آی‌اسپورت- روزی که 9عضو هیات‌مدیره باشگاه لاتزیو در سال 1900تصمیم گرفتند رنگ پیراهن باشگاه تازه‌تاسیس‌شان را آبی آسمانی انتخاب کنند تا به عنوان نماد خدایان در المپیک‌های باستانی یونان با فوتبال مدرن آن روزها ترکیب شود و سرنوشت لاتزیو را به نیروهای افسانه‌ای خدایان و اسطوره‌ها گره بزنند، هیچ‌وقت فکر نمی‌کردند قدرت تیمشان بیشتر از خدایان یونانی و اسطوره‌ها، به تلاش‌های پسری گره زده می‌شود که هیچ‌چیزش به خدایان نرفته است.

چیرو ایموبیله با آن سبک بازی بدون ظرافت و تکیه‌اش بر قدرت بدنی، هیچ جایگاهی بین ایتالیایی‌های عاشق فانتزی نداشت. بخش لاتزیویی ورزشگاه المپیکو، بازیکنانی باکیفیت‌تر از ایموبیله هم دیده بود. پیرلوییجی کاسیراگی با آن دریبل‌های ریز و شم گلزنی‌ فوق‌العاده، یا پاول ندود که توپ را تا هر جایی که می‌خواست، می‌برد. چیرو آنقدر نخواستنی بود که بازیکنان دورتموند تحویلش نگرفتند و در اسپانیا حتی فرصت نشان دادن خودش را پیدا نکرد. وقتی تابستان سال پیش، لاتزیو آقای گل سری آ در سال 2014 را تنها با 8میلیون یورو به ایتالیا بازگرداند،‌ هیچ‌کس از قیمت پایینش تعجب نکرد.

بیرون از رم هم اوضاع چندان خوب نبود. چیرو با این‌که متولد حومه ناپل بود و خودش را هوادار افراطی پارتنوپی می‌دانست، اما هیچ‌وقت با دعوتنامه تیم شهرش روبه‌رو نشد. یوونتوس هم که حق‌خریدش را داشت، ترجیح داد او را به آلمان بفرستد. چیرو حتی بین مطبوعات ایتالیایی هم محبوب نبود. یووه‌ای‌ها دیبالا را در جدول گلزنان داشتند و ایکاردی شاهزاده‌ میلان بود و صفحه اول روزنامه‌های ورزشی معمولا به این دونفر اختصاص داشت، نه چیرو. او از آن جنس بازیکنانی نیست که هواداران را شیفته خودش کند تا القابی مثل «جواهر» و «قاتل» و «ماتادور» - که معمولا ایتالیایی‌ها در دادن آنها تبحر دارند- به‌اش بدهند.  چیرو ایموبیله نه خداست، نه ربطی به افسانه‌های رمی دارد، ‌نه قدرتی فرازمینی دارد. او مثل هر بازیکن کم‌استعداد دیگری تنها راه پیشرفتش را بیشتر دویدن، سنگین‌تر تمرین کردن و محکم‌تر تکل زدن می‌داند. او همین‌قدر متوسط است. شبیه همه‌ آدم‌هایی که پایشان به جای آسمان‌ها، روی زمین قرار دارد؛ مثل همه معمولی‌ها.

پسر بی‌استعداد متولد ناپل حالا دنیا را تکان داده است. پسری که در دورتموند آن‌قدر که لایقش بود، بازی نکرد و در سویا همان تک‌دقیقه‌های آلمان هم به‌اش نرسید، ‌حالا امپراتور رم است. با 4گلی که در نیم‌ساعت وارد دروازه اسپال کرد. چیرو ایموبیله امشب تبدیل به بهترین مهاجم اروپا شد؛ بالاتر از لیونل مسی، هری کین، لواندوفسکی و کاوانی؛‌ بزرگانی که کمتر از او گل زده‌اند. پسری که آن‌قدر دوید و به مدافعان حریف تنه زد تا بالاتر از «جواهر» یووه‌ و «شاهزاده» اینترمیلان قرار بگیرد. پسری که حقش هست فردا روزنامه‌های ایتالیایی روی جلدش ببرند و برایش تیتر بزنند «چیرو؛ خدای یونان، اسطوره رم».