یادداشت: رئال برایِ باور کردن می‌جنگد
گراهام هانتر
نیمه نهاییِ چمپیونز لیگِ فصلِ 2001-2002، بازیِ رفت. نیمکت‌هایی که امشب زیزو و لوچو رویش می‌نشینند توسطِ ویسنته دل بوسکه و چارلی رکساچ اشغال شده بود. رکساچ، متولدِ بارسلونا، وینگرِ سابقِ کاتالان‌ها بود که مدتی هم به عنوانِ مشاورِ یوهان کرویف در نوکمپ فعالیت کرده بود و دل بوسکه هافبکِ جنگنده‌یِ سابقِ رئال که در دهه‌هایِ 70 و 80 افتخاراتِ زیادی با تیمش به دست آورده بود. امشب رکساچ در نوکمپ خواهد بود تا در بزرگداشتِ استادِ فقیدش، یوهان کرویف، شرکت کند و دل بوسکه امیدوار است اتفاقی در ال کلاسیکو نیفتد که جوِ تیمِ ملی را در آستانه‌یِ یورو 2016 به هم بریزد.
سالِ 2002 بارسلونا در شرایطِ خوبی نبود و در نهایت در لا لیگا چهارم شد و در دورِ اولِ کوپا دل ری هم حذف شد. چمپیونز لیگ تنها امیدِ رکساچ برایِ نجات دادنِ فصلش بود، امیدی که با تاکتیکِ درستِ دل بوسکه بر باد رفت. در این شب رئال به انریکه و هم‌تیمی‌هایش اجازه داد توپ را در نوکمپ داشته باشند و منتظر فرصتی مناسب برایِ ضدحمله ماند. فرصتی که بالاخره نصیبِ زیدان و بعد استیو مک‌منمن شد و کارِ بارسلونا تمام شد. با اینکه سال‌هایِ زیادی از آن بازی گذشته و فوتبال تغییراتِ زیادی کرده و بارسلونا پیشرفتِ بسیار زیادی داشته، زیدان می‌تواند امشب از تاکتیکی مشابهِ تاکتیکِ مربیِ سابقش استفاده کند. نه اینکه رئال 10 نفره در باکسِ خودش دفاع کند، اما زیدان می‌تواند تیمش را طوری بچیند که فضاهایِ نفوذ برایِ مهاجمینِ بارسلونا را ببندد و توپ را پرس کند و لحظه‌یِ مناسب برایِ یک ضدحمله‌یِ دقیق و کارساز را برگزیند. البته این تاکتیک هم شاید برایِ تکرارِ پیروزیِ تاریخی رئال در نوکمپ که رویِ هوش و تکنیک و دقتِ بالایِ خودِ زیدان به دست آمد کافی نباشد. به هر سو زیدان نباید اشتباهِ بزرگِ رافا بنیتز در بازیِ رفت را تکرار کند و باید کازمیرو را در مرکزِ خطِ میانی قرار بدهد تا طرحِ فوتبالِ ضدحمله‌ای‌اش قابلِ اجرا باشد.
بارسلونا در حالِ حاضر متعادل‌تر، قوی‌تر و منظم‌تر از رئال است. افتخاراتِ سال‌هایِ اخیر و فاصله‌یِ 10 امتیازی در صدرِ جدول شاهدِ این ادعاست. اسمِ مثلثِ بارسا از ام.اس.ان را باید به مارتینی تغییر دهیم. چون هرجا و در هر شرایطی می‌تواند برنده باشد. اما مسی و سوارز و ماسچرانو و دنی آلوس همه برایِ بازیِ امشب با مشکلِ جت‌لگ روبرو هستند. ستاره‌هایِ بارسلونا بعد از اینکه از بازی‌هایِ مقدماتیِ جامِ جهانی در آمریکایِ جنوبی بازگشتند، بعد از 2 هفته تازه پنجشنبه با تیم تمرین کردند. درسته که آندرس اینیستا و سرخیو بوسکتس در این 2 هفته فرصتِ استراحت داشتند، اما هر دو اخیرا با مصدومیت درگیر بودند و از فرمِ ایدئالِ خودشان دور. ژوردی آلبا هم دیگر بازیکنِ بارسلوناست که به دلیلِ مصدومیت ممکن است ال کلاسیکو را از دست بدهد و جرمی متئو که گزینه‌یِ اولِ جانشینیِ آلبا بود هم در بازی‌هایِ ملی مصدوم شد و چند هفته‌ای بیرون خواهد بود. هیچکدام از این موارد شاید نتیجه‌یِ فاجعه‌باری برایِ بارسونا نداشته باشد، اما عاملِ دیگری در ال کلاسیکویِ امشب هست که می‌تواند نقشِ مهمی در سرنوشتِ آن بازی کند: پیروزیِ در اروپا.
رامون کالدرون، رئیسِ سابقِ رئال، هفته‌یِ پیش گفت اگر رئال این بازی را ببرد به کورسِ قهرمانی بازمی‌گردد. به نظرِ من اینطور نیست. تیمِ انریکه حتی با شکستِ احتمالی در بازیِ امشب بازهم توانِ تحملِ فشار و رسیدن به قهرمانی را دارد. اما نظرِ کالدرون از جهتی قابلِ توجه است. بارسا در حالِ حاضر 39 بازیِ بدونِ شکست را پشتِ سر گذاشته است. تیم‌هایی که چنین رکوردهایی را تجربه می‌کنند معمولا واکنشی دوگانه به اولین شکست دارند. یا تمرکزشان را دوباره به دست می‌آورند و حتی بهتر از قبل می‌شوند، یا به یک باره از هم می‌پاشند و مقطعی بد نتیجه می‌گیرند. پیروزیِ امشب برایِ رئال مادرید می‌تواند خاطره‌یِ شکستِ تلخِ بازی را رفت را اندکی به فراموشی بسپارد و حداقل به دوم شدنِ این تیم در رقابت با حریف همشهری کمکِ زیادی کند. خودِ زیدان در تمرینِ پنجشنبه به بازیکنانش گفته نباید دوباره تحقیر بشویم. اما مهمتر از همه‌یِ این عوامل، رویاروییِ احتمالیِ بارسا و رئال در چمپیونز لیگ است.
انتظار می‌رود بارسا و رئال بازی‌هایِ یک چهارمِ خودشان را ببرند و یا در نیمه نهایی و یا در فینالِ میلان در چمپیونز لیگ مقابلِ هم قرار بگیرند. از منظرِ رئالی‌ها خیلی مهم است که بازیِ امشب را جوری به پایان برسانند که باور داشته باشند اگر در چمپیونز لیگ مقابلِ بارسلونا قرار گرفتند قدرتِ پیروزی در مجموعِ دو بازی را دارند. این باور می‌تواند با یک نمایشِ خوب و حتی با یک تساوی زاده شود. بارسلونا و رئال مادرید در تاریخِ جامِ باشگاه‌هایِ اروپا و چمپیونز لیگ تا به حال 4 بار به جدالِ هم رفته‌اند و در هر 4 بار، پیروز به فینال رسیده است. 3 بار هم فاتحِ ال کلاسیکویِ اروپایی، فاتحِ اروپا شده است. یکی از این جدال‌هایِ به یاد ماندنی همان سالِ 2002 بود که سرنوشتش را زیزو با ضربه‌یِ چیپش نوشت.
نه اینکه حواسِ دو تیم از ال کلاسیکویِ امشب پرت باشد و متوجه چمپیونز لیگ شود، اما به هر حال در گوشه‌یِ ذهنِ تک تکِ بازیکنانِ رئال و بارسلونا امشب بازی‌هایِ میانِ هفته‌یِ خودشان مقابلِ ولفسبورگ و اتلتیکو مادرید قرار دارد. بارسلونا با کمال میل می‌پذیرد که 2 امتیاز در ال کلاسیکو از دست بدهد اما اتلتیِ دیگو سیمئونه را شکست دهد. برایِ رئال، با توجه به 4 شکست در 5 ال کلاسیکویِ اخیر، وضعیت متفاوت و وظیفه مشخص است. تیمِ زیدان باید دوباره باور کند که می‌تواند در بارسلونا را شکست دهد. چه در لا لیگا، چه در اروپا.
نیمه نهاییِ چمپیونز لیگِ فصلِ 2001-2002، بازیِ رفت. نیمکت‌هایی که امشب زیزو و لوچو رویش می‌نشینند توسطِ ویسنته دل بوسکه و چارلی رکساچ اشغال شده بود. رکساچ، متولدِ بارسلونا، وینگرِ سابقِ کاتالان‌ها بود که مدتی هم به عنوانِ مشاورِ یوهان کرویف در نوکمپ فعالیت کرده بود و دل بوسکه هافبکِ جنگنده‌یِ سابقِ رئال که در دهه‌هایِ 70 و 80 افتخاراتِ زیادی با تیمش به دست آورده بود. امشب رکساچ در نوکمپ خواهد بود تا در بزرگداشتِ استادِ فقیدش، یوهان کرویف، شرکت کند و دل بوسکه امیدوار است اتفاقی در ال کلاسیکو نیفتد که جوِ تیمِ ملی را در آستانه‌یِ یورو 2016 به هم بریزد.
سالِ 2002 بارسلونا در شرایطِ خوبی نبود و در نهایت در لا لیگا چهارم شد و در دورِ اولِ کوپا دل ری هم حذف شد. چمپیونز لیگ تنها امیدِ رکساچ برایِ نجات دادنِ فصلش بود، امیدی که با تاکتیکِ درستِ دل بوسکه بر باد رفت. در این شب رئال به انریکه و هم‌تیمی‌هایش اجازه داد توپ را در نوکمپ داشته باشند و منتظر فرصتی مناسب برایِ ضدحمله ماند. فرصتی که بالاخره نصیبِ زیدان و بعد استیو مک‌منمن شد و کارِ بارسلونا تمام شد. با اینکه سال‌هایِ زیادی از آن بازی گذشته و فوتبال تغییراتِ زیادی کرده و بارسلونا پیشرفتِ بسیار زیادی داشته، زیدان می‌تواند امشب از تاکتیکی مشابهِ تاکتیکِ مربیِ سابقش استفاده کند. نه اینکه رئال 10 نفره در باکسِ خودش دفاع کند، اما زیدان می‌تواند تیمش را طوری بچیند که فضاهایِ نفوذ برایِ مهاجمینِ بارسلونا را ببندد و توپ را پرس کند و لحظه‌یِ مناسب برایِ یک ضدحمله‌یِ دقیق و کارساز را برگزیند. البته این تاکتیک هم شاید برایِ تکرارِ پیروزیِ تاریخی رئال در نوکمپ که رویِ هوش و تکنیک و دقتِ بالایِ خودِ زیدان به دست آمد کافی نباشد. به هر سو زیدان نباید اشتباهِ بزرگِ رافا بنیتز در بازیِ رفت را تکرار کند و باید کازمیرو را در مرکزِ خطِ میانی قرار بدهد تا طرحِ فوتبالِ ضدحمله‌ای‌اش قابلِ اجرا باشد.
بارسلونا در حالِ حاضر متعادل‌تر، قوی‌تر و منظم‌تر از رئال است. افتخاراتِ سال‌هایِ اخیر و فاصله‌یِ 10 امتیازی در صدرِ جدول شاهدِ این ادعاست. اسمِ مثلثِ بارسا از ام.اس.ان را باید به مارتینی تغییر دهیم. چون هرجا و در هر شرایطی می‌تواند برنده باشد. اما مسی و سوارز و ماسچرانو و دنی آلوس همه برایِ بازیِ امشب با مشکلِ جت‌لگ روبرو هستند. ستاره‌هایِ بارسلونا بعد از اینکه از بازی‌هایِ مقدماتیِ جامِ جهانی در آمریکایِ جنوبی بازگشتند، بعد از 2 هفته تازه پنجشنبه با تیم تمرین کردند. درسته که آندرس اینیستا و سرخیو بوسکتس در این 2 هفته فرصتِ استراحت داشتند، اما هر دو اخیرا با مصدومیت درگیر بودند و از فرمِ ایدئالِ خودشان دور. ژوردی آلبا هم دیگر بازیکنِ بارسلوناست که به دلیلِ مصدومیت ممکن است ال کلاسیکو را از دست بدهد و جرمی متئو که گزینه‌یِ اولِ جانشینیِ آلبا بود هم در بازی‌هایِ ملی مصدوم شد و چند هفته‌ای بیرون خواهد بود. هیچکدام از این موارد شاید نتیجه‌یِ فاجعه‌باری برایِ بارسونا نداشته باشد، اما عاملِ دیگری در ال کلاسیکویِ امشب هست که می‌تواند نقشِ مهمی در سرنوشتِ آن بازی کند: پیروزیِ در اروپا.
رامون کالدرون، رئیسِ سابقِ رئال، هفته‌یِ پیش گفت اگر رئال این بازی را ببرد به کورسِ قهرمانی بازمی‌گردد. به نظرِ من اینطور نیست. تیمِ انریکه حتی با شکستِ احتمالی در بازیِ امشب بازهم توانِ تحملِ فشار و رسیدن به قهرمانی را دارد. اما نظرِ کالدرون از جهتی قابلِ توجه است. بارسا در حالِ حاضر 39 بازیِ بدونِ شکست را پشتِ سر گذاشته است. تیم‌هایی که چنین رکوردهایی را تجربه می‌کنند معمولا واکنشی دوگانه به اولین شکست دارند. یا تمرکزشان را دوباره به دست می‌آورند و حتی بهتر از قبل می‌شوند، یا به یک باره از هم می‌پاشند و مقطعی بد نتیجه می‌گیرند. پیروزیِ امشب برایِ رئال مادرید می‌تواند خاطره‌یِ شکستِ تلخِ بازی را رفت را اندکی به فراموشی بسپارد و حداقل به دوم شدنِ این تیم در رقابت با حریف همشهری کمکِ زیادی کند. خودِ زیدان در تمرینِ پنجشنبه به بازیکنانش گفته نباید دوباره تحقیر بشویم. اما مهمتر از همه‌یِ این عوامل، رویاروییِ احتمالیِ بارسا و رئال در چمپیونز لیگ است.
انتظار می‌رود بارسا و رئال بازی‌هایِ یک چهارمِ خودشان را ببرند و یا در نیمه نهایی و یا در فینالِ میلان در چمپیونز لیگ مقابلِ هم قرار بگیرند. از منظرِ رئالی‌ها خیلی مهم است که بازیِ امشب را جوری به پایان برسانند که باور داشته باشند اگر در چمپیونز لیگ مقابلِ بارسلونا قرار گرفتند قدرتِ پیروزی در مجموعِ دو بازی را دارند. این باور می‌تواند با یک نمایشِ خوب و حتی با یک تساوی زاده شود. بارسلونا و رئال مادرید در تاریخِ جامِ باشگاه‌هایِ اروپا و چمپیونز لیگ تا به حال 4 بار به جدالِ هم رفته‌اند و در هر 4 بار، پیروز به فینال رسیده است. 3 بار هم فاتحِ ال کلاسیکویِ اروپایی، فاتحِ اروپا شده است. یکی از این جدال‌هایِ به یاد ماندنی همان سالِ 2002 بود که سرنوشتش را زیزو با ضربه‌یِ چیپش نوشت.
نه اینکه حواسِ دو تیم از ال کلاسیکویِ امشب پرت باشد و متوجه چمپیونز لیگ شود، اما به هر حال در گوشه‌یِ ذهنِ تک تکِ بازیکنانِ رئال و بارسلونا امشب بازی‌هایِ میانِ هفته‌یِ خودشان مقابلِ ولفسبورگ و اتلتیکو مادرید قرار دارد. بارسلونا با کمال میل می‌پذیرد که 2 امتیاز در ال کلاسیکو از دست بدهد اما اتلتیِ دیگو سیمئونه را شکست دهد. برایِ رئال، با توجه به 4 شکست در 5 ال کلاسیکویِ اخیر، وضعیت متفاوت و وظیفه مشخص است. تیمِ زیدان باید دوباره باور کند که می‌تواند در بارسلونا را شکست دهد. چه در لا لیگا، چه در اروپا.
نظر دهید