آدام بیت
 
لویی ون گال طرحِ شغلِ خودش را بازنویسی کرده است. زمستانِ سیاه برایِ ون گال به پایان رسید و بهار از راه رسید و در شرایطی که بعید به نظر می‌رسید، مربیِ هلندی همچنان در پستش باقی ماند و امیدهایِ یونایتد برایِ رسیدن به اروپا محو نشد. اما کاری که ون گال در این مقطع کرده، تغییرِ وضعیتِ سالِ آینده‌اش هم بوده است. بازیکنانِ جوانی که ون گال از آکادمیِ یونایتد به تیمِ اول آورد، نه تنها این فصل را برایش نجات دادند، بلکه ممکن است باعث باقی ماندنش در اولدترافورد برایِ سالِ آخرِ قراردادش هم بشوند. هرچه به پایانِ فصل نزدیک‌تر می‌شویم، مسئله‌یِ تیمِ فصلِ آینده بیشتر موردِ بررسی قرار می‌گیرد و بیشتر مشخص می‌شود که تاکید و تمرکزِ باشگاه رویِ ادامه‌یِ رشدِ این جوانانش است. و این خبرِ خوبی برایِ ژوزه مورینیو نیست.
یونایتد در شرایطی هزارمین بازیِ خانگی‌اش در لیگِ برتر را در اولدترافورد جشن گرفت که سر بابی چارلتون از نمایشِ تیموتی فوسو-منسا و آنتونی مارسیال لذت می‌برد. چهره‌یِ خندانِ سر بابی حرف‌هایِ زیادی برایِ آینده‌یِ یونایتد داشت و یک بارِ دیگر یادِ هواداران انداخت که این تیم، تیمِ دردانه‌هایِ بازبی و کلاسِ 92 سر الکس فرگوسن است. این مارکوس رشفوردِ ناشناخته بود که در شرایطی بحرانی با 5 گل حساس که باعثِ گرفتنِ 6 امتیاز از من سیتی و آرسنال و صعود یونایتد در یوروپا لیگ شد، به دادِ ون گال رسید. در خطِ دفاعی حالا همه به کمرون بروتویک-جکسون فکر می‌کنند، نه مارکوس روخو. نسلِ جدیدِ جوانانِ یونایتد امیدِ یک تیمِ موفقِ دیگر را زنده کرده است، کاری که موریسیو پوچتینو متخصص‌اش است نه ژوزه مورینیو.
از 20 بازیکنی که اخیرا برایِ اولین بار برایِ تیم ملیِ انگلیس بازی کرده‌اند، 11 نفرشان شاگردانِ پوچتینو در ساوتهمپتون و تاتنهام بوده‌اند. مربیِ آرژانتینی کارنامه‎‌یِ درخشانی از رشد دادنِ جوانانِ انگلیسی دارد. در نقطه‌یِ مقابل مورینیو از ابتدایِ حضورِ کوتاه مدتش در بنفیکا تا آخرین روزش در چلسی، در مجموع یک تیمِ 25 نفره از بازیکنانی که به تیم‌هایِ اولش آورده باشد ندارد.
سر الکس فرگوسن هم در مصاحبه‌یِ اخیرش با اسکای اسپورتس از پوچتینو تعریف کرده و نشان داده علاقه‌یِ بیشتری به او دارد تا مورینیو: «کاری پوچتینو در تاتنهام عالی بوده. نوعِ فوتبالی تیمش بازی میکنه دقیقا نشانی از کاریه که پوچتینو کرده. مهمتر از همه پوچتینو اهمیت و ارزشِ بازیکنانِ جوون را میدونه. ببینید چقدر از بازیکنانِ جوونِ انگلیسی استفاده میکنه. این بازیکنا هرگز فراموش نمیکنن اولین بار کی بهشون اعتماد کرد و تمامِ تلاششون را میکنن که این اعتمادِ مربی را جبران کنن.»
نکته‌یِ مهم در این شرایط این است که بعید به نظر می‌رسد پوچتینو حداقل امسال پروژه‌یِ جذابش در تاتنهام را رها کند. بنابراین لویی ون گال که به مدیرانِ باشگاه نشان داده برایِ سنت‌هایِ منچستر یونایتد ارزش قائل است (ون گال در ژانویه فقط 6 بازیکنِ جدید به تیمِ اول آورد)، می‌تواند آن‌ها را قانع کند که یک فصلِ دیگر هم بهش اعتماد کنند. بازی دادن به 14 بازیکنِ آکادمی و چیدنِ جوان‌ترین تیمِ فصل در پیروزیِ 1-0 مقابلِ واتفورد، برگ‌هایِ برنده‌یِ لویی ون گال برایِ مقابله با ژوزه مورینیو است: «بازی دادن به جوون‌ها فرهنگِ منچستر یونایتده و برایِ همین هم منو به عنوانِ مربی انتخاب کردن. بازیکنایِ جوون به تیم روح و شور میدن. من اهمیتِ این قضیه را میدونم و تجربیاتِ زیادی باهاش داشتم.» آیا این جمله‌یِ آخر کنایه‌یِ ون گال به مورینیو بود؟
 با همه‌یِ این حرف‌ها یونایتدی‌ها خیلی سخت روزهایِ کسالت‌بارِ اولدترافورد و دور شدنِ تیمشان از کورسِ قهرمانی را فراموش می‌کنند، مدیرانِ باشگاه هم همینطور. برایِ همین حرف از سرمربیگری رایان گیگز به کمکِ وارن جویس (مربیِ تیمِ دوم) به میان آمده است. در هر صورت، چه گیگز سرمربی شود، چه ون گال به شکلی شگفت‌انگیز باقی بماند، بر باد برفتنِ آرزویِ مورینیو برایِ نشستن رویِ نیمکت اولدترافورد به دستِ جوانانِ منچستر یونایتد خواهد بود.