشت، اولین جدالِ دو تیم در تاریخ هم بود. نکته‌ای که با توجه به شهرتِ یوونتوس به افتادنِ قرعه‌اش با تیم‌هایِ آلمانی خیلی عجیب بود. بیانکونری در فاصله‌یِ سال‌هایِ 1968 تا 1992، ده بار مقابلِ تیم‌هایِ آلمانِ شرقی و غربی قرار گرفته بود و معمولا هم برابرشان به مشکل می‌خورد. برایِ مثالِ بازیی معروفِ بایرن مقابلِ دینامو درسدن در فصلِ 1973-1974 جامِ باشگاه‌هایِ اروپا برایِ این برگزار شد که درسدن در دورِ قبل به شکلی شگفت‌انگیز یوونتوس را حذف کرده بود. با این حال یوونتوس هرگز مقابلِ بهترین و بزرگترین باشگاهِ آلمان بازی نکرده بود.
هشت دقیقه به پایانِ نیمه‌یِ اول روبرتو باجو یک پاسِ عمقیِ عالی به دی کنیو داد تا او نتیجه را 2-1 کند. در نیمه‌یِ دوم آندرئاس مولر دو گل دیگر هم زد تا با هت تریکش یوونتوس به پیروزیِ 4-1 برسد و روزِ اوگنتالر را خراب کند. در ادامه‌یِ دهه‌یِ نود طلسمِ بازی نکردنِ یوونتوس و بایرن در رقابت‌هایِ رسمیِ اروپایی همچنان ادامه داشت، در حالیکه یوونتوس بینِ سال‌هایِ 92 تا 97، هفت بار مقابلِ دورتموند قرار گرفت. برایِ جبرانِ این طلسم بایرن و یوونتوس در بازی‌هایِ پیش‌فصل به جدالِ هم می‌رفتند. در جولایِ 1996 دو تیم به سوئیس دعوت شدند تا در تورنمنتی که به مناسبتِ صد سالگیِ باشگاهِ اف س زوریخ برگزار می‌شد شرکت کنند. در این بازی هم بایرن با مربیگریِ جووانی تراپاتونی، مربیِ سابقِ بیانکونریف مقابلِ یوونتوس شکست خورد. مارسل ویتسچک باوارایایی‌ها را ابتدا 1-0 پیش انداخت، اما الساندرو دل پیرو و نیکولا آموروزو نتیجه‌یِ پایانی را 2-1 کردند. یک سال بعد در آگوستِ 1997 دو تیم در شهرِ سن بندتو دل ترونتو مقابلِ هم قرار گرفتند، دل پیرو یک ضربه‌یِ پنالتی از دست داد، اما فیلیپو اینتزاگی رویِ پاسِ دیدیه دشان تک گلِ بازی را زد.
طلسمِ یوونتوس و بایرن بالاخره سالِ 2004 شکست و به شکلی کنایی مربیِ بایرن فلیکس ماگات بود. ماگات که گلِ قهرمانیِ هامبورگ در فینالِ جامِ باشگاه‌هایِ اروپا را مقابلِ یوونتوس زده بود، قبل از بازی گفت: «خیلی خوشحالم که دوباره فرصت بازی کردن جلویِ یوونتوس را دارم. من از یوونتوس فقط خاطره‌یِ خوب دارم، اما اونا از من نه.» خاطره‌یِ تورینی‎‌ها اما بعد از این بازی نسبت به فلیکس ماگات بهبود پیدا کرد. پاول ندود با یک شوتِ پایِ چپ در بازیِ رفت نتیجه را 1-0 به سودِ یوونتوس به پایان برد و در بازیِ برگشت هم در لحظاتِ پایانی زلاتان با یک حرکت تورستن فرینگز و اوون هارگریوز را از جریانِ بازی محو کرد و با اینکه ضربه‌اش را اولیور کان مهار کرد، در ادامه توپ جلویِ پایِ دل پیرو افتاد و کار تمام شد. این پنجمین شکستِ پیاپیِ بایرن مقابلِ یوونتوس بود. اما بعد از این بازی، سرنوشتِ جدال‌هایِ بایرن و یوونتوس به کلی تغییر کرد. بایرن بعد از این بازی 7 بار مقابلِ یوونتوس در اروپا بازی کرد، چهار بار پیروز شد و تنها یک بار شکست خورد.
اولین باری که بایرن یوونتوس را برد سالِ 2005 بود، با دو گلِ سباستین دایسلر و مارتین دمیچلیس مقابلِ تک‌گلِ زلاتان. بایرن سالِ 2013 هم با پیروزیِ 2-0 در تورین لقبِ تنها تیمِ غیرِ ایتالیایی را به خودش گرفت که موفق شده یوونتوس را در جی استادیوم شکست دهد. اما هیچکدام از این بازی‌ها مهمترین پیروزیِ بایرن مقابلِ یوونتوس نبود. این پیروزی به سالِ 2009 برمی‌گردد و بازیِ آخرِ دورِ گروهیِ چمپیونز لیگ. بایرن در لیگ به مربیگریِ یک هلندیِ عجیب و غریب به نامِ لویی ون گال در مکانِ چهارم بود و برایِ صعود به دورِ بعدِ چمپیونز لیگ هم باید 3 امتیاز را از یوونتوس می‌گرفت. برایِ همه آشکار بود که نبردنِ این بازی با اخراجِ ون گال همراه خواهد بود. یازده دقیقه از بازی می‌گذشت که ایویکا اولیچ توپ را به تیرِ دروازه‌یِ یوونتوس کوبید و بهترین موقعیتِ تیمش را از دست داد. شش دقیقه بعد دیوید ترزگه دروازه‌یِ بایرن را باز کرد تا کارِ ون گال در باوارایا به نظر تمام شده برسد. اما نیم ساعت از بازی که گذشت اولیچ یک پنالتی از یوونتوس گرفت و هانس یورگ بوت دروازه‌بانِ بایرن که پیش از این با پیراهنِ هامبورگ و لورکوزن دروازه‌یِ یوونتوس را از رویِ نقطه‌یِ پنالتی باز کرده بود، پشتِ توپ ایستاد و مربی‌اش را نجات داد. بایرن در نیمه‌یِ دوم 3 گل دیگر توسطِ اولیچ، ماریو گومز و آناتولی تیموشوک هم زد تا سرنوشتِ فصلش از این رو به آن رو شود. بعد از این بازی بود که بایرن با ون گال قهرمانِ لیگ و جامِ حذفی شد و فقطِ فینالِ چمپیونز لیگ را در مادرید به اینترِ مورینیو باخت.
 بایرن با ون گال در یک قدمیِ کسبِ سه‌گانه متوقف شد، اما سه سال بعد با یوپ هاینکس بالاخره به این افتخارِ بزرگ رسید، افتخاری که پپ گواردیولا اگر می‌خواهد نامش را به عنوانِ یک مربیِ عالی، و نه فقط یک مربیِ خوب در باوارایا جاودانه کند، باید بهش برسد. پپ در این راه برای رسیدن به فینالِ میلان، باید امشب یوونتوس را از پیشِ رو بردارد. این دهمین جدالِ دو تیم در دوازده سالِ اخیر است.