جاناتان ویلسون
 
آلمان، قهرمانِ جهان، با مشکلی مدرن روبرو است: تیمی پر از هافبک‌هایِ عالی، بدونِ حتی یک مهاجمِ درجه یک. آلمان در دورِ مقدماتی با 24 گل، بعد از سوئد و انگلیس بهترین خطِ حمله را داشت، با این وجود مشکلِ این تیم همچنان به قوتِ خودش باقیست. آلمان در جامِ جهانی هم بعد از استفاده از میروسلاو کلوزه‌یِ 36 ساله بود که موفق شد قهرمان شود. امسال دیگر کلوزه‌ای در کار نیست و هیچ بازیکنی هم جانشین‌اش نشده است. درسته که توماس مولر در بازی‌هایِ مقدماتی 9 گل زد، اما بیشترِ این گل‌ها رویِ حرکاتش از عقبِ زمین بود. برایِ همین احتمالا یوگی لوف در بازیِ امشبِ آلمان مقابلِ انگلیس بازهم از ماریو گوتزه به عنوانِ شماره‌یِ 9 کاذب استفاده کند. بازیِ دوستانه‌یِ سه‌شنبه مقابلِ ایتالیا فرصتِ دیگری برایِ دیدنِ ترکیبِ آلمان است.
فرانسه‌یِ میزبان به غیر از داستانِ دنباله‌دارِ محرومیتِ کریم بنزما، تنها یک مشکلِ بزرگ دارد: گستره‌یِ وسیعی از بازیکنانِ بزرگ. با توجه به اینکه فرانسه بازی‌هایِ مقدماتی نداشت تا با توجه به آن‌ها دیدیه دشان بهتر تیمش را بشناسد، هنوز مشخص نیست چه بازیکنانی در لیستِ نهایی باقی می‌مانند، چه برسد به ترکیبِ یازده نفره‌یِ اصلی. دیمیتری پایت، بعد از فصلِ درخشانی که با وستهام طی کرده، بعد از مدت‌ها دوباره به تیمِ ملی دعوت شد و از فرصتش در بازی مقابلِ هلند به خوبی استفاده کرد و بهترین بازیکنِ زمین شد. پایت یک فرصتِ دیگر مقابلِ روسیه هم دارد. اما با توجه به حضورِ بازیکنانی مثلِ پل پوگبا، بلز ماتویدی، مورگان اشنایدرلین، یوهان کابای و لاس دیارا، به نظر می‌رسد پایت در نهایت باید یورو را از رویِ نیمکت دنبال کند.  این دو بازی نظرِ دشان درباره‌یِ اولیویه ژیرو و آندره-پیر ژینیاک را هم مشخص می‌کند. اگر بنزما اجازه‌یِ حضور در یورو را پیدا نکند، دشان بینِ این دو بازیکن باید یکی را به عنوانِ مهاجمِ مرکزیِ تیمش انتخاب کند.
اسپانیا، مدافعِ عنوانِ قهرمانیِ دو دوره‌یِ اخیر، در اواخرِ بازی‌هایِ مقدماتی گوشه‌هایی از اوج گرفتنِ دوباره‌اش را نشان داد. گلِ تساویِ آرتیز آدوریز مقابلِ ایتالیا، در بازیِ دوستانه‌یِ پنجشنبه ثابت کرد که مهاجمِ 35 ساله‌یِ بیلبائو باید در ترکیبِ اصلیِ تیم ملی قرار بگیرد. آدوریز که همچنان به فرمِ عالی‌اش در این سنِ بالا ادامه می‌دهد خیلی بهتر از دیگو کاستایی بود که هرگز در تیمِ ملی موفقیت‌هایِ باشگاهی را نداشته است. اسپانیا با آدوریز روان‌تر بازی می‌کرد. گزینه‌یِ دیگر هم البته آلوارو موراتا است که فرمِ بسیار خوبی در ماهِ گذشته برایِ یوونتوس داشته است. موراتا مقابلِ ایتالیا به عنوانِ هافکبِ چپ بازی کرد. اسپانیا این هفته فرصتِ یک تجربه‌ورزیِ دیگر مقابلِ رومانی در کلوژ را دارد. اما احتمالا با شروعِ یورو یک بارِ دیگر مثلثِ آشنایِ خطِ میانیِ اسپانیا، متشکل از بوسکتس، فابرگاس و اینیستا را ببینیم.
ایتالیا تیمی بود که بدونِ شکست از دورِ مقدماتی صعود کرد، اما هرگز نمایشی چشمگیر نداشت. دو پیروزیِ 1-0 مقابلِ مالت نشان داد که خطِ حمله‌یِ ایتالیا خیلی خطرناک نیست. آنتونیو کونته در دورِ مقدماتی تغییراتِ زیادی در خطِ دفاعی‌اش داد و بازی با 4 دفاع را تجربه کرد. اما همان موقع هم مشخص بود که کونته در یورو از 3 دفاعِ مرکزی استفاده خواهد کرد، اتفاقی که مقابلِ اسپانیا افتاد.
بلژیک نسلِ طلاییِ خودش را تجربه می‌کند، اما بازی‌هایِ مقدماتی نشان داد مارک ویلموتس هیچ پیشرفتی در استفاده از این بازیکنان نسبت به جامِ جهانی نکرده است. مهمترین تصمیمِ ویلموتس برایِ یورو مرکزِ خطِ حمله است، جایی که روملو لوکاکو، کریستین بنتکه و دیووک اوریگی برایِ قرار گرفتن در ترکیبِ اصلی با هم رقابت می‌کنند.
سوالِ بزرگ برایِ پرتغال هم جایِ کریستیانو رونالدو در خطِ حمله است، اینکه رونالدو در سیستمِ 3-3-4 به عنوانِ مهاجمِ مرکزی بازی خواهد کرد یا بالِ چپ. خطِ میانی پرتغال نسبت به چند سالِ اخیر قوی‌تر شده است، حتی با غیبتِ بازیکنانی مثلِ آندره آندره، میگل ولوسو و ژوائو موتینیو. با این حال عاملِ رونالدو، همچنان مهمترین عامل پرتغال است.
کرواسی در آخرین بازیِ دوستانه‌اش از سه سیستمِ متفاوت استفاده کرد که هیچکدام قانع‌کننده نبود. کرواسی احتمالا امروز مقابلِ مجارستان با سیستمِ اصلی‌اش، یعنی 3-3-4 بازی کند. اما مسئله‌یِ بزرگ این است که به نظر می‌رسد در این سیستم، راکیتیچ و مودریچ و کوواچیچ نمی‌توانند هر سه کنارِ هم بازی کنند.
در نهایت انگلیس. آیا انگلیس واقعا می‌تواند بعد از 50 سال برایِ قهرمانیِ یک تورنمنتِ بزرگ بجنگد؟ سبک شدنِ تیم از ستاره‌هایی که باید در ترکیبِ اصلی قرار می‌گرفتند می‌تواند به روی هاجسونِ عملگرا کمک کند. هاجسون سرعتِ بالایی در خطِ حمله‌یِ تیمش دارد و در خطِ میانی هم زوجِ اریک دایر و دلی علیِ جوان را دارد که به کنارِ هم بازی کردن عادت دارند. انگلیس در دورِ مقدماتی مقابلِ تیم‌هایی کاملا دفاعی بازی کرد و برد. بازی‌هایِ دوستانه مقابلِ آلمان و هلند فرصتی است تا توانِ انگلیس برایِ بازیِ واکنشی و ضدحمله‌ای را تماشا کنیم، رویکردی که باید شاهدِ استفاده از آن در یورو باشیم.