اولی هسه
 
آلمان بعد از شکستِ 3-2 این هفته، حالا 4 پیروزی کمتر از انگلیس دارد. دلیلِ اصلیِ این تفاوت بازی‌هایِ دوستانه‌یِ اوایلِ قرنِ بیستم بود، وقتی تیمِ آماتورهایِ انگلیس آلمان را که هنوز فوتبالش درست شکل نگرفته بود را مدام شکست می‌داد. دلیلی دیگر که در بازیِ همین هفته دیده شد رویکردِ آلمان‌ها به بازی‌هایِ دوستانه است. آلمان همیشه در تورنمنت‌هایِ اصلی در بهترین فرمش است، اما در بازی‌هایِ دوستانه خیلی وقت‌ها بدونِ انگیزه و تمرکزِ بالا بازی می‌کند. برایِ همین اگر رکوردِ آلمان مقابلِ تیم‌هایی که در 50 سالِ اخیر حداقل یک بار به فینالِ جامِ جهانی رسیده‌اند را صرفا در بازی‌هایِ رسمی بررسی کنیم می‌بینیم که میانگینِ امتیازش رشدِ چشمگیری می‌کند. این عدد مقابل فرانسه از 1.22 به 1.75 می‌رسد و مقابلِ آرژانتین اگر فقط بازی‌هایِ جامِ جهانی را حساب کنیم از 1.18 به 1.8 می‌رسد. این اتفاق در موردِ بازی‌هایِ آلمان مقابلِ انگلیس و برزیل هم می‌افتد. و البته بعد نوبت به ایتالیا می‌رسد.
ایتالیا در مجموع 15 بار آلمان را شکست داده و تنها 7 بار مقابلش شکست خورده است. مهمتر از آن اینکه آلمان تا به حال موفق نشده حتی یک بار در دیداری رسمی ایتالیا را شکست بدهد. برایِ همین آتزوری سرسخت‌ترین رقیب و دشمنِ آلمان است. ایتالیا و آلمان مرزِ مشترک ندارند و از لحاظِ جغرافیایی همسایه به حساب نمی‌آیند. اما از مونیخ تا مرانو، شهری که زبانِ مادریِ نصفِ جمعیت‌اش آلمانی است، تنها سه ساعت با ماشین راه است. بازی‌هایِ آلمان و ایتالیا همیشه مقابلِ هم با وقایعِ دراماتیک و گاهی حماسی همراه بوده است.
وقتی دو تیم سالِ 1929 در ایتالیا مقابلِ هم قرار گرفتند برایِ اولین بار یک مسابقه‌یِ ورزشیِ خارج از آلمان به صورتِ زنده از رادیو پخش شد. این اولین پیروزیِ آلمان مقابلِ ایتالیا بود و 57 سال دیگر طول کشید تا آلمان موفق شود یک بارِ دیگر در خاکِ ایتالیا آتزوری را شکست دهد. اما با گذشتِ این همه سال هنوز جذاب‌ترین و به یادماندنی‌ترین جدالِ دو تیم به نیمه نهاییِ جامِ جهانیِ 1970 برمی‌گردد، بازی‌ای که 7 گل داشت و 5تا از این گل‌ها در وقتِ اضافه زده شد و در نهایت با پیروزیِ 4-3 ایتالیا به پایان رسید. ایتالیایی‌ها اسمِ این بازی را گذاشتند بازیِ قرن و آلمان‌ها داورِ مکزیکی-ژاپنیِ در پرو به دنیا آمده‌یِ بازی، آرتورو یاماساکی را مقصرِ اصلیِ شکستشان دانستند. تصویرِ ماندگارِ این بازی هم جدالِ قهرمانانه‌یِ فرانتس بکن‌باوئر با شانه‌یِ در رفته‌اش بود.
12 سال بعد وقتی ایتالیا در فینالِ جامِ جهانی 1982 آلمانِ غربی را شکست داد، آلمان‌ها خیلی راحت‌تر با این شکست کنار آمدند، چون این بار اعتقاد داشتند ایتالیا لیاقت پیروزی را داشته و در ضمن بازیکنانِ تیم ملی هم در آن دوران محبوبیتِ زیادی در آلمان نداشتند. یکی از دلایلِ اصلیِ این اتفاق مصاحبه‌یِ عجیب و غریبِ پل برایتنر در حالی که در استخر مشغول تفریح بود، بود. ستاره‌یِ آلمان در این مصاحبه که دقیقا روزِ قبل از فینال انجام شد با حالتی بسیار مغرورانه گفت مطبوعات فقط دروغ منتشر می‌کنند. در دو دهه‌یِ بعد از فینالِ 1982 رقابتِ آلمان و ایتالیا اندکی فروکش کرد و هلند بدل به رقیبِ اصلیِ آلمان شد. در این دوران آلمان دو بار ایتالیا را در آولینو و زوریخ شکست داد. تا سالِ 2006 از راه رسید.
آلمان در مارچِ 2006 در فلورانس 4-1 مقابلِ ایتالیا شکست خورد. این باخت آنقدر برایِ فدراسیونِ فوتبالِ آلمان سنگین بود که تا آستانه‌یِ اخراجِ یورگن کلینزمن و سر کارِ آوردنِ ماتیاس سامر برایِ جامِ جهانی پیش رفت. اما کلینزمن در پستِ خودش باقی ماند و موفق شد وضعیتِ آلمان را درست کند. البته تا وقتی آلمان دوباره به ایتالیا خورد. آلمانِ میزبان در مرحله‌یِ نیمه نهاییِ جامِ جهانی در دورتموند مقابلِ ایتالیایِ مارچلو لیپی قرار گرفت. بازی تا دقیقه‌یِ 102 بدونِ گل بود و لیپی برایِ اینکه کار به ضرباتِ پنالتی کشیده نشود تمامِ مهره‌هایِ هجومی‌اش را به زمین فرستاده بود. اینجا بود که آندره‌آ پیرلو بدونِ اینکه فابیو گروسو را نگاه کند توپ را مقابلِ پایش انداخت و گروسو هم دروازه‌یِ آلمان را باز کرد. وستفالن اشتادیون در تاریخش هرگز شاهدِ چنین سکوتی نبود. آلساندرو دل پیرو در لحظاتِ پایانی کار را 2-0 کرد و ایتالیا را به فینال رساند. بعد از بازی آلمانی‌هایِ زیادی عهد کردند که دیگر پیتزا نخورند.
6 سال بعد از نیمه نهاییِ دروتموند، دشمنِ همیشگیِ آلمان‌ها یک نیمه نهایی دیگر را هم مقابلشان بردند و با درخششِ ماریو بالوتلی به فینالِ یورو 2012 رسیدند. تمامِ این تاریخ ثابت می‌کند که بازیِ امشبِ آلمان و ایتالیا فرایِ یک بازیِ دوستانه است، حداقل برایِ آلمان. آلمان این بازیِ دوستانه را خیلی جدی خواهد گرفت.